save me, vmin

prologue

Gözlerimi kapatmış neredeyse uykuya dalmıştım ki duyduğum ani sesle korkudan yerimde sıçradım. Yatakta oturur pozisyondayken kalbimin korkudan hızlı atmasını hissedebiliyordum. Bu ses de neyin nesiydi? Üzerimdeki örtüyü hızla çekip perdeyi açmadan camdan bakmıştım. Fakat hiçbir şey görmemiştim. Cama taş atıldığına adım gibi emindim. Kimse dışarıda yoktu. Uykulu olduğum için mi böyle bir şeyi duymuştum acaba?

Düşüncelerimle boğuşurken birinin yürümesiyle gözüm o kişiye takıldı. Suratında maske vardı. Sokak karanlıktı, sadece uzaktaki sokak lambası sokağı hafifçe aydınlatıyordu. Fakat yine de suratında maske olduğunu söyleyebilirdim. Bembeyaz bir maske. Üzerinde hiçbir detay yok. Sadece... bembeyaz. Bu ürkütücü kişi bir anda durup cama baktığında bedenimin korkudan kaskatı kesildiğini hissetmiştim. Yüzünde maske olmasına rağmen sanki onunla göz göze gelmiş gibi hissetmem normal miydi?

Cama taşı atan o muydu? Emin değildim. Maskeli adam hâlâ buraya bakarken hareket edecek gücü kendimde bulamıyordu. Çünkü hareket ettiğimde korkunç bir şey olacakmış hissiyatına kapılmıştım. Hatta öyle ki korkudan bir süreliğine nefesimi bile tutmuştum.

Adam, bana doğru yavaşça el salladığında şaşkınlığım ve korkum iki katına çıkmıştı. Gözlerimle, ağır adımlarla ilerleyişini izleyebilmiştim sadece. Sanki... beni görüyormuş gibi davranmıştı. Ama ben perdeyi bile açmamıştım. Odanın ışığı da açık değildi. Beni görebilmesi mümkün müydü? Adam gözden kaybolduğunda karmaşık hislerle yatağıma geri uzandım ve gözlerimi sıkıca kapadım.

Şimdi kendime sormam gereken bir soru vardı. Bu gece uyumak mümkün olabilecek miydi?

2016'da başladığım ve devam ettiremediğim bir fic, hatırlayan olur mu ya da eskilerden kimler kaldı hiçbir fikrim yok ama beni rahatsız eden bazı detaylarda ufak tefek değişiklikler yaparak yeniden paylaşmak istedim. İyi okumalar 🤍