Geceler kısaldıkça kısaldı
Günler soğudu
Zaman geçti
Monaroza hala kulaklarımda
Düş kırıklığı dolu satırlarım
Öyle kederliyim ki sevgilim..
Öyle hüzün dolu..
Öyle çaresiz..
Canım acıyor
Burukluk var içimde
Bir de nazar üzerimde
Neden böyle olduk biz?
Düşüp de kalkamayan bir biz mi varız
Dünya bir tek bize mi ters dönüyor
İçimde ki cam kırıkları önemsiz
Ama onun gözlerinde görmek kavuruyor küllerimi
Benden arta kalan yok artık
Tükendim
Sorun yok diyemiyorum
Çünkü var
Gecenin karanlığına
Gözlerin buğusuna gizli bir sorun var
Şarkılar yetmiyor
Satır aralarım boş
Ki uçurumlar sevgilim
Bir bana dolu
Pes etmek için çok geç
Devam etmek için yorucu bir gün
Bir yabancının merhametinden asılı kaldı umutlarım
Haber beklemek yakıcı
Biliyor musun
Kalmadı
Ne yaşama sevinci
Ne de bir umut
Kalmadı.
Geriye bir ben kaldım
Varlık ve yokluk arasında.
Saçları güzel kadınlar görüyorum
Güzel gülenleri
Kedersiz olanları
Gözyaşları kirpiklerinde kurumayan kadınlar görüyorum
İçmek için geceyi beklemeyen
Sonra aynaya bakıyorum
Bir yıkım.
Yoluna girecek mi bilmiyorum
Ve bu belirsizlik..
Ah en kötüsü de bu değil mi zaten?
Sen belirsizsin mesela
Var mısın ya da hiç misin
Ben belirsizim mesela
Ya da bu satırlar
Gecenin karanlığında boğulup gidecek kadar belirsiz.
