Twijfels (voltooid)

Betrapt

Na een uurtje heb ik dan eindelijk mijn kamer gevonden. Ik ben echt helemaal kapot. Ik heb werkelijk heel het ziekenhuis rond gelopen volgens mij. Waarom is het hier ook zo groot? Uitgeput ga ik in bed liggen. Binnen enkele minuten ben ik vertrokken.

*pov Inge*

Eindelijk mag ik naar het ziekenhuis toe om Els te bezoeken. Ik heb haar zo erg gemist, de lessen zijn echt stil zonder haar. Als ik bijna bij kamer 316 ben komt Hanneke na mij toe gelopen. Ze wenst me veel succes toe, en geeft me een dikke knuffel. En dan ben ik eindelijk bij Els haar kamer. Zachtjes klop ik op de deur, binnen hoor ik Els roepen. Langzaam doe ik de deur open. Zodra Els mij ziet begint ze te gillen. Aaaaa Inge ik dacht je nooit meer zou komen. Blij vlieg ik haar in de armen. Ik heb haar nog nooit zo blij gezien toen ze mij zag, maar ik ben er heel erg blij mee. Hoe is het vraag ik. Ik kon echt geen enkele andere vraag verzinnen, dus hield ik het maar bij de standaard vragen. Het kan niet beter antwoord Els sarcastisch, ik kan echt geen witte muur meer zien, en al die zusters telkens die lopen te zeuren, nee dit mag niet, pas op! dit moet je zo doen. Aaarrgg helemaal gek word ik er van. Stiekem moet ik een beetje lachen ik heb Els nog nooit zo geïrriteerd gezien, maar het ziet er echt hilarisch uit. Els begint ook mee te lachen, we kunnen bijna niet meer stoppen. Todat er een man de kamer binnen stapt, ik heb geen idee wie dat is maar blijkbaar is het de vader van Els die kwam kijken waarom er zoveel lawaai uit de kamer kwam, opsie iets te hard gelachen. Zodra haar vader weer weg is moet Els gewoon huilen van het lachen. Ik ben blij haar zo te zien. Els stelt voor om een stukje te gaan lopen. Ik weet dat ze eingelijk de kamer niet uit mag, maar ik stem toe. Gichelend lopen we de gang op, en ik moet toe geven ik zou hier ook helemaal gek worden van al die witte muren. Kunnen ze er niet wat leuks op maken ofzo?

*pov Els*

Eindelijk is Els een keer op bezoek gekomen. Ik snap niet waarom het van de dokters niet mocht. Gelukkig mocht ze nu lang komen.
Ik vind het echt heerlijk buiten. Ik weet dat het voor mij verboden terrein is maar dat boeit me echt gewoon niet. Ik bedoel wie vind het nou leuk om ander halve week op een ziekenhuis kamer te zitten. Ik hoop zo dat ik snel terug naar school kan.
Ik begin een beetje duizelig te worden en probeer een zit plek te zoeken. Inge heeft niet door dat ik weg gelopen ben en loopt de tuin door om mij te zoeken. Na een tijdje heeft ze me gevonden en komt ze naast mij zitten. Totdat er een probleem op ons af komt lopen, letterlijk. Mijn geweldige zuster loopt door de tuin waar ik in zit. Giechelend probeer ik me achter Inge te verstoppen maar ze heeft me al gezien. Boos komt ze na me toe. Els wat doe jij hier? Je hebt over 3 minuten een gesprek met Dokter Beukelman. O ja shit denk ik. Nog een probleem er bij, ik zou vandaag de uitslag van die CT scan krijgen. Mokkend loop ik achter de zuster aan op naar de spreekkamer van dokter Beukelman.

Zo Els hoe gaat het er mee? Hoe het met mij gaat meneer? U wilt het niet weten, ik word echt gek van dit ziekenhuis. Tjaa dat is niet zo mooi zegt dokter Beukelman. Maar ik heb de uitslag. Het is niet echt heel fijn nieuws dus hou je vast.

Wat zou de diagnose zijn??? Binnenkort weer een nieuw deel.