Twijfels (voltooid)

Nooit van mijn leven

Echt ik word gek hier! Ik lig nu al twee dagen in dit gekkenhuis. Ik ben tijdens de bezoek uren om de heletijd alleen, en ik mag niet uit mijn bed komen van de dokters. Echt ik snap het niet, ik val een keertje flauw en dan mag ik opeens een gehele week wonen in een ziekenhuis. Nee echt mensen daar word je blij van. Maar echt ik snap het niet, ik heb nergens last meer van en dan houden ze me hier gevangen. Ik word hier echt geween knettergek!

*pov Mirjam*

Ik blijf het raar vinden. Waarom moet Els zolang in het ziekenhuis blijven? Ze laat ook helemaal niets van zich horen. Geen appje geen sms, en Hanneke laat ook al niets los. Inge en ik zijn hopeloos. We doden de tijd maar een beetje met dansen aangezien we daarvoor hier op school zitten, maar voor de rest piekeren we ons suf.

*pov Els*
Waaat!?! No way ik ga niet zo'n scan aparaat in. Ik ben niet gek. Waarom zou ik zo'n buis in moeten? Alleen maar omdat ik een keertje flauw gevalen ben?
De zuster probeerd mij een beetje rustig te maken. Maar spreekt toch echt de verkeerden woorden uit: nee niet omdat je flauw gevallen bent, maar voor je knie. Er is helemaal niets mis met mijn knie schreeuw ik door de kamer. De zuster probeers mij nog een beetje te sussen maar loop dat toch weg. Wat denk die vrouw wel. Ik ga echt niet in zo'n koude en rare buis liggen.

*pov Inge*

Dames willen jullie allemaal even komen roept Hanneke door de gang. Met tegenzin lopen Mirjam en ik naar de woonkamer toe waar Hanneke staat. Hallo iedereen begint Hanneke. Zoals jullie hebben gezien is Els al een tijdje niet meee aanwezig hier. Dat komt omdat ze een paar dagen geleden is flauw gevallen. Ze is opgenomen in het ziekenhuis en tot nu gaat allea goed met haar. Alleen blijkt ze veel last van haar knie te hebben. Dat ze er een klein beetje last van had dat wisten we allemaal wel maar dat het zo erg was had niet gedacht. Daarom willen de dokters een CT scan van haar knie gaan maken. Dit gaat vrijdag ( over morgen) plaats vinden. Tot die tijd mag alleen ik en haar ouders haar komen bezoeken dus jullie mogen nog niet langs komen. Ik snap dat dit moelijk voor jullie kan zijn, maar het is nou eenmaal zo. Nadat het een tijde stil was liep Hanneke weg. Ik en Mirjam staan elkaar aan te kijken alsof we een geest zien. In een trans lopen we weer terug naar mijn kamer waar Mirjam plotseling begint te huilen. Ik probeer haar een beetje te troosten, maar moet zelf ook mee snikken.

*pov Els*
- vrijdag-

Vandaag gaar het gebeuren. Ik heb me omlaten praten. Waar ik nu al weer spijt van heb! En kleed me om in de kleren die ik van de zuster heb gekregen. Ik mag weer in bed gaan liggen. De zuster zet een glas naast mij met een kan met iets vloeibaars er in, ze begint met een uitleg hoe en waarneer ik dit moet drinken. Ik heb een uur voor dat ik die geweldig stomme scan heb en om het kwartier moet ik een glaasje met een soort van water drinken. Waarvoor heeft ze ook gezegd maar het was zo'n langdradig verhaal dat ik niet echt heb opgelet.

Als het uur eindelijk voorbij is mag ik mijn bed uit komen. Daar gaan we dan op naar die koude en lange buis.
Als ik er in lig krijg ik een koptelefoon met muziek opgezet. Ze zeggen dat ik dan niet zoveel last heb van het lawaai dat dit ding maakt. Nou echt gewoon niet dus. Ik heb het gevoel alsof ik midden in een oorlog zit. Wat een lawaai maakt dat ding zeg. Niet normaal gewoon. Na 20 minuten ben ik eindelijk klaar en mag ik terug naar mijn kamer. Een klein probleem is dat ik geen idee heb in welke kamer ik zit en dat er nergens een zuster te bekennen is. Tjaa dan doen we het maar zonder zuster. Ik kijk vluchtig om me heen en sprint naar buiten, hehe eindelijk weer wen beetje vrisse lucht, hier was ik echt aan toe. Ik ik zweer, ik ga nooit meer zo'n scan aparaat in.