Dönüp dolaşıp geldiğim kulvardayım yeniden
Çok aradım,çok düşündüm
Çok konuştum
Ama kendimle.
Yine kendime vardım
Yine kendimden başkasına açamadım kollarımı
Kırıldım.
Pek de bir şey yoktu belki ama üzdü beni
Korkmuyorum!
Demek istedim
Korkmuyorum ben sevmekten,sevilmekten; bağlanmaktan!
Yine kendime kaldım
Çünkü doğruydu
Tekrar ve tekrar kaçmak istediğim ne varsa yüzüme fırlattı
Buzdan bir parça gibi dağıldım
Yeniden düşündüm
Bu sefer kayboldum.
Ne kendime varabildim ne de ona
Ne sonuç vardı ne başlangıç
Kimseye tutunmak istemiyorum
Korkuyorum kabul.
Sonra pişmanlık denen illet sarıyor tabi kaçmak istediğim sokakları
Ben kimseye gidemem bilmezsin sen
Kendim bile düşman gibiyken tanımadığım ben'e
Seni nasıl misafir edebilirim ki
Bilirsin örülen tek bir tuğla değil,duvar
Engel aşmaktan korkmam ben,yemin ederim!
Ama bazen duvarların köşelerinden dolanmak daha kolay geliyor
Sen bilmezsin ama ben biliyorum
Kimselere ait olamam ben,haklısın
Bu korku senden değil bana vurulan zincirlerden yayılıyor
Böyleyim ben işte boşver sen.
