Twijfels (voltooid)

Een kruk voor een kruk

* 3 weken na de operatie*

Hallo Els, ik ben Fien. Ik ben jouw nieuwe fysiotherapeute. Ik ga je helpen om je spieren weer in conditie te krijgen, en als dat allemaal goed gaat kan je een prothese aan gaan doen. Zo'n prothese moet helemaal aansluiten aan je stomp, en hij moet natuurlijk ook lekker zitten. Daarom moet je een prothese speciaal aan laten meten. Dus dat was eigenlijk mijn plan om te gaan doen vandaag. Lijkt dat je wat? Gretig knik ik ja. Ik word een beetje zat om de hele tijd met een rolstoel door het ziekenhuis te rijden, ik zou echt een moord doen om weer te gaan lopen namelijk. Behendig klim ik in mijn rolstoel. Ik kan er nu prima zelf mee rijden, en heb geen hulp meer nodig. Wel natuurlijk bij het douchen en andere dagelijkse dingen, maar het rijden kan ik nu prima alleen. En anders willen alle zusters je wel helpen. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik er aan denk. Cato en ik hadden de nieuwe zuster te pakken genomen. We hadden een mitella uit Naemies kamer gehaald en die om mijn arm gedaan. Aangezien ik met een arm niet mezelf in mijn rolstoel kan duwen moest ze me de hele tijd overal naar toe duwen. We hadden die avond zo gelachen. De zuster stond die ochtend heel raar te kijken toen ik haar vrolijk voorbij reed op de gang.

Als ik bij een kamer ben aangekomen, staan daar een heleboel kunstbenen. Best wel raar om te zien eigenlijk. Hier staat een been gewoon midden in een kamer, terwijl de meeste mensen hem gewoon aan hun lichaam hebben zitten. Met die gedachte hijs ik me uit de rolstoel en ga op een speciale stoel zitten. Dan komt er een man binnen gelopen. Hallo Els begroet hij mij vriendelijk, en geeft mij een hand. Ik ben Peter zegt hij. Ik help mensen met de juiste keuzen te maken voor een prothese, en ik meet de maten op voor je been. Dit is erg belangrijk, want als de prothese niet goed zit kan je erg veel last van je knie, of je been krijgen. Daarom is het belangrijk dat hij fijn, en comfortabel zit. Dus laten we maar beginnen. Ik ga je eerst een paar vragen stellen om te kijken welke prothese je nodig hebt. Ben je veel actief buiten? Dat ligt er aan zeg ik, als ik op school zit niet. Ik studeer namelijk aan de Nederlandse Ballet School. O dat is mooi antwoord Peter. Dan heb ik namelijk al meteen antwoord op mijn volgende vraag. Doe je aan sport? Jepp ik doe aan ballet, antwoord ik. Train je veel? Ja tussen de 30 en de 40 uur per week. Dat is niet niks nee, antwoord Peter. Ik denk dat ik dan al wel weet welke prothese je nodig hebt. In het uur daarna heb ik allemaal prothese om gehad, en is er een gipsmodel van mijn stomp gemaakt. Uiteindelijk zou ik over twee weken mijn prothese krijgen. Tot die tijd mocht ik niet meer in een rolstoel zitten maar moest ik op krukken gaan lopen, hierdoor zouden mijn spieren van mijn rechterbeen zich meer inspannen, en ontwikkelde ik weer wat spierkracht. Dat betekende dus niet dat ik er morgen aan moest beginnen, nee ik kreeg meteen les hoe ik met mijn krukken o moest gaan, en mocht meteen hinkelend met twee krukken in mijn handen, naar mijn kamer lopen, of zou ja, iets wat daar op moest lijken. Je hebt blijkbaar nog al wat evenwicht nodig om op de krukken te lopen, maar omdat ik al 13 weken bijna alleen maar in mijn bed licht, is dat evenwicht een beetje verloren gegaan. Toen ik eindelijk bij mijn kamer was keek Cato mij blij aan. Je hebt vordering gemaakt zo te zien. Jepp antwoordde ik lachend. Van prof rolstoel naar prof kruk, maar over twee weken krijg ik mijn prothese. Het is dat ik geen onderbeen had, en dat ik met krukken liep, maar anders was ik het hele ziekenhuis rondgerend van blijdschap.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd zaten mijn ouders naast mijn bed. Huh dacht ik. Heb ik tot aan de middag geslapen, nee toch? Goedemorgen antwoorden mijn ouders vrolijk. Eh goedemorgen antwoordde ik verbaast terug. We hebben een leuke verassing voor jou en Cato. Hebben jullie zin om mee te gaan? Natuurlijk riep ik meteen. In een trance wou ik al in mijn rolstoel gaan zitten. Maar lachend hield mijn moeder me krukken voor. Helaas schat, je gaat je vandaag iets meer inspannen, dan alleen maar in een rolstoel zitten. Oja even vergeten. Had had een paar mooie rode krukken gekregen, waar ik de hele dag op mocht gaan hinken. We nemen je rolstoel wel voor de zekerheid mee natuurlijk, maar we willen dat je het grootste gedeelde op krukken loopt. Geweldig dacht ik bij mezelf, dat word morgen dikke spierpijn in mijn amen hebben.

Als we het ziekenhuis uitlopen proberen Cato en ik mijn ouders uit te horen, maar ze vertellen echt helemaal niet. Waarom zijn ouders nou zo gemeen. Als we bij de auto aan komen, staan Inge en Mirjam daar ook, heyy begroet ik ze vrolijk. met ze zessen stappen we de auto in. Op naar een leuke dag.