The Awkward Meet Up: When Ms Sungit Meets Mr Hambog #Wattys2016

Chapter Fourteen

I can feel the cold wind touch my body. I love the smell of fresh air as it swiftly enter my nostrils. I can hear the screaming and the laughing of little children as they excitedly line up in the entrance gate. Families gather, friends get together and couples romantically hold hands. I see different faces having different expressions and gestures of joy. It was indeed a perfect sight of happiness. I used to be one of them. Careless and free.

"Are we just going to watch them enter?"   Mr Jacob asked me as we stood side by side in front of the car.  "Come on, just trust me"

He smiled genuinely as he continuously wave the entrance ticket. He is like a kid excited to enter a theme park for the first time. Nakakalito ang personalidad ng taong ito.

Hindi ko napigilang ngumiti. Wala naman akong magagawa kung di sumunod sa kanya, andito na ako at kasama ko na siya. Might as well go with the flow. Hindi pa man kami pumapasok sa loob ng Sky ranch ay unti unti ng gumagaan ang dalahin ng puso ko.

Tumango ako at nagsimulang maglakad. Maya maya pa ay nakapasok na kami at pumila naman sa Sky eye. Nagulat ako ng marami ng hawak na ticket si Mr Jacob para sa iba't ibang rides and attraction sa Sky ranch. Marahil ay bumili na siya habang tulog pa ako kanina sa sasakyan. Hindi pa rin ako kumikibo at ganun din siya. Magkasama pero hindi magkausap. Magkakilala pero hindi magkaibagan. Ano nga ba ginagawa namin sa lugar na ito?

Nilibot ko ang mga mata ko habang naghihintay sa pila. Ilang taon na rin ang lumipas ng huli akong nakapunta sa gantong lugar. Ang sarap alalahanin ang masasayang araw at pangyayari sa buhay mo kasama ng mga taong mahal mo sa lugar na naguumapaw sa saya. Sa pagkakatanda ko, pamilya ko ang kasama ko ng huli akong magpunta sa ganitong park. I like extreme rides mas nakakatakot mas masaya pero sa aming pamilya, ako lang ang nageenjoy sa ganito. Ako lang ang extreme, ako lang ang careless, ako lang ang adventurous.

Sa wakas, kami na ang sunod sa pila. Agad agad kaming sumampa at isinara na ang gondola kung saan kami nakasakay. Ilang minuto pa ay nasa tuktok na kmi ng ferris wheel. Kitang kita ang lawak ng lugar, kitang kita ang mga bundok na nagmukhang maliliit na tumpok ng lupa. Kitang kita ang takip silim kung saan pilit na nagaagaw ang liwanag at ang dilim.

"What if takot pala ako sa heights? What if hindi pala ako sumasakay sa ganito?"  I was trying to break the awkward silence between the two of us.

"Well..."  Tumingin siya saakin at inalog ang sinasakyan ng bahagya.  "Alam kong hindi. Sa tingin ko ikaw yung tipo ng tao na ineenjoy ang mga ganitong bagay, yung ganitong trip. Feeling ko nga mas gusto mo ang mas extreme, yung mas may challenge. Naiisip ko din na kung takot ka man sa heights, ikaw yung babae na hindi magpapadala sa takot at haharapin ito ng buong tapang. I can see your toughness Ms Sungit"

I smiled in agreement. He read me correctly. I am that kind of lady. I looked at Mr Jacob who was sitting in front of me and nodded a few times.

"Thank you. I needed this you know."  I humbly stated.

"I figured"  He said smiling back.  "You know my mom told me before she died, that when I need to relieve myself from any unwanted stress, pain or anger, she told me to go to a place where I am nearest to the sky and just shout it all out. Sabi niya, pag kinipkip ko lahat, may tendency na sumabog ito lahat dito"  He seriously said as he point to his chest.

Hindi ako makapagsalita. Tumingin ako sa malayo at nararamdaman ko ang pangingilid ng luha sa aking mga mata. Bakit ko ba kasi dinidibdib ang lahat? Ganito na ba ako nasasaktan sa mga nangyayari sa puso ko?

Hinawakan niya ang mga kamay ko at tumingin sa aking mga mata.  "Sabay tayo?"

I nodded in response as I wipe the tears in my eyes. There's no point in hiding, no point in pretending.

"1,2,3..."  He counted softly.

We both shouted loudly. We both shouted angrily. We both shouted on top of our lungs. Our voices echoed in the enclosed gondola. We let it all out. I let it all out. It was time to let it all out.

Natapos na ang aming pagsigaw. Isang mahaba at nakabibinging sigaw. Nararamdaman ko ang hapdi sa lalamunan ko sa lakas ng sigaw ko. Sumenyas ng isa pang ulit si Mr Jacob. Tumango ako at nagbilang.

"1,2,3.."  Isa nanamang dumadagungdong na sigaw! Sigaw ng galit, sigaw ng sakit, sigaw ng lungkot, sigaw ng pagaalala at sigaw na nagsasabing ayoko na!

"Gumaan ba?"  Tanong ni Mr Jacob pagkatapos ng magkasunod naming sigaw.

"Yes. Thank you for this."

"You know, a few months after my mom's death, dito ako halos gabi gabi. Shouting and screaming, hoping that my mom is hearing every pain I was going through that moment"

"Did this help you?"

"Yes. I don't know how. But it did..."  Nawala ang pagyayabang ni Mr Jacob. Nawala ang kapilyuhan at ang nakakainis niyang personalidad.  "At sana, kahit papano ay gumana din sayo."

"Minamalat na nga ako eh."  I laughed and wiped my eyes.  "Thank you again."

"Pangatlong thank you mo na yan ah. Susunod may bayad na!"  He laughed hard.

"Susunod libre ko na!"  I replied laughing. This is nice. This thing right here is nice. Hindi ko na kinailangang magpunta ng sagada para lang ipagsigawan ang nararamdam ko. Salamat kay Mr Jacob.

"Sa susunod, ikwento mo nalang sa akin ang dinaramdam mo. Alam ko namang tungkol sa pag-ibig yan."  Ngumiti siya at kinuha ang lukot lukot na tickets sa bulsa niya.  "Pero ngayon wala muna tayong iisipin kung hindi ang magenjoy!"

I laughed and took the tickets in his hand.  "Lets go!"