Si Yona ay isang tahimik na babae. Isang istudyante na maipagmamalaki.
Ngunit, biglang naisipan ng kanyang mga magulang na lumipat ng ibang school.
Isang school na puro mayayaman lang at scholars ang pwedeng mag-aral.
But then, nang makapasok siya s...
Since I'm already okay, I'm back to studying. So, andito ako ngayon sa classroom at nakaupo sa upuan ko, nagbabasa.
"Yona! Are you really okay?" I heard Shane's voice. I nodded in reply without taking away my gaze to the book.
"Just don't over do it, okay?" Tanong niya. Tumingin ako sa kanya and smiled, and nodded. He suddenly look away so I continued to read. Somehow...medyo nabawi ko naman yung tulog ko so..I think hindi na ako mahihimatay. But then.. I really felt like, may nakatingin sa'kin, no, pinagmamasdan ako. And it really made me uncomfortable.. So I focused on reading. Buti na lang at hindi ako pinagalitan ni ma'am since hindi ako nakapunta sa subject niya.
The classroom is as noisy as ever, but then, it felt like may mga matang nakatitig sa'kin. Ipinatong ko muna saglit yung libro at tumingin sa paligid. I quietly look around. Pero wala naman.
"Hey Yona! I really need your help in this Filipino subject...." Napatingin ako kay Vernon.
"Ah, sure.. Let's meet after class." Sagot ko at ngumiti. He smiled brightly at umupo agad sa upuan niya.
~°~°~°~°~°~°~°~°~
"Uhm, mauna na kayo, may kukunin lang ako." Sabi ko kay Shane at Vernon. Lunch na kasi ngayon, at naisipan kong sumabay sa kanilang kumain. Pero inaayos ko pa yung bag ko, at ako na lang yung naiwan sa classroom.
"Yona!" Narinig ko yung mababang boses na tumawag sa'kin. I look up and saw William. He's smiling and holding something behind him. Then, bigla niya na lang iniabot sa'kin yung tinapay at milk.
"Ah...thank you..."sabi ko at kinuha yung pagkain. He scratch the nape of his neck. Parang nahihiya pa.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"A......a-ano....okay ka na ba?" Nahihiya nga siya! Wait..parang alam ko yung tinapay na 'to ah...
"Ah, oo. Okay na ako. Sorry kung naabala pa kita ah." Sabi ko and he quickly shook his head.
"No! You're not really bothering....I...I was just worried...." He said and look away.
"Ah....maraming salamat talaga William. You know, ang gaan-gaan ng pakiramdam ko sayo. I actually don't know why. Pero its a really positive feeling... Anyways, thank you! Babawi talaga ako sa susunod." Sabi ko at ngumiti. Nakita kong lumaki yung mga mata niya at tumingin sa ibang direksyon.
"Uhm, If you need any help, andito lang ako...uh...I'll be willing to help you." Sabi niya. Napangiti ako. He's really nice. Also, he's voice....it always made me calm.
"Thank you. I really appreciate it...." Sabi ko and bowed at him.
"Sige, una na ako." Sabi ko and waved at him. I walk out of the room, and started my way to the canteen. Pero habang naglalakad pa lang ako sa corridor, narinig ko yung malakas na tawa ni Bora.
