Οι Μυστικοί Πράκτορες

Συγκάτοικοι

Κατεβήκαμε στο σαλόνι και καθίσαμε σε έναν από τους καναπέδες.

《Θα έρθουν σε λίγο απλώς βρίσκονται σε μια μυστική αποστολή》,είπε ο Καμ.

《Τι αποστολή;》ρωτησα με περιέργεια.

《Μυστική》,είπε αυτός κλείνοντας μου παιχνιδιάρικα το μάτι του.

《Καμ!》,ειπα ενοχλημένη καθώς δεν μου έλεγε.

《Κέιτ!》συνέχισε να με κοροϊδεύει εκείνος. Τον χτύπησα στο μπράτσο του.

《Άουτς!》είπε εκείνος τρίβοντας το σημείο που τον χτύπησα ενώ είχε μια έκφραση δυσαρέσκειας στο πρόσωπο του.

《Σιγά τα αίματα, μην μας δειρεις κιόλας》,του είπα χαμογελώντας. Μετά από λίγο χαμογέλασε και εκείνος.

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και μέσα στο σπίτι μπήκαν τέσσερα άτομα. Δύο γυναίκες και ένας άντρας. Καλά δεν έπρεπε να υπάρχει ένα ακόμη άτομο;

Τις σκέψεις μου διέκοψε η φωνή μιας κοπέλας.《Είμαι πτώμα》,είπε τριβοντας τον σβέρκο της.《Καμ!》άρχισε να φωνάζει. Όταν είδε ότι βρισκόμασταν στο σαλόνι, μια έκφραση ντροπής χαράχτηκε στο πρόσωπο της.《Ωχ, συγγνώμη. Δεν ήξερα ότι είστε εδώ》.Αμέσως την συμπάθησα. Ήταν πάρα πολύ γλυκιά κοπέλα.《Εσύ πρέπει να είσαι η Κέιτ Πάρκερ. Χάνα Ρέινολντς》,είπε η κοπέλα.

Ήταν στο ίδιο ύψος με εμένα, γύρω στο 1.75 με κοντά ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Πρεπει να είχαμε περίπου την ίδια ηλικία.

Έτεινε το χέρι της προς το δικό μου για χειραψία.《Χάρηκα》,ειπα χαμογελώντας.

《Παρομοίως》,είπε και εκείνη το ίδιο χαμογελαστά.

Μετά από λίγο, ήρθε δίπλα μου βαριεστημένα η άλλη κοπέλα.《Νικόλ Μπρίγκς》,είπε ξινά εκείνη και έφυγε από κοντά μου για να ξαπλώσει στον καναπέ.

Ήταν πιο κοντή από εμενα και την Χάνα, κάπου στο 1.70. Είχε μαύρα μαλλιά και το ίδιο γαλανά μάτια όπως η Χάνα. Πρέπει να ήταν λίγο μεγαλύτερη μου.

Στη συνέχεια, με πλησίασε το αγόρι.《Ρόναλντ Σμιθ》,είπε και πήρε το χέρι μου και τοποθέτησε τα χείλη του πάνω του κάνοντας μου ένα χειροφιλιμα.《Γοητευμένος》.

《Όχι που δεν θα ήσουνα》,άκουσα την φωνή της Νικόλ να λέει.

Ο Ρόναλντ πρέπει να ήταν κάπου στα 27 με ύψος γύρω στο 1.85 και καστανοξανθα μαλλιά και πράσινα μάτια. Ήταν αρκετά όμορφος μπορώ να πω αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο τύπος μου. Λυπάμαι Ρόναλντ, ατυχησες, σκέφτηκα και ασυναίσθητα χαμογέλασα. Κάτι το οποίο δεν έπρεπε να κάνω γιατί το κατάλαβε λάθος και μου έκλεισε προκλητικά το μάτι λέγοντας μου ψιθυριστά :《Θα τα πάμε πολύ καλά τα δυο μας》.Αμέσως αηδιασα και απομακρυνθηκα απο κοντά του.