Elk verhaal, of bijna elk verhaal begint altijd met een jongen die een meisje leert kennen. Bij mij was het anders. Ik was zo'n 16 jaar en in plaats dat ik een meisje ontmoette, leerde ik een jongen kennen. Man, dit klinkt nu vast homoachtig, wat ik NIET ben. Maar ik was klaar met mijn examen, hoofdpijn, stress voor de volgende examen en besloot om beter te voet te gaan om mijn paniek wat uit te rennen. Niet dat het bij veel mensen werkte, maar bij mij werkte dat heel goed. Ik rende en op een bepaalde moment stond ik stil. Ik bleef maar staren naar het veld waar een jongen stond te voetballen. Het was een jongen van mijn leeftijd, dat zag ik zo. Hij zag er moe uit, uitgeput, boos en het enige wat ik deed, was met fronsende wenkbrauwen naar hem kijken. Zijn spel was waardeloos, het was een goede voetballer en hij zou makkelijk kunnen scoren. Langzaam liep ik erop af en leunde ik met mijn armen over de reling. Die gast rende met de bal op het doel af en op het moment dat hij scoorde, miste hij. "TFOEEEE, SHIT GEDOE HIER!"vloekte hij. Op de één of andere manier moest ik erom lachen, waardoor ik zijn aandacht trok. "Wa lacht gy?"vroeg hij met een droog gezicht. Ik zei niks. Ik liep op hem af, liet hem zien hoe het moest en na een tijd werden we beste vrienden. Niet beste vrienden, want wij jongens doen niet aan BFF gedoe, maar jullie snappen wat ik bedoel. Mijn naam is Brahim en ik zal jullie mijn verhaal vertellen. Het verhaal over een vriendschap waar we van dachten dat die nooit stuk kon. Ik en Zain konden de wereld aan... maar dat was natuurlijk voordat we hààr leerden kennen.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Paar jaar later:
"Brahimmm!!!!!"hoor ik de stem van mijn moeder. "Luister, ik laat alles aan je over, je weet wat je moet doen", zeg ik snel aan de telefoon. Het is moeilijk om een bedrijf te runnen en tegelijk vrije tijd te maken. Niet alle 24-jarigen hadden het leven wat ze wilden. Ik ben zo'n persoon. Eerst denk ik aan een ander dan pas aan mezelf waardoor mensen misschien makkelijk over me heen lopen, maar zo ben ik nou eenmaal opgevoed. Ik hang op, dat was namelijk mijn assistent aan de telefoon. Haar naam is Rahaf. Ze is slim en mooi, niet dat ik haar daarvoor heb aangenomen. Als de hoofd van mijn moeder door de deur uitsteekt, schrik ik me haast een ongeluk. Ze kijkt me streng aan. "Ga je nog komen, we gaan zo vertrekken, zelfs Zain zit al in de auto", hoor ik mijn moeder zeggen. "Ja ja, ik kom eraan", zeg ik en pak mijn koffer. Ik loop achter mijn moeder aan de deur uit en leg mijn koffer in de kofferbak. Mijn vader rijdt vandaag en ik ga achterin tussen Zain en mijn zusje, Nora zitten. "Auww, je plet me met je dikke kont!"klaagt Nora. "Oh, gelukszak!"zeg ik en dat levert me twee rollende ogen van mijn zusje. Lachend kijk ik naar Zain die druk aan het sms'en is. "Wie ben je aan het sms'en, je girllllfriendddddd"zeg ik om hem te plagen. Zain geeft me een duw met een waarschuwende blik omdat mijn ouders ook in de auto zitten. "Ik ben mijn moeder aan het sms'en dat ik nu vertrek", antwoordt Zain. Nu weet ik niet wat ik moet zeggen. "Hoe ehm.. gaat het met haar?"vraag ik rustig. Zain haalt zijn schouders op. "ça va, broer, gaat wel ondanks de omstandigheden", zegt Zain. Zijn moeder heeft op zijn 14 de diagnose gekregen van Kanker. Vandaar dat Zain vooral bij ons is, hij slaat thuis enzo, maar hij is enig kind, dus bij ons is hij altijd welkom als hij zich alleen voelt. "Alhamdoelillah, alhamdoelillah", zegt mijn moeder die blijkbaar ons gesprek heeft afgeluisterd. Zie je, we zijn nergens veiligg!!! Ik doe oortjes in mijn oren en staar voor me. We hebben nog een lange rit te gaan naar Marokko.
