Ήμουν στο αεροπλάνο και κοιτούσα έξω από το παράθυρο την πόλη μου να μικραίνει σιγά σιγά. Δίπλα μου καθόταν μια κύρια και έτρωγε πατατάκια. Ο ήχος που έκαναν μου είχε σπάσει τα νεύρα. Ήμουν που ήμουν χάλια, έγινα χειρότερα.
Γύρισα να την κοιτάξω. Πρέπει να ήταν κάπου στα 10 χρόνια μεγαλύτερη μου δηλαδή 34 με 35 δεν μπορούσα να ξέρω.
《Έλενα》,μου είπε.
《Κέιτ》είπα ξερά.
《Και πόσο χρόνων είσαι Κέιτ;》,με ρώτησε. Σαν πολύ αδιάκριτη δεν μας βγήκε;
《24》,απάντησα.
《Α, μικρούλα είσαι. Εγώ είμαι 35》.Καλά τα είχα υπολογίσει.《Και με το ασχολείσαι;》
Ωχ! Τώρα τι της λες;《Είμαι δασκάλα》.
《Και η κόρη μου. Είδες σύμπτωση》,είπε χαρωπά.《Και σε ποιο σχολείο θα εργαστείς;》
《Ε, είναι ένα καινούριο》,ειπα.
Μου χαμογέλασε.《Καλή αρχή σου εύχομαι》.
《Σας ευχαριστώ》,ειπα ευγενικά και συνέχισα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο.
Όταν προσγειωνονουν που θα πήγαινα; Δεν ήξερα που ήταν το σπίτι. Δεν ήξερα κανέναν εκεί. Ξεφυσηξα.
《Συγγνώμη;》,άκουσα την φωνή της αεροσυνοδου και γύρισα να την κοιτάξω.《Είστε η πράκτορας του FBI, Κέιτ Πάρκερ;》
Είδα την Έλενα να με κοιτάζει με περιέργεια.《Εγώ είμαι》,απάντησα τελικά.
《Τηλεφώνησαν και μας είπαν να σας ενημερώσουμε να περιμένετε στην είσοδο, δίπλα από τις σκάλες》.Της εγνεψα καταφατικά και μετά εφυγε. Μετά από αυτό δεν μπορούσα να κοιτάξω την Έλενα.
***
Εδώ και μια ώρα ήμουν δίπλα από τις σκάλες και περίμενα κάποιον να έρθει να με πάρει. Το αεροδρόμιο είχε αδειάσει και είχα μείνει μόνη μου. Ξαφνικά κάποιος μπήκε μέσα από την πόρτα της εισόδου. Ήταν ψηλός, γύρω στο 1.85, με μαύρα ατιμελητα μαλλιά. Το χρώμα των ματιών του δεν φαινόταν επειδή φορούσε γυαλιά ηλίου. Πρέπει να ήταν κοντά στην ηλικία μου. Φορούσε ένα ριγιε πουκάμισο και μια τζιν βερμούδα. Ήταν αρκετά όμορφος. Όταν με πλησίασε, έβγαλε τα γυαλιά του και τότε παρατήρησα το χρώμα των ματιών του. Ένα υπέροχο πράσινο.
《Γεια. Εσύ πρέπει να είσαι η Κέιτ Πάρκερ, σωστά;》με ρώτησε και χαμογέλασε αναδεικνύοντας τη λευκή οδοντοστοιχία του.
《Ναι. Και εσύ είσαι...;》τον ρωτησα με την σειρά μου.
《Κάμερον Στιούαρτ. Μυστικός πράκτορας του FBI. Μπορείς να με φωνάζεις Καμ》,είπε και συνέχισε να μου χαμογελάει.《Συγγνώμη για την καθυστέρηση. Θα ερχόμουν πιο νωρίς αλλά έτυχε κάτι》.
YOU ARE READING
Οι Μυστικοί Πράκτορες
Adventure[ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ] Με σήκωσε στην αγκαλιά του και κοκάλωσα απο την επαφή των σωμάτων μας. Ξαφνικά, χωρίς να το περιμένω, με πέταξε μέσα στη θάλασσα. Όταν βγήκα στην επιφάνεια, τον κοίταξα. Έδειχνε πιο ξέγνοιαστος. Δεν συμπεριφερόταν όπως όταν βρισκόμαστ...
