Οι Μυστικοί Πράκτορες

Διαρρήκτης

《Επιτέλους》,ακούστηκε η φωνή του Ρον καθώς πλησιαζαμε τα παιδιά.

Όταν φτάσαμε κοντά τους μας κοίταζαν περίεργα. Σίγουρα φαινομασταν σαν βρεγμενες γάτες.

《Γιατί είστε μούσκεμα;》ρωτησε με περιέργεια η Χάνα.

Χαμογέλασα ειρωνικά.《Ιδέα του Ίαν. Τι καλύτερο από ένα νυχτερινό μπανακι》.

Ο Ίαν με σκουντησε ελαφρά στο μπράτσο.

《Σου άρεσε όμως》,είπε εκείνος και ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του.

Δεν ξέρω πόση ώρα κοιταζομασταν. Κάποιος ξεροβηξε πίσω μας με αποτέλεσμα να σπάσουμε την οπτική μας επαφή.

《Αφού δεν είχες μαγιό πως κολυμπησες;》ρωτησε ξανα η Χάνα.

《Δεν είναι η πρώτη φορά που την βλέπω με εσώρουχα》,είπε ο Ίαν κάνοντας όλα τα βλέμματα να στραφούν πάνω μας.

Ο Ρον και η Χάνα μας κοιτούσαν με πονηρά βλέμματα. Ο Καμ με ένα είδος απογοήτευσης και η Νικόλ... Ήταν πολύ θυμωμένη.

Αν ήταν μέρα, όλοι θα έβλεπαν ένα ροδαλο χρώμα που έκανε την εμφάνιση του στα μάγουλά μου.

《Δεν ήξερα ότι κάτι τρέχει μεταξύ σας. Τον περισσότερο καιρό μαλωνετε》,αποκρίθηκε ο Καμ.

《Και αυτό ισχύει. Δεν τρέχει κάτι μεταξύ μας》,απάντησα εγώ ξεφυσοντας.

《Δηλαδή, είστε φίλοι με προνόμια;》ρωτησε ο Ρον.

《Θεέ μου. Όχι!》,είπα εγώ εκνευρισμένη.《Μπορούμε να αλλάξουμε θέμα;》

Κάθισα στην άμμο δίπλα από την Χάνα. Τα παιδιά άρχισαν να μιλάνε για άλλα πράγματα ξεχνώντας όσα είχαν προηγηθεί.

《Μπορεί να σταμάτησαν να ασχολούνται οι άλλοι μαζί σου αλλά δεν την γλιτώνεις την ανάκριση από εμένα》,μου ψιθύρισε η Χάνα με ένα συνωμοτικό ύφος.

***
Όταν επιστρέψαμε σπίτι, αποφασίσαμε να καθίσουμε για λίγο στο σαλόνι πριν πάμε στα δωμάτια μας. Το κλίμα στην αρχή ήταν φιλικό μέχρι που μίλησε η Νικόλ.

《Τι κάνει ο Χάρυ, Κέιτ;》

Με ξάφνιασε η ερώτηση της.《Καλά, υποθέτω》.

《Μου φαίνεται δεν μιλήσατε και πολύ όταν ήρθε σήμερα》,είπε αόριστα εκείνη παίζοντας με μια τούφα από τα μαλλιά της.

Την κοιταξα περίεργα. Σήμερα; Δεν πέρασε καθόλου από εδώ ο Χάρυ. Αφού είχε φύγει. Αλλά αυτό ήταν αρκετό για να εξοργιστει ο Ίαν.