Οι Μυστικοί Πράκτορες

Έκπληξη

Οι μέρες κυλούσαν αργά. Όλοι μας κάναμε τα πράγματα μηχανικά. Η απουσία του Ίαν ήταν αισθητή. Μπορεί να είχε λείψει για ένα χρονικό διάστημα όταν βρισκόταν στην φυλακή αλλά δεν ήταν το ίδιο με τώρα.

Συνεχίζαμε να ασχολούμαστε με την υπόθεση. Ο Μπέλο συμπεριφερόταν λες και δεν είχε συμβεί τίποτα εκείνη την μέρα. Προσπαθούσα να βρω στοιχεία που θα τον οδηγούσαν στην φυλακή αλλά δεν τα κατάφερνα.

Όταν γύριζα στο σπίτι, αφού έκανα πρώτα ένα μπάνιο, κλεινομουν μέσα στο δωμάτιο του Ίαν χωρίς να με παρατηρεί κανείς. Πίστευα πως έτσι βρισκόμουν πιο κοντά του.

《Θέλω να τον επισκεφτώ》ανακοίνωσα με τρεμάμενη φωνή στα παιδιά το επόμενο πρωί.

《Κέιτ, δεν μπορείς》,είπε ο Καμ.

《Ξέρεις πως νιώθω; Λες και μου έχουν ξεριζώσει την καρδιά. Το μόνο που κάνω είναι να ασχολούμαι με την υπόθεση ώστε να πληρώσει ο Μπέλο για ότι του έκανε. Και όταν το καταφέρω, μετά τι θα κάνω;》φώναξα με θυμό.

《Βρισκόμαστε όλοι στην ίδια κατάσταση με εσένα, Κέιτ》,αποκρίθηκε ο Ρον.

《Δεν το νομίζω》,είπα θυμωμένα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου.

Καθώς προχωρούσα προς τα εκεί, παρατήρησα την πόρτα του δωματίου του Ίαν ανοιχτή και σταμάτησα απότομα. Μέσα στον χώρο βρισκόταν η Νικόλ, καθισμένη πάνω στο κρεβάτι και έκλαιγε. Όταν συνειδητοποίησε ότι την έβλεπα σκούπισε τα μάτια της.

《Μου λείπει, Κέιτ》,είπε θλιμμένα.

Μπήκα στο δωμάτιο και κάθισα δίπλα της κοιτάζοντας απέναντι μου.

《Και εμένα. Πολύ》,παραδεχθηκα.

《Ξέρεις, μπορεί να έλεγα πως τον αγαπώ αλλα δεν ίσχυε. Απλώς είχα μείνει στάσιμη στη βραδιά που είχαμε περάσει μαζί. Ποτέ δεν είχα πραγματικά αισθήματα για εκείνον και σίγουρα αυτός δεν είχε για εμένα. Όμως εσύ, ήσουν πραγματικά ερωτευμένη μαζί του Κέιτ》,ψέλλισε.

《Ακόμη είμαι》,ειπα με τρεμάμενη φωνή.《Αλλά το κατάλαβα πολύ αργά》.

《Ποτέ δεν είναι αργά. Μπορείς ακόμη να προχωρήσεις μπροστά》.

Κουνησα αρνητικά το κεφαλι μου.

Ξεφυσιξε.《Είμαι σίγουρη πως θα θέλει να είσαι χαρούμενη. Το ίδιο θα θέλει για όλους μας》.

Σκουπισα κάποια δάκρια που ήταν έτοιμα να βγουν από τις άκρες των ματιών μου.

《Θα προσπαθήσω》,είπα τελικά.