Twijfels (voltooid)

Een nieuw begin

Huilend zit ik naast mijn bed, mijn ouders hebben er moeite mee om niet mee te gaan huilen. Naemi kijkt mij troostend aan. Sorry meid, we konden er niets aan doen. De chemo was niet aan geslagen, en de tumor was te groot om weg te halen. Het spijt me. Naemi geeft me nog een knuffel, maar loopt daarna de kamer uit. Oja voordat ik het vergeet te zeggen, zegt Naemi terwijl ze de kamer nog even binnen komt. Vanmiddag mag je weer naar je eigen kamer toe, we willen je nog heel even hier houden om te kijken of alles goed gaat. Oké antwoord ik zachtjes. Ook mijn ouders verlaten mijn kamer om mij even alleen dit te laten verwerken. Ik heb best wat verhalen gehoord over mensen die nog maar een been hebben, maar waarom moest dit mijn nou weer over komen!?

*tringgtringgringgg* waarom neemt Hanneke nou niet op als je haar nodig hebt. Inge proberen dan maar. *tringggtringgtringg* dit is de voicemail van 06-18406661. Grr waarom neemt er iemand op! Als laatste Mirjam nog maar proberen dan: *tringgtringg* Hallo met Mirjam Timmermans. Mirjam roep ik blij. Hoi Els, wat is er? Ik zit eigenlijk midden in de les. Ow sorry daar heb ik niet aan gedacht. Eh, zouden Hanneke, Inge en jij vanmiddag naar het ziekenhuis toe komen? Eh, ja hoezo, nou de operatie is klaar en ik moet jullie iets vertellen. Mirjam! hoor ik Hanneke hard op de achtergrond roepen, ik had je geen toestemming gegeven om opnemen. Blijkbaar heeft Hanneke Mirjams telefoon gepakt. Wie je ook bent Mirjam heeft geen tijd om met je te praten. Opeens moet ik keihard lachen, ook hallo Hanneke. O Els, hallo sorry. Ik laat Mirjam na de les wel terug bellen, doeg Els. Lachend hang ik op, ik had echt medelijden gehad als Mirjams vriendje nu aan de lijn zou hangen.

Hallo Els, weer een beetje zin om naar je oude kamer terug te gaan. Ja hoor, mompel ik verveeld. Weet Cato het al vraag ik? Ja ik heb het haar meteen al verteld. Gelukkig dacht ik bij mezelf. Als je op je kamer bent kan je eerste even samen zijn met Cato, en daarna gaaf ik jou en je ouders wat informatie over hoe het verder nou moet. Ondertussen zijn we bij mijn kamer gekomen. Hoi, zeg ik zachtjes tegen Cato, maar Cato hoort het niet want ze zit in een diepe slaap. Geweldig denk ik bij mezelf, nu kan ik met niemand praten. Zullen we maar meteen naar mijn kantoor gaan stelt Naemi voor? Lijkt mijn een goed idee zeg ik. Dan heb ik tenminste nog wat te doen. Zonder dat ik er bij nadenk stap ik uit mijn bed. Wat natuurlijk helemaal niet kan, omdat ik nog maar een onderbeen heb. Natuurlijk moet dit weer op de Els manier gebeuren, en als ik wil gaan staan val ik meteen op de grond. Echt gewoon, zulke dingen heb ik altijd, maar dan ook echt altijd. Geschrokken helpt Naemi mij overeind. Het was eigenlijk de bedoening dat je met de rolstoel ging, zegt ze glimlachend. Het is uit onderzoek gebleken dat hinkelend een beetje moeilijker is. Lachend steekt ze de tong naar mij uit. Kom maar ik help je wel even in de rolstoel. Als ik zit duwt Naemi me naar haar kantoor. Als ik aankom zitten mijn ouders al in het kamertje te wachten. Als Naemi ook gaat zitten schuift ze wat foldertjes naar mijn toe. Ik heb hier wat revalidatie centrums waar je naartoe zou kunnen om te leren hoe je met een prothese om kan gaan. Of als jij liever in een rolstoel wilt blijven, hoe je dat het beste kan doen. Dit gesprek gaat maar langzaam voorbij. Als we eindelijk klaar zijn, wil ik zo snel mogelijk naar mijn kamer toe. Even tot rust komen.

Als het 2 uur is komen Inge, Mirjam en Hanneke binnen gestormd. Haai Els, hoe is het? Het kan niet beter, antwoord ik sarcastisch. Ow Mirjam wordt meteen wat minder enthousiast. Hoe zo niet? Is er iets misgegaan bij de operatie? Ik had jullie nog niet verteld dat als de tumor niet verwijderd kon worden dat mijn been zou moeten worden geamputeerd. En dat is helaas wel het geval geweest, zeg ik zachtjes. Inges mond valt open van verbazing. Is dit een grapje vraagt ze geschokt? Was het maar zo, en opeens begin ik keihard te huilen. Met z'n drieën proberen ze mijn nog te troosten, maar niets helpt. Ik ben helemaal over mijn toeren. Misschien kan ik wel nooit meer dansen, zeg ik. Wat ik beter niet had kunnen doen, want nu moet ik opeens nog harder huilen. Als ik na een paar minuten klaar ben, zie ik dat Hanneke ook een paar tranen wegveegt. Inge en Mirjam kijken nog steeds heel geschokt. Zelf weet ik ook niet hoe ik me op dit moment moet gedragen. Uit het niets word Cato ook wakker. O hallo allemaal. Niemand had gezien dat Cato wakker was geworden, dus we schrokken allemaal toen ze iets zei. Hallo antwoordde ik terug. Ik denk dat wij weer terug naar school gaan zegt Hanneke. Dan kunnen we allemaal even verwerken wat er net is gebeurt. Fijne dag nog verder Els.