esclave•malik

ıt's for a good cause

Yanan sırtıma değen soğuk parmakları,tenimin buz kesmesine ve tüylerimin diken diken olmasına sebep olmuştu.Önce beni hırpalayıp ardından yaralarımı kapatmaya çalışmasını anlayamıyordum.

O beni bulduğunda masum değildim ya da masum olduğumu da ima etmemiştim.Sadece kolları arasına verilen basit bir eskortken,ilerleyen günlerde sadece onun olacağımı bilseydim onun masasına beni gönderdiklerinde bunu kabul etmezdim.

''Morarmış.''

Sert sesi,kırılan kalbimi ve dağılan bedenimi umursamadığını belli edercesine odada yankılandığında gözyaşlarımı sıkı sıkıya tuttum.Her ağlayışım onun benim üzerimdeki etkisini arttırıyordu.Ona boyun eğdiğim gerçeği yüzüme ağır bir şaplak gibi iniyordu.

''Gerisini ben hallederim.''

Vanessa,kapının pervazına yaslandığında öfkeli bakışlarımı üzerinde gezdirdim.Karı koca mahremiyetine bu şekilde girmesi bile ona öfkelenmem için bir sebepti.

Zayn'e aşık olamıyorsam en büyük sebebi bu kadındı.

Onun o iğrenç oyunları,masum görünen şeytan bakışları midemi bulandırıyordu.

''Karımla ben ilgilenebilirim Vanessa.'' duraksayarak çıplak sırtıma minik bir öpücük kondurdu '' Sen evine git.''

Beni sahiplenircesine,karımdan başkasına bakmam hareketlerini bir tek onlar yiyebilirdi.Zayn,ruhu bana ait,bedeni başka kadınları tatmin eden bir erkek fahişesinden başka bir şey değildi gözümde.Bu yüzden kendimi geri çekerek tişörtümü indirdim ve yaralı dizimi yatağa sürtmemeye dikkat ederek sırtımı başlığa yasladım.

Benim ona ihtiyacım yoktu.

''Dinleneceğim,'' dedim gözlerimi yüzünde gezdirirken '' bu esnada sen neden,fahişenle ilgilenmiyorsun?''

Kelimeler dudaklarımdan döküldükten saniyeler sonra Zayn,bakışlarını karartarak bana doğru eğildi.

''Burada tek bir fahişe var Aden.''

Vanessa'nın dudakları yukarı doğru kıvrılırken ifadesiz suratımla yüzüne bakmaya devam ettim.Sanırım,tek gerçekleri kaldıramayan olmaktan sıkılmıştım.Tıpkı onun gibi bakışlarımı karartarak ona doğru eğildim.

''Ve sen o fahişeye iliklerine kadar muhtaçsın,Zayn.''

**

Zayn gideli saatler olmuştu.

Aslında bunu önemsemiyordum.O,gerçeklerle yüzleştiğinde benden uzak kalması benim yararımaydı.Kalbimi,ruhumu bedenimi paramparça etmesinden yorulmuştum.Bana değer verdiğini söyleyip diğer insanların gözünde değersiz bir eşya konumuna getirmesinden sıkılmıştım.

Tek derdim gitmekti.

Soyadını,verdiği imkanları ya da çocuklarının annesi olmayı felan istemiyordum.Sadece kaybettiğim yılları ve gençliğimi arıyordum ve o buna engel oluyordu.

Sıkıntılı bir iç çekerek tüm gece ağlamanın ve uykusuzluğun verdiği acıya rağmen gözlerimi kırpıştırdım.Ben burada acı çekerken onun Vanessa'yı düzmesinden nefret ediyordum.Beni sevdiğini söyleyerek,sahip olamayacağı aşkımı başka kollarda aramasından nefret ediyordum.

Yine de bir yanım onu haklı buluyordu.Kırık kalbim,onun gibi biri tarafından onarılamazdı sadece daha fazla parçalara bölünebilirdi.

''Hey.''

Kapının ardında gelen sesile irkilerek düşüncelerimi bir kenara ittim.Ses,Luke'a aitti.Yerimden kalkarak yavaş adımlarla kapıya ilerledim ve tam önünde durdum.

''Hey.''

Derin bir nefes aldığını duyabiliyordum.Bir süre sessiz kaldıktan sonra, kapının altından bana bir defter ve kalem uzattı.

''Duygularını buna yaz,sana arkadaşlık etmesi için getirdim.'' kurduğu cümle gülümsememe sebep olmuştu.Luke,onunla evlenip bu eve geldiğimden beri bana iyi ve değerli biriymişim gibi davranan tek insandı.Bana aşık olduğunu da söylemişti.

Fakat ben ona susmasını ve bunu içinde yaşamasını söylemiştim.Zayn bunu öğrendiğinde onu sağ bırakmazdı.Ne o ne de ben az hasarla sıyrılamazdık.

''Teşekkür ederim Luke.''

''Aden,'' dedi kapının altından başka bir kağıt daha iterek '' Bunu annen yolladı.''

Dudaklarım,hafifçe aralanırken kalbimin bir an teklediğini hissettim.Annemle senelerdir haberleşemiyordum.Onun görüntüsünü bile unutmama ramak kalmıştı.

''Ben,'' dudaklarım doğru sözcüğü ararken kekeledim.Sesim titriyordu''Teşekkür ederim.''

Tek yapabildiğim bunu söylemekti.

Teşekkür etmekten ya da içi boş minnet sözcüklerinden daha fazlasını yapamazdım.Annem,bana ulaşmayı başarmıştı.

Ya da Luke ona ulaşmıştı.

Her halükarda kağıtta,anneme dair bir şeyler vardı.Kalbim,heyecanla hızlanırken yere çökerek sırtımı kapıya verdim.Acıyan sırtımı,dizlerimi ya da kalbimi unutmuştum bile.Yerdeki zarfa titreyen ellerime rağmen uzanarak parmaklarım arasına aldım.

İki parmağım arasındaydı.

Hızlıca,sarı zarfı açıp sırtımı kapıya iyice yasladım ve derin bir nefes alarak katlı olan kağıdı açarak ilk cümlede gözlerimi gezdirdim.

''Minik uğur böceğim,Aden.''

Cümleye girişi,uzun zamandır içimde tuttuğum gözyaşlarımın akmasına sebep olmuştu.

''Sana ulaşmak için denediğim onca yoldan sonra izine bu küçük dağlık alanda ulaştım.Biliyorum,seni unuttuğumu sanıyordun.Ama söyle bana,insan kendi etinden olanı nasıl unutabilir?Unutmadım Adenia.Senin gidişinden beri gözümü her kırptığımda varolan hayaline sıkı sıkıya sarıldım.''

Titrek bir nefes daha alarak dizlerimi karnıma bastırdım.Tanrı biliyor,her canımı yaktığında annemin kollarında olduğumu hayal ederek uykuya dalıyordum.

''Kötü yollardan geçtiğini duydum.Kötü insanlarla karşılaştığını.Ama şimdi evliymişsin.Bir yuvan ve seni koruyan bir kocan varmış.Umarım birbirinizi seviyorsunuzdur.''

Burnumu çekerek parmaklarımı kağıdın üzerinde gezdirdim.

Benim,bir kocam vardı değil mi?

Gerçek buydu.

Evli ve mutluydum.Hayatım sonunda düzene girmişti,öyle değil mi?

''Baban,öldü Adenia.Artık zulümleri yok,nefes alabiliyorum.Seni benden koparışı,canımı yakışı sanki mazide kalan açık bir yara gibi.En çok bu haberi vermek ve rahatlayan yüzünü öpmek isterdim.Keşke yanında olabilsem.Bu mektubu yazıyorum çünkü senden vazgeçmedim güzel kızım.Geleceğim,geleceğim ve mis gibi kokan saçlarının kokusunu ciğerlerime çekeceğim.Lütfen ben gelene kadar,umutla bekle.Çünkü umut,yaşama tutunmanın en güzel yoludur.

Seni seven Julianna.''

Titrek nefeslerime bir yenisini daha ekleyerek elimdeki kağıtta yazan, kısa paragrafta gözlerimi gezdirdim.Umut benim için,mucizeydi.Umut,kirlenen bedenimin temizlenmesini dilemek gibiydi.Kalbimin kırıklarını toparlayabilmek,nefes alabilmek gibi.

İmkansızdı.

Annem,imkansıza tutunmamı istiyordu.Zayn gibi bir gerçeği bilmeden,bu imkansızlıkla yaşamamı ve onu beklememi.

Yine de zihnimi bulandıran kara günlerin geride kalacağını umut ederek ne kaybederdim ki?