Her hayatın bir rengi vardır. Bu renk o kişinin ruhunu yansıtır. Kiminin hayatı kırmızı, kiminin mavi, kiminin siyah ve kiminin beyaz...
Benim hayatımın rengi de iyi ve kötü yani siyah ve beyazın tam ortası, gri...
Hiçbir zaman tamamen mükemmel bir hayat yasamadim. Araftaydım hep. Cennet ve cehennemin tam ortası.
Bu zamana kadar sanki hayatımı ben değil de başkası yaşamış gibiydi. Hep bir seyler eksikti. Zamanla fark ettim bu eksikliği. Meğerse benim elimde özgürlüğüm yokmuş.
Kararlarımı bu zamana kadar hiç ben alamadım. Daha iyi bir hayat yaşamamı isteyen ailem benim yerime her şeyi düzenlediler. Sanki bir piyonmuşum gibi yönümü onlar belirlediler. Çok mu memnundum? Hayır. Kim özgür olmadan yasamak ister ki?
Ben Nehir. 17 yaşındayım. İstanbul'da ailemle yaşıyorum. Annem, babam ve benden bir yaş büyük abim. Lise üç öğrencisiyim. Karan Koleji'ne gidiyorum.
Babamın adı Kemal. Inşaat mühendisliği yapıyor. İşinde çok iyi. Tanınmış bir mühendis, iyi bir dost ve iyi bir baba. Hani küçükken size sorarlar ya. anneni mi daha çok seviyorsun? Babanı mı? Diye. Ben soruya hep 'babam' diye cevap verirdim. Çünkü babam benim iyiliğimi isteyen ve özgür kalmama yardımcı olan tek kişi.
Bu zamana kadar bütün kararlarımı, seçimlerimi, ne giyeceğimi, hangi mesleği seçeceğimi ve daha bir çok şeye hep annem karar verdi. Ona sorarsanız 'niye çocuklarını özgür bırakmıyorsun?' diye. O hep 'ben onların ileride rahat bir yaşam sürmesini istiyorum' . Ama bu cevabı. verirken bir şeyi unutur. Özgürlüğümüzü çaldığını...
Bir de abim Burak. 18 yaşında. Lise dörde gidiyor. Annemin kararı üzerine bu sene aynı okuldayız. Abim bu hayatta beni en iyi anlayan arkadaşım oldu.Onun sayesinde sıkıntılarımdan az da olsa uzaklaşabiliyorum.
Benim hayatım da böyle işte. Ben bu zamana kadar kendime hep "mahkum" lakabını verirdim. Özgürlüğü elinden alınmış bir mahkum.
Bana bütün dünyaları armağan etseler ben yine özgürlüğümün peşinden koşarım. Özgür olmadıkça bu hayatın ne anlamı kalır değil mi?
