Twijfels (voltooid)

Heimwee

*pov Hanneke*

Ja goed zo Mirjam, ja plié in de vijfde positie. Jaaaa goed gedaan allemaal. Even buigen en jullie mogen gaan.
Wat een vreselijke les, ik kan mijn gedachten er echt niet bij houden vandaag. Ik weet niet wat ik heb, vanavond maar eens vroeg naar bed gaan. Dan opeens schiet mij te binnen dat Els gister haar eerste Chemo heeft gekregen. Ik schrik van mezelf hoe kon ik dat nou vergeten. Meteen stel ik mezelf voor straks maar even op bezoek te gaan in het ziekenhuis.

Stilletjes loop ik het ziekenhuis in, op zoek naar kamer C 509. Als ik er eindelijk ben loop ik de kamer in. Zo te zien is Els aan het slapen. Zo stil mogelijk probeer ik naast haar bed te gaat zitten. Als ik zit zie ik opeens hoe bleek ze is. Opeens begin ik te huilen, ik vind het zo erg voor Els. Ze is nog maar een kind van 13 jaar oud. Els moet heel haar droom opgeven om haar leven te behouden . Kon ik maar met haar ruilen, kon zij maar even uit bed stappen en zeggen, vandaag wil ik even een dagje gezond zijn, morgen ben ik wel weer ziek. Ik heb echt met haar te doen, dat arme kind.

Blijkbaar heb ik iets te hard gehuild en is Cato er wakker van geworden. Sorry zeg ik zachtjes. Het geeft niet antwoord ze glimlachend. Ik was anders toch wel een keer wakker geworden als er iemand anders op bezoek zou komen.

*pov Els*

Blijkbaar heb ik een hele poos geslapen, het is al wat donkerder geworden in de kamer. Buiten zie ik al het eerste licht van de maan schijnen. Ik heb geen idee waar ik wakker van geworden ben. Dan zie ik opeens iemand naast Cato's haar bed zitten, dat is raar denk ik bij mezelf. Cato krijgt s'avonds nooit meer bezoek. Opeens herken ik het figuur en de stem. Dat is Hanneke, wat leuk dat ze mij is komen opzoeken. Wel jammer dat ik weer de hele tijd heb liggen slapen. Na ja niets aan te doen. Zachtjes kuch ik een beetje zodat ik de aandacht krijg. Dat helpt, Cato en Hanneke kijken meteen op. Hanneke krijgt zelfs tranen in haar ogen als ze mij ziet liggen. Glimlachend kijk haar haar toe. Snel geeft ze mij een dikke knuffel. Ze drukt mij een klein boekje in mijn hand. Dit had ik je eigenlijk pas willen geven als je in de vooropleiding voor de Prix, maar aangezien ik niet weer of dat ook nog gaat komen geef ik je het je nu alvast. Met tranen in mijn ogen kijk ik haar aan, wat is Hanneke toch een schat. Voorzichtig maak ik het cadeautje open. Het is een boekje met een mooie zachte kaft, in het boekje zitten allemaal foto's van het eerste jaar op de Ballet School. Blij kijk ik haar aan. Wat een mooi cadeautje. Snotterend bedank ik Hanneke, ik beloof zodra het kan weer een keertje naar school te komen. maar Hanneke spreekt mij meteen tegen. Nee Els dat moet je niet doen, jij moet op de dagen dat jij je goed voelt, nog goed uitzieken van je chemo die je hebt gehad. Ik zorg er wel voor dat klasgenoten je regelmatig opzoeken, als het kan mogen ze een paar uurtjes vrij van school. Nou ja voor een keertje dan. Dankbaar kijk ik Hanneke aan. Ik mis mijn klas heel erg, Vooral Inge en Mirjam, gelukkig komen die wel regelmatig op bezoek.

Na weer een tijdje bijgepraat te hebben, gaat Hanneke terug naar school. Dankbaar kijk ik haar aan. Ik vond het echt fijn dat ze even langs is gekomen. Verdrietig dat ze weg moet zwaai ik haar zover dat kan uit. Opeens begin ik mij echt heel misselijk te voelen. De dokters hadden hier me al voor gewaarschuwd, maar dit is veel erger dan gedacht. Lachend schuift Cato mij een bakje voor waar ik mijn overgeefsel in kan spugen. Echt geweldig, mij chemo leven is begonnen, en ik maar denken dat het niet erger kon. Tot ik opeens een pluk haar bij Cato op haar kussen zie liggen. Ow zegt Cato, gebeurt wel vaker helaas. Ik ga het binnen kort iets korter knippen zegt ze. Ik schrik me wezenloos. Daar had ik nog helemaal niet aan gedacht. Ik wist wel dat die chemo cellen mijn lichaam zouden aantasten, maar ik had er helemaal niet bij stil gestaan dat mijn haar cellen ook niet echt veilig meer waren voor de chemo. Ik zou binnen kort dus ook mij haar verliezen. Dit was toch wel een geweldige einde van een dag. Verdrietig ga ik op mijn kussen liggen, maar aangezien ik net al geslapen had, kan ik nu de slaap niet meer vatten. Ik pak mijn MP3 er maar bij om iets te doen, wat zou je anders ook moeten doen als kanker patiënt hier in dit stomme ziekenhuis. Boos begin ik te huilen, die stomme tumor ook!