I love you more than you know

Chapter 41

Natasha POV

Ang bilis ng pagkakamaneho ng pinsan ko patungo sa ospital kung saan dadalhin si Stephen. Pagkababa na pagkababa ko ay sakto namang paparating ng ambulance na sakay sakay ang asawa ko. Natatakot ako tignan kung ano ang laman nento. Pagkabukas na pagkabukas ng pinto ay siyang sumalubong sa akin ang asawa kong duguan. Biglang bumuhos ang luhang kanina ko pa pinipigilan. Nanginginig akong nilapitan ito. Puro dugo ang asawa ko. Hinaplos haplos ko ang mukha nento kahit madaming dugo. Nanginginig ako at agad kong niyakap ang asawa ko. Napahagulgol ako.
"Baaaaaaaaaaaabe" sigaw ko habang umiiyak na yakap yakap ang asawa ko.
"Doc excuse me po kailangan na sya dalhin sa ER dahl nawawalan na po sya ng pulso" sabi ng nurse habang inaalis ako sa pagkakayakap sa asawa ko.
"Pinsan tara na sila na ang bahala kay Stephen" dagdg ng pinsan ko habang inaalis ako sa pagkakayakap sa asawa ko dahil ayokong bumitaw. Nanghihina ako sa nakikita ko. Kahit sobrang nanghihina na ako sinabayan ko sa pagdala sa ER ang mga nurse. Nang nakarating kami sa ER nag pilit pa akong pumasok ngunit pinigilan nila ako lahat. Andidito na dn pala ang nga kapatid ko pati ang daddy ni Stephen.
"ANO BA! BITAWAN NIYO AKO! Kailangan ako ng asawa ko!" Sigaw ko sknlang lahat dahil pinipigilan nila ako makapasok sa loob.
"Ano ba Natasha! May mga Doctor ng umaasikaso sa asawa mo!" Sigaw ni Kuya Khev sakin habang hawak hawak ako sa dalawa kong balikat. At dahil dun napatigil ako. Napaluha na lang ako ng todo. Napaupo ako sa pang hihina.
"Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung may mangyayaring masama sa asawa ko. Please sabihin niyo sakin ok lang si Stephen. Please sabihin niyo sakin panaginip lang to. Please Tito sabihin niyo sakin na hindi si Stephen yung nasa loob" sabi ko sa daddy ni Stephen. Umiiyak akong tinignan si Tito. Hinihintay ko ang sagot niya. Pero lumuhod na lamang sa harap ko si Tito at niyakap ako. Lalo akong napahagulgol sa ginawa ni tito. Napaka wala kong kwentang tao. Dahil sakin nangyari to sa asawa ko. Sana ako na lang yung naaksidente hindi ang asawa ko. Sana ako na lang yung nasa loob hindi ang asawa ko.
"Doc ano pong balita?" Napatigil ako sa pag iyak at napatingin sa kausap ni Kuya Dave. Ang doctor na mula sa ER. Kita ko sa kanya ang mga dugo.
"Im so sorry. 11:36 time of dead" seryosong sabi ng Doctor. Lahat silang nandidito ay napatingin sakin. Ang daddy ni Stephen. Ang mga kapatid ko. Ang pinsan ko. At ang Doctor. Para akong nabingi sa narinig ko. Parang biglang tumigil ang mundo ko sa narinig ko. Biglang bumuhos ang luha ko.
"Doctor ka pero hinayaan mong mamatay ang pasyente mo!!!" Sigaw ko sa Doctorang nasa harap ko habang umiiyak at aad agad na pinasok ang ER. Naabutan ko pa silang tinatakpan ang asawa ko. Agad agad ko silang pinaalis.
"ANO BANG GINAGAWA NIYO?! HINDI PATAY ANG ASAWA KO!" Sigaw ko sknla habang pingtatabuyan sila.
"please lumabas na po kayo. Hindi po kayo pwede dto" sagot ng Nurse sakin habang pinaaalis ko sila.
"AKO?! Doctora ako! Pwede ako dto! At hindi pa patay ang asawa ko!" Sigaw ko saknlang lahat ulit habang umiiyak. Agad kong pinuntahan ang asawa ko ng medyo malayo na sila sa pwesto ni Stephen. I check his pulse and heartbeat wala na nga ito. Agad agad akong naluha lalo. Pero di ako naniniwala dito. I know kaya pa ni Stephen.
"Babe strong ka dba. Please wag mo ko iwan" sinasabi ko sa asawa ko habang siniCPR ko sya.
"Dba nung mga bata tayo naglalaro tayo sabi mo ikaw si SuperStephen kasi strong ka" dagdag ko while still pumping his heart.
"Babe dba sabi mo di mo ko iiwan" dagdag ko muli habang hindi pa din tumitigil sa ginagawa ko sknya. Naiinis ako. Dahil pilit sakin sinasampal kung ano yung sinabi ng doctor kanina. Nanghihina na ako. Gusto ko man tumigil na pero ayokong sumuko. Masakit sakin na makita ang asawa ko habang wala ng malay.
"BABE NAMANEEEEEEE PLEASE DONT DO THIS TO ME!" Sigaw ko sa asawa ko sabay ng aking malakas na paghampas sa dibdib niya. Umiyak na akong tuluyan at napaupo ng wala sa oras. Nilapitan ako ni Tito. Lalo akong umiyak ng napaka lakas. Hindi ko kaya to. Ang sakit. Ang sakit malaman na iniwan na ako ng asawa ko. Tep bakit? Sabi mo walang iwanan diba. Bat mo ako iniwan. Hindi ko mapigilan hindi humagulgol. Iyak lang ako ng iyak. I dont know what to do maliban sa pag iyak.