Ben bir yazar değilim,
Şu nefesimi kesen her neyse dökemem kelimelere
Bir cümle okur ve evet derim bu ben,sen ya da en acısı hiç var olamayan biz
Sen bir Mona Roza sen bir Milena
Ben ki bir gün Tomris olmak için yanıp tutusurken Kafka en acısı Nazım oldum karşında.
Ben bir kadınım,mum ışığı sadece aydınlatmaz beni yakmaz da lakin kavurur.
Sen ki içimde kurak topraklara ekilmiş bir tohumsun
Neden kızgınsın bana,zamanın da su koyamadım diye mi toprağına?
Açmayan güllerin intikamı mı bu?
Çöle dönen bir araziye kök saldığını hiç anlatamadım diye mi bu kırgınlığın?
Ölüyorum desem inanmazsın,
Bittim artık desem güler geçersin belki
Benden kimse kalmadı geriye Milena
Ne sana yazacak bir kalem kaldı
Ne geri dönmese de olur diyecek bir damla gurur
Kurumuş dalların yeşerir mi bilmem
Ya da bilmiyor gibi yaparım çünkü böylesi daha az acıtıyor
Burası bir bataklık
Bu şehir
Bu insanlar
Bittim..
Pes etmek bana yakışmaz ama oyundan geri çekildim
Görüyorsun biliyorum
Ya da bu kurak araziyi sildin hatrından
Lakin..lakin yeşersin yaprakların açsın çiçeklerin.
Bana elini uzat Milena,uzat ki Tanrı'nın sonsuzluğun da kaybolmadan o güzel yüzünü bir kez daha göreyim..
