I love you more than you know

Chapter 37

Natasha POV

"Bakit Tash?" Bungad na tanong ng asawa ko nung pagkabulat ng mata ko. Andito ako ngayon sa ospital. Nakahiga sa kama. Walang lakas. Hindi alam ang gagawin.
"Bakit hindi mo sakin sinabi ka agad yung nangyayari na pala sayo?!" Sigaw niya sakin. Hindi ako makasagot. Ngayon ko lang sya nakitang galit na ganyan.
"Asawa mo ako Tash! Sana naman nag sabi ka sakin! Mag asawa tayo ee! Tignan mo! Dahil sa ginawa mo nawala pa ang anak natin! Tash kung nag sabi ka agad sana Tash nabantayan kita ng sobra sobra! Sana natulungan kita dyan sa pinoproblema mo! Tash nasasaktan ako! Pinag mukha mo akong tanga!" Sigaw niya sakin. Nasasaktan ako. Biglang nagsipasukan ang mga kapatid ko at ang parents ng asawa ko. siguro narinig sa labas ang pag sisigaw ni Stephen.
"SO ANO?! AKO ANG SINISISI MO HA?! TINGIN MO BA MADALI LANG SAKIN TO?! TINGIN MO BA HINDI AKO NASASAKTAN SA NANGYAYARI?! THE FVCK STEPHEN! KUNG MAY NASASAKTAN DITO MAS NASASAKTAN AKO SA LAHAT NG NANGYAYARI! AKO YUNG INA! AKO YUNG NAG DADALA SA BATA! NI HINDI KO ALAM KUNG ANO BA ANG DAPAT NA GAWIN! KUNG BUBUHAYIN KO SYA MAMAMATAY AKO AT MAMAMATAY DIN SIYA DAHIL SA PESTENG SAKIT NA TO! DAPAT SASABIHIN KO NA SAYO SA OPISINA MO E KASO BIGLANG DUMATING YUNG WALANG HIYANG YANNA NA YUN! DAHIL SA KANYA NAMATAY ANG ANAK KO! TAPOS NGAYON AKO ANG SINISISI MO?! TINGIN MO BA STEPHEN MADALI LANG TO HA?! HINDI EE. HINDI KO KASI KAYANG PATAYIN YUNG SARILING ANAK KO PARA LANG MABUHAY. HIDI KO DIN KAYANG MATANGGAP NA KUNG ISISILANG KO DIN NAMAN PALA SYA EE SABAY KAMING MAMAMATAY! STEPHEN MAS NASASAKTAN AKO! TINGIN MO BA MADALI LANG TO? MAHIRAP MAWALAN NG ANAK YUNG INA! KUNG TINGIN MONG KASALANAN KO ANG LAHAT NG TO! SIGE YUN ANG ISIPIN MO! WALA AKONG PAKE! MASAKIT YUNG SISIHIN KA NG SARILI MONG ASAWA NA ALAM MO NAMAN SA SARILI MO NA WALA KANG KASALANAN. OF ALL THE PEOPLE HINDI KO AKALAIN NA SAYO MANG GAGALING YAN STEPHEN" sigaw na sagot ko kay Stephen. At habang sinasabi ko yun hindi ko napigilan umiyak. Lahat sila nagulat sa pag sigaw ko. Sobrang sakit ee. Hindi ko akalain to. Bakit ako ba ang nay kasalanan? Ha?
"Babe Im so sorry" yun na lamang ang nasabi ni Stephen sakin sabay yakap nya sakin. Pilit kong inaalis ang pag kakayakap niya sakin. Ayoko siyang makit.
"Gusto kong mapag isa. Ayokong makita ka. Umalis ka. Gusto kong mapag isa. " sinasabi ko sknya habang inaalis ang pagkakayakap niya sakin. Hindi ko sya tinititigan. Nasilayan ko ang mga mata niya. Naluluha sya. Ayokong mag padala. Nasasaktan ako. Tumingin ako sa bintana. Lumabas silang lahat. Mag isa na lang ako. Ayoko muna ng may kasama. Gusto ko munang mapag isa. Nakita ko ang mga ulap nung pagka tingin ko sa bintana. Bigla kong hinawakan ang tiyan ko. Naiiyak ako. Hindi ko matanggap ang lahat ng nang yayaring ito.
"Baby. You are now an angel. Im so sorry if mommy didnt protect you. Baby. Kasama mo na si God. I know masaya ka na dyan. Wag mong papabayaan ang sarili mo dyan baby. Be a good angel ok? Lagi mo kaming bantayan ha. Hindi ka man lumaki sa sinapupunan ko pero ito ang tandaan mo baby. Mahal na mahal na mahal ka namin ng daddy mo. Love ka ng daddy mo. Baby mahal na mahal ka ni mommy. Gustong gusto ko mang isilang ka. Pero baby ang unfair ng mundo ee. Di man lang ako hinayaan makitang ka. Pero baby wag kang magagalit kay God. I know God has a better plan for us. Dont worry baby magkakasama dn naman tayong dalawa. Antayin mo si mommy dyan ha" sabi ko sa utak ko habang hawak hawak ko ang tiyan ko at habang naka tingin sa mga ulap. Hindi ko mapigilang hindi umiyak. Masakit ang lahat. Hindi naman madali to e. Ang sakit mawalan ng anak. Hindi ko kaya. Parang ayoko ng mabuhay.