Twijfels (voltooid)

Het einde van het begin...

*pov Mirjam*

Vrolijk zie ik hoe Els aan de barre haar oefeningen doet, zo te zien is ze heel gelukkig nu ze weer terug is op school. Wat wel jammer is, is dat ze vanmiddag weer naar het ziekenhuis moet. De operatie is een paar dagen vervroegt. Els is daar in het begin heel boos om geweest, maar gelukkig kan ze nu weer vrolijk dansen. Goed gedaan roept Hanneke van af de spiegel, even danken, en dan buigen. Als een robot doe ik wat Hanneke zegt, dan loop ik snel naar Els toe. Heyy ik weet dat je vanmiddag pas weg gaat, maar ik vond het echt leuk dat je hier was. Blij geeft Els mij een knuffel, ja, ik vond het ook fantastisch.

Dag roept Els zo hard als ze kan, langzaam rijd de auto met Els er in weg. Ik ga je missen roep ik zo hard mogelijk terug, maar de auto is al de bocht om gegaan. Langzaam lopen Inge en ik terug naar onze kamer.

*pov Els

- de dag van de operatie -

Goedemorgen Els roept Naemi vrolijk als ze mijn kamer instapt. Niets goede morgen, brom ik slaperig. Gaat het wel vraagt Naemi bezorgt? Ja prima, als je even wegdenkt dat ik de hele nacht bijna niet heb kunnen slapen. Dat is niet zo mooi antwoord Naemi. Gelukkig mag je zomenteen de hele operatie slapen, zegt ze lachend. Volgens mij is daar helemaal niets leuks aan antwoord ik chagrijnig. Ach kom op, antwoord Naemi lachend. Waarschijnlijk gaat het allemaal goed. Ja ja, vast zeg ik terug. Zullen we je dan maar voor gaan bereiden op de operatie? Ja is goed, antwoord ik. Je mag je  gaan douchen, en je haar doen. En dan mag je deze kleren aan doen. Naemi rijkt me een blauw raar jurkje toe. Raar kijk ik haar aan. Deze kleren mogen vies worden en kunnen daarna weggooit worden. Ow antwoord ik. Kunnen ze dan geen beter model maken ofzo. Lachend kijk ik haar aan. Tja gelukkig hoef ik het alleen maar een jou te geven zodat ik jou straks lekker kan uitlachen als jij in je mooie jurk het ziekenhuis word door gereden. Ow help antwoord ik lachend, ik moet toch niet heel het ziekenhuis door hé. Nee maar drie kwart, antwoord Naemi en ze steekt haar tong naar mij uit. Lachend verdwijn ik in de badkamer. Naemi blijft nog even kletsen met Cato en gaan daarna ook weg. Met een raar gezicht trek ik de operatie kleren aan, van mij mogen ze wel iets nieuws gaan ontworpen zeg ik tegen Cato als ik de kamer binnen stap. Lachend kijk Cato mij aan, zeker wel. Je loopt er echt voor gek mee. Iets te vrolijk gooi ik mijn kussen in Cato's gezicht. Wat ik beter niet had kunnen doen want als Naemi de kamer deur opent zitten we midden in een kussen gevecht. Zonder dat we het door hebben vliegt mijn kussen richting Naemi die hem nog maar net kan ontwijken. Els! roept ze boven het gelach van Cato en mij uit. Ik had gezegd dat je rustig aan moest doen. Lachend kijk ik haar aan. Ow ja, vergeten. Ik ben nog niet eens uitgesproken of ik krijg alweer een kussen midden in mij gezicht. Die had je nog terug, roept Naemi lachend. Blij ga ik weer op mij bed zitten. Heb je gedoucht vraagt Naemi. Jepp, antwoord ik. Ik heb zelfs al je prachtige jurk aan getrokken. Nou ik moet zeggen dat hij je prachtig staat antwoord mijn vader die ook binnen is gekomen. 

Ik ga nu een plek op de been markeren, zodat we weten waar we straks moeten opereren. Het is wel belangrijk dat je hierbij stil blijft liggen, legt Naemi uit. Begrijpelijk knik ik ja. Als Naemi klaar is met tekenen, staat er een grote cirkel op mij been. Je hebt wel  prachtige tekenkunsten hoor, zeg ik tegen Naemi. Dank je antwoord ze lachend.

Ben je er klaar voor Els? Zenuwachtig knik ik ja, ik denk het wel zeg ik. Mooi zo, antwoord Naemi. Je mag nu rustig tot 10 tellen zegt ze. 1, 2, 3, 4, 5, 6,............... en toen viel ik in een diepe slaap.

Als ik wakker word ik alles wit, ik voel me heel licht in mij hoofd, maar ik zie niets, dan val ik weer in slaap....

Els?? Ben je al wakker. Langzaam open ik mijn ogen, nee antwoord ik. Naemi! Ze is wakker geworden roept een vrouwen stem. Langzaam open ik mijn  ogen. Ik zie dat die vrouw die riep mijn moeder is. Ook mijn vader staat naast mijn bed. Toch voel ik me anders dan voor de operatie. Ik voel me lichter, en ik heb ook geen gevoel meer in mijn linker been. Geschokt kijk ik op, ik zie mijn ouders verdrietig kijken. Neeeeeee dit kan toch niet. Het is toch niet mislukt de operatie. Bang kijk ik onder de dekens. Een lading van emoties overvalt mijn....

Hoe zou de operatie afgelopen zijn. Zit Els haar been er nog aan, of is hij toch noodzakelijk geamputeerd. Je leest het in het volgende deel :)