Οι Μυστικοί Πράκτορες

Εισβολέας

Φυσικά το φιλί μας έπρεπε να διακόψει κάποιος που φώναζε έξω από την πόρτα.

《Παιδιά, είστε εντάξει εκεί μέσα; Γιατί δεν ανοίγει η πόρτα;》ακούστηκε η φωνή του Καμ.

Έσπρωξα τον Ίαν απότομα μακριά μου. Δεν το πιστεύω ότι με είχε φιλήσει.

Τον κοίταξα και η αμηχανία ήταν εμφανής στο βλέμμα του. Το είχε μετανιώσει. Ήμουν σίγουρη γι'αυτό.

《Κέιτ...》άρχισε να λέει αλλά τον διέκοψα.

《Δεν χρειάζεται να πεις κάτι. Ας ξεχάσουμε ότι έγινε》,είπα εγώ χωρίς να τον κοιτάω.

《Θα είναι το καλύτερο. Για όλους μας》.

Τα μάτια μου άρχισαν να βουρκώνουν. Πώς πίστεψα ότι είχε αλλάξει.

Άνοιξα την πορτα και μπροστά μου αντίκρισα τον Καμ.

《Όλα καλά εκεί μέσα;》ρωτησε με ενδιαφέρον στη φωνή του.

《Όλα μια χαρά》,του απάντησα χαμογελώντας ψεύτικα.《Πάμε κάτω》.

Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες. Όταν φτάσαμε στο σαλόνι, βρήκα τα παιδιά να μιλάνε με τον Χάρυ ο οποίος γύρισε προς το μέρος μου όταν άκουσε βήματα πίσω του.

Με κοίταξε θλιμμένα.《Μπορούμε να μιλήσουμε;》

《Φυσικά》,του απάντησα περιμένοντας να ακούσω αυτα που είχε να μου πει.

《Ε, ιδιαιτέρως》.

Του έκανα νεύμα με το κεφάλι μου προς το μπαλκόνι και άρχισα να κατευθύνομαι προς τα εκεί.

Όταν βγήκαμε έξω, έκλεισα πίσω μου την τζαμαρία και περίμενα να μου μιλήσει.

《Κέιτ, σ'αγαπώ. Δεν έχει αλλάξει κάτι για εμένα από τη μέρα που έφυγες》είπε και με πλησίασε.

《Έχουμε χωρίσει》.

《Μπορούμε να ξαναειμαστε μαζί. Θυμάσαι πόσο όμορφα περνούσαμε. Πριν φύγεις ετοιμαζόμουν να σου κάνω και πρόταση》.

Στα λόγια του σαστισα. Θα μου έκανε πρόταση γάμου; Σε μια άλλη περίπτωση θα είχα πέσει ήδη στην αγκαλιά του αλλά τα πόδια μου δεν έλεγαν να συνεργαστούν. Στο μυαλό μου τριγυρνουσε το φιλί του Ίαν.

《Χάρυ...》,του είπα λυπημένη.

《Δεν με αγαπάς πια》,είπε εκείνος μόλις το συνειδητοποίησε.

《Φυσικά και σ'αγαπώ. Ήσουν και είσαι ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου. Αλλά πλέον, σε βλέπω σαν κάποιον φίλο, σαν τον αδερφό που δεν είχα ποτέ. Οι μέρες που έμεινα στο σπίτι με άλλαξαν. Τα παιδιά με άλλαξαν》,του ομολογησα.