Closing Time

13

Kim

Sa lahat ng pressure na naramdaman namin ngayong season, ito na siguro yung pinakamabigat. Everyone was taken by surprise. Hindi naman sa na under estimate namin yung kalaban naming FEU squad today. Siguro ay naging masyadong complacent lang kami for today's match up. Why? Kasi semis palang and we have been entering the finals for 8 years straight. And now, we are down to the fifth and final set of game 1. Kung mananalo kami dito, we are going straight to the finals next week. Kung FEU naman ang manalo eh magkaka rubber match kami on wednesday.

"LAST SET NA GUYS! GUSTO NIYO NA BA TALAGANG BUMITAW?"

Pasigaw kong tanong sa team dahil sobrang lakas na ng crowd dito sa arena. Nakikita ko ba humihina na ang loob ng mga teammates ko. As the captain, job ko talaga na i motivate sila at bigyan ng confidence to face this game.

"WALANG BIBITAW GUYS!" sagot agad ni Ye. "SA ATIN ITONG SET NA ITO AT ANG GAME NA ITO."

"YES" sagot ng lahat.

"ANIMO!"

"ONE TEAM FIGHT."

So we did. We fought hard. Yun bang parang ito na talaga yung battle cry namin. But it was hard. Oo kami nga yung unang pumuntos dito sa last set pero iba ang pina kitang puso at determination ng kabilang team. To make the story short, mas gusto nilang manalo. And they did. 13-15 is the score. We lost the ball game. In that instant I knew that this is a heartbreak. Not only for our coaches, the La Sallian community but most especially to the team. I saw the breakdown of the team with my very own eyes. Their emotions just went from barriered to transparent. But as the captain I needed to set an example. It was hard but we had to shake our opponents' hands as a sign of sportsmanship.

"Let's go guys."

I instructed them nang bumalik ako sa gitna ng court for the shaking of hands. Hindi naman sa fake yung smile ko pero I know na hindi ko talaga kayang mag smile. Yung team eh hindi talaga napigilan yung luha. Nang kinakanta na namin ang DLSU Hymn, doon tumulo ang mga luha na kanina pa nilang tinitigil. Si Ye na hindi gaanong expressive lalo na pag nasaktan eh nakita ko ring umiiyak. That's how I know na talagang masakit ang pag katalong ito. Si Ara naman hindi umiyak pero bakas sa mukha ang sakit at frustration. Sinamahan pa nina Cyd, Kianna at pati yung mga rookies ay napaiyak rin. I did not want this. Wala sa akin yung pagkatalo namin pero ang masakit sa akin eh nasaktan talaga sila. Wala naman kaming dapat i blame kung hindi ang mga sarili namin. Pero alam namin na talagang babawi kami sa wednesday. No questions about it.

Naging brief and straight forward lang yung meeting namin sa dug out before we went home. Talaga namang nasabi sa amin ng coaches yung pagka dismaya nila. Hindi naman kami nagrereklamo dahil alam namin sa mga sarili namin na napanalo sana namin ito. Hindi lang namin ito nakapitan hanggang sa huli. Ang travel namin pabalik ng dorm ay naging tahimik. Most of the time eh laging maingay sa bus pero ngayon ay ni walang tawa o kaya naman mga usap-usapan. Nang makarating kami sa dorm eh hindi namin nagawang mag usap usap kagaya ng routine namin after every game. Gusto ko sanang gawin ito pero pinabayaan ko nalang sila na dumerecho sa kani-kanilang kwarto dahil alam kong masakit ang pag katalo namin at pagod na din sila. Pero kelangan ko lang talaga na may sabihin sa buong team to end this day.

"Guys, okay lang ito. Ganyan talaga minsan nanalo, minsan natatalo." it was hard for me to even say these words, but still I tried to cheer up the mood for them. "But remember, KEEP LABAN ladies, we got this until the finals."

Walang sumagot sa akin, yet binigyan nila ako ng mga ngiti for affirmation. Pagkatapos nito ay isa isa na silang tumaas ng kwarto. Syempre ako ulit yung huling tumaas sa group. Gusto ko sanang lapitan lahat ng isa isa ang teammates ko. I wanted to personally comfort them ng isa isa para maramdaman nila na okay lang ang nangyare kanina. Pero naisip ko na baka gusto nalang nila na itulog at mag rest nalang. Nag text nalang ako sa lahat ng personal message para naman kahit papaano eh maradaman nila na meron silang captain. Kaya naman umakyat narin ako sa kwarto namin at nag desisyong mag pahinga narin. Pag dating ko sa kwarto ay nakita kong naka upo si Ye sa kanyang kama at halatang nagiisip parin ito tungkol sa game.