The Awkward Meet Up: When Ms Sungit Meets Mr Hambog #Wattys2016

Chapter Thirteen

"Ipapahuli mo pa ako sa pulis?" Natatawa niyang tanong habang nagmamaneho.

"Hindi ako natatawa."  Pabalang kong sagot. Kung hindi lang talaga ako mapapahiya sa paglapit ng pulis ay di sana ako sumakay sa kotse niya. Gusto kong sumigaw sa inis! "Dapat nga pinahuli na kita"

"Sungit mo talaga no?"

"Sa mga taong nakakainis lang po Mr Jacob."  Hindi ko na napigilan ang bibig ko. Here comes sarcasm.

"Sungit! Iniisip lang kita kasi concern ako sayo! Nasira kotse mo diba? Ayaw lang kita mainitan kaya ihahatid na kita kung saan ka pupunta."

Nakakainis ang ngiti niya. Tumingin siya sa akin at napansin niya na naiirita parin ako. Good intention but wrong action.

"Nakita lang kita sa basement, ayaw magstart ng kotse mo. Diba?" He added. "So ihahatid na kita."

"May taxi naman po sa palagid. Maabala pa po kayo. Sanay naman akong magcommute." I replied sarcastically. Hindi ko siya sinabihan na ihatid ako o kung ano. Mas magugustuhan ko pa siguro kung maayos niya akong inalok kesa ipinahiya sa mga taong nakapaligid sa amin kanina.

"I want to. Nakita kita na naiinis. Natuwa ako. Well hindi naman bago ang makita yun. Its like your thing right? Yung palaging naiinis?" He laughed while pointing the aircon vent towards me. He adjusted it until the cold air touches my face. Sa lahat ng ginawa niya dito lang ako natuwa.

"Excuse me po. Masayahin ako no. Sadyang di mo lang napapansin"

"Really?" Patuloy siya sa pagtawa. "Parang hindi naman. So sakin ka lang masungit?"

I smirked and raised my eyebrow. Pag sinabi ko kayang oo titigil to?

"Go figure!"  I again replied sarcastically. Nawala na sa isip ko na anak siya ng boss ko. Bahala siya!

"Ah alam ko na."  He continued laughing. "Ms Summer aminin mo nga, crush mo ako no?"

The car slowed down and he stared at me. Nanlaki ang mata ko sa tanong niya. Ako may crush sa kanya? Not in a million years! He may be good looking but I am not interested. Not even a bit!

Ano ba ang gagawin ko para tantanan ako nito? O para man lang makaganti?

Hah! Ako naman ang mangtitrip ngayon! Sana ay gumana!

Ngumiti ako, dahan dahang hinaplos ang pisngi niya at hinawakan ang kamay. Pinigilan ko ang matawa ng naging siryoso ang reaksyon ng mukha niya at nanatiling nakatitig sa akin. Imbis na siya ang kabahan o mailang, bakit ako ang kinakabahan sa ginagawa ko?

"Pagsinabi kong oo?" Nangingiti kong tanong habang nakahawak sa kamay niya na napakalambot. Hinihintay kong iilag niya ang kanyang kamay at tumawa pero hindi. Siryoso itong nakatitig sa akin. Maya maya pa ay hininto niya ang sasakyan sa gilid ng kalsada at humarap sa akin.

Ohhh crap!! Mali mali. Wrong plan! Wrong wrong wrong!

Hinawakan niya ng mahipit ang kamay ko at hinalikan. Napahatak ako sa kamay ko at napasigaw!

In my 27 years of existence, walang ibang nakahalik sa kamay ko kung hindi si Bruno! Ang aso ng kapitbahay namin. Pero sa tanan ng buhay ko, wala pang nakakahalik sa akin, maging sa kamay ko. Ou ganoon ako ka reserved na babae.

Tumawa siya ng malakas at hinawakan ulit ang kamay ko. "Ano girlfriend na kita ah!"

Grabe na ang kabog ng dibdib ko. Inaalis ko ang kamay ko sa pagkakahawak niya pero hindi ko magawa. Let go please! Let go.

I tried to pull it away! No chance. Masyadong mahigpit ang pagkakahawak niya.

Fine I give up! Again... You win! Again... You win.

"Joke lang!" Nahihiya kong sagot habang patuloy na hinahatak ang kamay ko. Nararamdaman ko ang pisngi ko na nagiinit. Am I freakin blushing? No way! No way. No freakin way!

He still did not let go. He wasn't smiling. I wasn't smiling. I was pulling my hand. He kept pulling it back. He looked at me with sincerity. My heart was falling out of my chest. My chest was pounding.

"I'm sorry Mr Jacob. I was really just joking."  Pahiyang pahina na ako. "Please let go of my hand."

Naiiyak na ako sa hiya. Bakit ko ba ginawa yon? Ito tuloy sa akin nagback fire! Konti nalang iiyak na talaga ako. What is the matter with this day?

He finally smiled and let my hand go. I couldn't look him in the eye. I can't look at him at all. I was too embarrassed. My face still feels hot. My heart was still pounding.

"Wag kang magbibiro kung di mo kayang panindigan." Ngumiti siya at kumindat. "Okay ba sweetheart?"

Lumingon ako at humarap sa bintana. "Hindi na nakakatawa."

Nangingilid na ang luha ko. Magkakaemotional breakdown na ba ako? Halo halong inis, galit, pagod, pag- aalala at hiya. Halo halong pangamba at sakit. Gusto kong sumabog! Gusto kong magwala! Gusto kong maglaho!

I've reached my breaking point. Hindi ko na napigilan ang pagluha. Nakakainis na Zack! Nakakainis na Lina! Nakakainis na Jacob! Nakakainis na Rick! Nakakainis na trabaho! Nakakainis! Nakakainis na ako nalang lagi ang dapat nag aadjust sa mga bagay bagay, pagibig man o pagkakaibgan! Nakakainis na may mga taong insensitive sa mga nararamdaman ko! Nakakainis!

I wiped my tears as it continuously fall down my cheeks. I am a silent cryer, one reason is that I don't like to cry moreover in front of anyone. I rarely cry, for me crying is a sign of defeat and I don't like that feeling. I saw him looked at me. I waved my hand asking him to look away. This is just great! Now I am crying like a little baby which will again add up to my embarrassment. What is happening to me?

"Summer" He said touching my shoulder. "What's wrong? You know I'm just joking right?"

I waved my hand again and raised my thumb up. I can't talk. I won't talk. Just leave me alone for a fee minutes. This will eventually stop.

He removed his hand over my shoulder. He wasn't talking either. He kept driving and driving and driving as I continue to cry. Why can't I stop crying? It's like every pain, disappointments and heartaches that I felt this past few months suddenly exploded inside my chest. Inside my head.

Sobrang nahihiya na ako sa ginagawa ko... Unti unting bumibigat ang mata ko. Unti unting napapapikit habang unti unting natutuyo ang mga luha sa aking pingsi.

I saw myself running in an open field. Sunflowers surrounding me. Smell of a sweet aroma tingled mg nose. Butterflies and birds flying along side me as I run with arms wide open feeling the cold breeze. The sky is bright blue with clouds over shadowing the bright rays of the sun.

"Summer" I can hear someone call my name. "Summer"

I stopped running. The butterflies and the birds suddenly disappeared. I looked around me. I am all alone. I don't like being alone. I don't like feeling alone.

Someone touched my shoulder and shook me lightly. I felt a sudden heaviness in my head.

"Summer, wake up" I heard the voice again.

Wait? What? Wake up? Shocks! Oh my goodness! umiyak na nga ako sa kotse niya, nakatulog pa ako?!!!

I immediately open my eyes and sat straight. I looked at him embarrassed. I can still feel the denseness of my eyes. It felt pretty swollen.

He smiled at me and turned the engine off. "Tara, nandito na tayo."

Nandito na tayo? Asan na tayo? I removed my seatbelt and gazed from left to right. We are in a parking lot. I lowered my head to see the overhead board.

"Sky ranch Tagaytay" I read aloud. I was stunned. Tagaytay?? How long was I sleeping?

He smiled at me and raised his hand holding 2 tickets.   "Shall we?"