Twijfels (voltooid)

Verhuizen

Het is vandaag een mooie en zonnige dag, maar mijn gevoelens zijn alles behalve blij. Cato heeft gister haar uitslag gekregen van haar CT-scan, de chemo slaat wel aan, maar hij helpt niet heel goed. Cato moet nu 2 weken lang elke dag bestraald worden. Maandag begint ze met de eerste bestraling, en vandaag (vrijdag) vertrek ik naar de andere kant van Amsterdam. Ik ga vandaag verhuizen naar het revalidatie centrum. Ik ga er nog niet meteen "wonen", maar wel al mijn spullen er neer zetten, en kennismaken met mijn groepsgenoten. Mijn ouders hebben een appartement in Amsterdam gehuurd, en wonen daar nu tijdelijk. Ons eigen huis hebben we niet verkocht gelukkig. Zodra ik een paar weken in het revalidatiecentrum zit gaan ze daar weer heen. In dat appartement ga ik eerst tot dinsdag slapen, en daarna ga ik in het revalidatiecentrum wonen. 

Ben je er klaar voor vraagt mijn moeder. Nee nog niet roep ik vanuit mijn kamer. Ik kan nergens mijn hoofddoekje vinden. Ligt die niet in je koffer roept mijn moeder terug, je zei dat je vandaag je pruik op zou doen. Ja, maar nu ben k van gedachte veranderd. Die stomme pruik jeukt, en prikt verschrikkelijk. Dat zou best roept mijn moeder, maar ik ga niet heel je koffer weer overhoop halen. Aaa, roep ik in mijn hoofd, moeders ook altijd. Lachend gooit Cato een van haar doekjes naar mij toe. Hier gebruik deze maar. Dankbaar kijk ik Cato aan. Thanks antwoord ik. Ik geef hem je maandag wel weer terug. Dan kom ik  nog even op visite. Als ik mijn pruik heb verwisseld voor het doekje loop ik mijn mijn koffer na de gang. Mijn moeder heeft mijn krukken al per ongeluk mee genomen dus nu moet ik het tot de auto zonder doen, maar mijn mijn pech ga ik dat nooit halen. En ik had gelijk, ik ben de kamer nog niet eens uit of ik val met koffer en al op de grond. Cato komt niet meer bij van het lachend. Lachend probeert ze mijn omhoog te tillen, maar door al dat gelach heeft ze niet genoeg kracht en valt over mijn heen. Mopperend komt mijn moeder aan gelopen. Kan ik dan ook niets aan jullie over laten? Niet echt roepen Cato en ik lachend. Ik geef mijn koffer aan mijn moeder, en neem mijn krukken zelf mee. 

Lukt dat wel, vraagt mijn moeder bezorgt als ik mijn rugtas om doe. Natuurlijk lukt dat wel roep ik boos. Ik loop misschien wel met krukken, maar ik kan prima een tas op mijn rug hebben. Samen met mijn ouders loop ik het revalidatiecentrum binnen. Ik vergeet even dat ik geen haar meer heb door de chemo, totdat iedereen mij met een open mond aan begint te staren. Daarom had je beter een pruik op kunnen doen, fluistert mijn moeder. Op mijn afdeling liep iedereen met een pruik of doekje, sommige ook nog gewoon zonder bedekking over het hoofd, maar daar was het heel normaal. Hier blijkbaar niet. Lekker is dat, nu word ik de rest van de tijd dat ik hier zit aan gekeken omdat ik geen haar heb. Lekker is dat.

Even later lopen we het kantoor van de directrice binnen. Zelfs zij kijkt me aan of ik een alien ben. Verbaast geeft ze mijn een hand. Hallo Els, ga zitten. Samen met mijn ouders en de directrice bespreken we dat dingen over mijn verblijf hier. Na een half uur mag ik naar mijn kamer toe. Hinkend loop ik de directrice achterna. Dan zijn we eindelijk bij de kamer aan gekomen, ik ga blijkbaar de kamer met nog 3 andere meiden delen, want ik zie drie opgemaakte bedden. Het bed naast het raam is nog vrij. Daar ben ik echt blij om. Alleen snap ik niet waarom er niemand naast het raam wilt slapen. Het raam tocht nog al, zegt de directrice alsof ze mijn gedachten kan lezen. Ow geen probleem mompel ik. Thuis tochtte en huis ook altijd, dus dat ben ik wel gewend. Je kamer genoten zullen over een kwartier ook wel terug komen, dan kan je daar straks ook kennis mee maken. Nu mag je, je kast inruimen en jouw plek een beetje gezellig maken. Ondertussen komt mijn vader binnen met al mijn spullen. Mijn moeder rolt mijn rolstoel binnen met nog wat overige dingen binnen. Ja ik heb een rolstoel gekregen voor als ik mijn prothese een dag niet aan kan. Het is een fijn model en je kan er snel mee rijden. Dat hebben Cato en ik namelijk even uit geprobeerd. Langzaam word mijn bed en de muur er achter een beetje gezellig. Na twintig minuten komen ook de andere meiden binnen. De eerste minuten hebben ze totaal niet door dat ik ook in de kamer ben, tot dat het langste meisje opeens zegt, o sorry. Hallo nieuwe, we hadden je niet gezien. Hoi antwoord ik zachtjes terug. Ik ben Els zeg ik. Hoi zeggen de andere nu ook. Wij zijn Madelief, Claudia en Tara zegt het lange meisje. Leuk om je te ontmoeten zegt Tara. Het is een tijdje ongemakkelijk stil. De kennismaking met Cato ging veel soepeler dan nu. Hoe oud zijn jullie vraag ik dan maar. Wij zijn allemaal 14 antwoord het meisje dat in de rolstoel zit, volgens mij was dat Claudia. Ik ook antwoord ik. Verlegen vraagt Tara: heb jij kanker gehad? Ik zie dat de andere meiden daar van schrikken. Volgens mij denken de andere twee: hoe kan je dat nou vragen. Ja zeg ik, ik heb botkanker gehad, maar ze konden de tumor niet weghalen, vandaar dat mijn been is geamputeerd. Ow antwoord Claudia, sorry... Dat geeft niet hoor zeg k, en ik schenk haar een glimlach. Ik ben met beide benen tussen twee auto's gekomen zegt Claudia. En bij mij deden de zenuwen in mijn rechterbeen het niet meer goed antwoord Madelief. Ik heb een ongeluk gehad met de grasmaaier zegt Tara. Op Claudia na hebben we allemaal nog een been concludeer ik. Hebben jullie ook een rolstoel dan vraag ik. Jepp, maar die leggen we gewoon onder ons bed, dan staat hij ook niet in de weg. Dat is wel een goed idee zeg ik. Om de daad bij het woord te voegen, klap ik mijn rolstoel in en schuif hem onder het bed.

Uiteindelijk is het toch wel een leuke middag geworden, maar ik ben blij als ik maandag weer naar Cato terug mag gaan. Helaas duurt dat nog even, moe laat ik mij op de bank vallen in het appartement. Ik verlang echt terug naar school. Ik moet over twee weken allerlei toetsen maken, en als ik daarvoor zak moet ik een jaar over doen. Dat is dus echt een ramp. Ik heb gelukkig niet veel gemist op school, maar als ik zak kan ik niet meer bij Inge en Mirjam in de klas komen, als dat al gaat lukken, want ik moet waarschijnlijk helemaal op nieuw leren dansen met mijn dans prothese. Laten we maar flink ons best doen denk ik bij mezelf.