Twijfels (voltooid)

bayy, bayy my hair

Er is iets mis gegaan met de titels dus vandaag nu nog een keer de zelfde tittel als het vorige hoofdstuk.

Hé ik heb de hele tijd jeuk op mijn hoofd zeg ik tegen Cato. Ow zegt Cato, dat is niet zo goed teken. Dat betekend dat je haar los van je hoofd begint te raken. Shit scheld ik zachtjes. Niet dat ik nou echt blij ben met mijn haar ofzo. Eigenlijk totaal niet. Ik heb echt een dik bos haar waar je gewoon niets mee kunt, zelfs een borstel er door heen halen is bijna onmogelijk, door de weet ik hoeveel klitten er in zitten. Soms denk ik dan wel, dit haar ben je liever kwijt dan rijk, maar als je het echt begint te verliezen wilt je toch wel liever dat je het behoud. Anders knip je het ook kort net als mij zegt Cato. Dat is best wel een goed idee denk ik bij mezelf, maar misschien staat mij dat helemaal niet antwoord ik. Vast wel joh, anders overleg je het eerst even met je ouders, gewoon vragen wat zij er van vinden. Dat is wel een goed idee ja.

Cato heb jij nog een tijdschrift voor mij? Nope, me moeder heeft ze gister mee terug genomen. Over twee dagen komt ze wee nieuwe brengen. Heb jij dan nog iets om te doen, vraagt Cato aan mij. Nee niet echt. Mijn MP3 lijst ken ik uit mijn kop, mw boeken kan ik voorlezen zonder maar een bladzijde open te doen. Dus nee, als jij nog een idee hebt om te doen. Nee niet echt, antwoord Cato verveeld. Inmiddels ben ik gisteren aan mijn tweede chemokuur. Het valt niet mee. Ik ben vorige week ben ik de hele week ziek geweest, en deze week voel ik me ook al zo beroerd. Ik hoop echt dat die operatie snel komt, ook al zit ik daar al helemaal tegen op. 

Toch wel stom hé, zegt Cato opeens. In films is het altijd heel erg leuk in een ziekenhuis, maar in het echt is er geen zak aan. Nee inderdaad antwoord ik. Ik zit hier nu al 5 weken, maar ik heb nog niets, maar dat ook echt niets leuks beleefd hier! Beter gaan we wat leuks doen, stel ik voor. Ja en wat dan?! roept  Cato geïrriteerd. Ik weet dat ze het niet zo bedoelt maar toch komt het best wel hard over. Ja weet ik veel. Toen was het even stil. Geen van beide zei iets. Na een half uurtje durfde ik toch de stilte te onderbreken. Effe naar buiten glippen, vroeg ik dan maar. Ja met deze paal zeker als wandelstok. Oja daar had ik niet aan gedacht. De zak waar onze chemo inzit hangt aan een paal vast. Eigenlijk zijn wij net honden die een beetje aan de ketting vast zitten. Langzaam loop ik naar Cato toe. We kunnen ook samen naar de kapper gaan stel ik dan maar voor. Ik denk wel dat mijn ouders het goed vinden, nou ja eigenlijk hoop ik dat dan maar. Als we nou beiden ons haar tegelijk er af laten halen, dan is het misschien wel wat makkelijker om te doen. Ja... Ja dat is wel een goed idee zegt Cato. Kom laten we dat dan maar doen. Niet dat ik er nou echt zin in heb, maar dat kan ik beter niet tegen Cato zeggen denk ik. Samen lopen we naar de kapper van onze afdeling. Dat is wel fijn, we hebben hier onze eigen afdeling met alles er op en de aan. Er is hier een halve sportschool neer gezet, ze hebben er een winkeltje met eten en leuke spulletjes, en we mogen een keer per week iets gratis uit het winkeltje kopen, op kosten van het ziekenhuis. Bij onze afdeling zit ook een kapper en een tandarts, die heb je hier natuurlijk ook nodig als je hier voor een lange tijd zit, er is zelfs een klein kleding winkeltje. Dit is dan ook wel de gezelligste plek van onze afdeling, en velen maler beter dan je eigen kamer, maar aangezien ik telkens kots misselijk ben kom ik niet echt van mijn kamer af. Na een paar minuten zijn we bij de kapper aan gekomen, een meisje wat denk ik bij de kappers zaak hoort komt ons al tegemoet lopen. Nou dames wat mag het worden, vraagt ze als we op een kappers stoel zitten. Nou eigenlijk wouden we ons haar er afhalen zeg ik voorzichtig. Dat kan hoor antwoord het meisje, wil je het er allemaal meteen af hebben of liever eerste je haar kort hebben. Doe er maar helemaal af zegt Cato aarzelend. Ik zie dat ze het nog al spannend vind. Zelf vind ik het ook niet echt prettig om hier te zitten, maar we moeten er maar even door bijten. Stukje voor stukje word er een beetje van ons haar afgeknipt. Ik moet toegeven, ik mis mijn vervende haar nu al. Na een half uur is het er af. Als ik mezelf goed in de spiegel bekijk moet ik toe geven dat mijn hoofd eigenlijk best wel rond is. Dapper probeer ik mezelf aan te kijken, maar na 3 seconden ben ik er alweer klaar mee. We lopen naar de kassa toe, ik laat mijn pasje zien met mijn ziekenhuis nummer er op. Met dit nummer kunnen ze de rekening naar mijn ouders sturen.

Als we in onze kamer zijn aan gekomen zitten mijn ouders mij al op te wachten. Als ik de kamer binnen kom schrikken ze zich kapot. Wat heb jij nou gedaan roept mijn moeder verschrikt. Ehhh stamel ik zacht. Gelukkig neemt Cato het van me over. Ons haar jeukte zo erg mevrouw, dat we naar de kapper zijn geweest om het er af te laten knippen. Verschrikt kijken mijn ouders me aan. Tjaa, misschien moeten we morgen dan ook maar wat hoofddoekjes gaan kopen, of misschien wel een pruik. Daar had ik nog niet gedacht, verbaast omdat mijn ouders zo reageren zeg ik dat, dat wel een goed idee is. Dan komen Cato's ouders ook binnen, die reageren alleen iets heel anders dan mijn ouders. Die vader flipt helemaal. Angstig kijkt Cato naar haar ouders. Mijn moeder neem haar ouders even mee naar de gang en probeert daar alles uit te leggen. Troostend leg ik mijn arm om Cato heen. Het komt wel goed stel ik haar gerust. Je ouders moeten er alleen nog even aan wennen.