Yıkılmaz duvarlar
Yosun tutmaz,vursalar da sarsılmaz duvarlar
Gülen bir yüz
Boş bakan gözler
Alaya almalar; düşünmemek düşünmekten daha çok acı veriyor
İşte böyle zamanlar da şehir sessizliğe çekilip herkes uykuya daldığında acıyor
Bulanık görmeye başlıyorum sonradan fark ediyorum ki yanaklarım yavaş yavaş ıslanıyor
Acıyor demiştim
Gerçekten acıyor; konuşamamak acıtıyor
Yalnızlık güzeldir lakin..Bazen çekilmiyor
Yazmak her zaman çözüm değil
Boğuluyor gibi hissetmekten yoruldum
Kalabalık bir caddenin tek çıkmaz sokağı olmaktan yoruldum
Her şeyi kendimde yaşamak yorucu
Her şeye baş eğmek ama en çok da ağlaya ağlaya isyan etmek ve baş kaldırmak
Yorucu
Kimseler olmadığında aynalarla konuşmaktan yoruldum
Ellerim bir numara çevirecek oluyor da sonra aklıma geliyor; kimin vardı ki kimin kaldı?
Canım yanmıyor değil
Ama bunu saklamak yorucu
Güvenememek
Yolda yürürken bir gözümün ardımda kalması
Bir sonra ki adımda ayağımın taşa çarpması
Günahlar..Ah şu günahların dört bir yanımı sarması öyle yorucu ki
Kendime çelme takıyorum
Dizlerim kanamaktan kabuk bağladı ama hala kırılan bir yerim var
İnsanlar görmüyor
İnsanlar anlamıyor
Öyle boş ki geleceği düşünmek anımı yakıp kavuruyor
Öyle umut doluyum ki yarınlardan sonra düzelecek diyorum
Yarınlar hiç düzelmiyor
Zaman çok hızlı akıyor diyorum
Kötü günler bir türlü bitmiyor
Çaresizim
Keşke sadece oyuncak bebeğimin saçları dökülmüş olsaydı
Çok değil sadece bir insana ihtiyacım var
Yargılamayan
Bağırmayan
Bu satırları silecek bir insana ihtiyacım var
Sevmek istemiyorum ben
Birazcık da olsa sevilmeye ihtiyacım var
Bir kaç satır da bana yazılsın
Okumaya ihtiyacım var
Öylesine boş ki
Kimsesizliğim de ölüme giderken
Ardımda ki hiç kimseleri düşünmekten yoruldum..
