Οι Μυστικοί Πράκτορες

Επισκεπτήριο

《Ακόμη πιστεύω πως αυτό είναι λάθος》,είπα στην Νικόλ.

Αφού μου εξήγησε το σχέδιο της, μεταφερθήκαμε στο δωμάτιο της. Είχε τοποθετήσει πάνω στο κρεβάτι της δύο -ο Θεός να τα κάνει- φορέματα και βρισκόταν όρθια μπροστά μου με ένα κινητό στο χέρι.

《Δεν είναι. Ορίστε》,είπε και μου πρόσφερε το κινητό.

Αβέβαιη, κάλεσα τον αριθμό που αναγραφόταν στην οθόνη του.

《Αν μας πιάσουν...》,άρχισα να λέω αλλά με διεκοψε η φωνή του Χάρυ μέσα από το τηλέφωνο.

《Παρακαλώ;》

《Γεια Χάρυ. Η Κέιτ είμαι》,είπα κοιτάζοντας την Νικόλ.

《Γεια Κέιτ. Μπορώ να πω πως με ξαφνιασες με το τηλεφώνημα σου. Θα ήθελες κάτι;》

Παρατηρούσα την Νικόλ να μου κάνει ενθαρρυντικά σήματα με τα χέρια της.

《Να...》,δίστασα.《Θα ήθελες να βγαίναμε κάποια μέρα;》

《Πώς ξέρεις πως βρίσκομαι ακόμη στην χώρα;》είπε με μια ψυχρή φωνή που με τρόμαξε.

Σκέψου κάτι έξυπνο Κέιτ.《Η Χάνα είχε βγει μια βόλτα της προάλλες και είδε κάποιον που σου έμοιαζε. Μιας και βαριόμουν, είπα να σε πάρω ένα τηλέφωνο για να δω αν ισχύουν τα λεγόμενα της》.

Ο Πινόκιο μπροστά σε εμένα δεν πιάνει μία. Από την ημέρα που ήρθα σε αυτό το μέρος, δεν ξέρω και εγώ πόσα ψέματα εχω πει.

《Εντάξει》,ακούστηκε η φωνή του μετά από λίγο πιο ήρεμη.《Μπορούμε να το κανονίσουμε》.

《Τώρα μπορείς;》

《Τώρα;》ρωτησε κάπως ξαφνιασμένος.

《Ε, ναι. Όπως είπα προ ολίγου, βαριέμαι. Και τα παιδιά δεν είναι σπίτι》,απάντησα. Ελπίζω να με πίστεψε.

《Δεν μπορώ τώρα. Αν θες αύριο》.

Κουνησα αρνητικά το κεφαλι μου στην Νικόλ, ως ένδειξη ότι δεν μπορούσε. Εκείνη, σχημάτισε άηχα τις λέξεις Πεισε τον στο στόμα της.

《Για κανένα μισάωρο μόνο》,είπα.

《Δεν μπορώ》.

《Εντάξει τότε αύριο. Στις 10 στο μπαρ Desire》.

《Εντάξει. Θα τα πούμε》και λέγοντας αυτό, έκλεισε το τηλέφωνο.

Η Νικόλ, εκνευρισμένη, μάζεψε τα ρούχα που είχε απλώσει στο κρεβάτι της.

《Δεν μπορούσα να του αλλάξω γνώμη》,της είπα εγώ.

《Το ξέρω》,είπε αλλά ακουγόταν θυμωμένη.