Love Will Find Us

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 14

Πόσο παράξενη και απρόβλεπτη είναι η ζωή! Τη μια στιγμή είσαι καλά και βρίσκεσαι δίπλα στους φίλους και τους συγγενείς σου και την άλλη μαθαίνεις κάτι που σε οδηγεί κοντά στο θάνατο.
Η Νάταλι αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε κώμα...
Δύο ώρες νωρίτερα ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω της και την χτύπησε.
Βρίσκεται στο Νοσοκομείο όπου την πήγαν ο πατέρας και η γιαγιά της, οι οποίοι βρίσκονται σε κατάσταση σοκ.
Ο Μάθιου τηλεφωνεί στη Λόρεν για να την ενημερώσει για τη Νάταλι και εκείνη αμέσως ξεκινά για το Νοσοκομείο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΛΟΡΕΝ

Δεν είναι δυνατόν...δεν μπορεί. Ας μου πει κάποιος ότι είναι μια κακόγουστη πλάκα...ότι η Νάταλι θα έρθει σπίτι μου το βράδυ να κάνουμε φάρσες και να δούμε την αγαπημένη της ταινία. Ας μου πει κάποιος ότι η κολλητή μου είναι κοντά μου και ότι όλα είναι καλά...ότι είναι Πρωταπριλιά και μου λένε ψέματα ότι δε θα γυρίσει. Με ποιον θα μιλάω για τα προβλήματά μου; Ποιος θα με παίρνει τηλέφωνα τη νύχτα επειδή δεν μπορεί να κοιμηθεί...με ποιον θα πάω διακοπές το καλοκαίρι και ποιος θα με βρίζει συνέχεια επειδή μου αξίζει; Η κολλητή μου είναι εδώ....ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ...μη με αφήσεις...δε θα το αντέξω αυτό μακριά σου...όχι! Τα πάντα αντέχω, αλλά όχι αυτό, λέω από μέσα μου καθώς κλαίω με λυγμούς...τα δάκρυα κυλούν σαν να μην μπορούν να μείνουν στα μάτια μου...και εγώ φυσικά σαν να μην μπορώ να τα σταματήσω.

Φτάνω στο Νοσοκομείο και τρέχω αμέσως προς τον πατέρα της Νάταλι. Πώς μπόρεσε να την αφήσει να ζει μέσα στο ψέμα; Πώς μπόρεσε να την κοιτάζει στα μάτια ενώ γνώριζε την αλήθεια; Έχω χάσει κάθε εμπιστοσύνη στον άνθρωπο αυτόν. Όποιον λόγο και να είχε να πει ψέματα δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση. Η Νάταλι έπρεπε να γνωρίζει για τη μητέρα της.

"Λόρεν! " μου φωνάζει ο κ.Μάθιου

Γυρίζω να τον κοιτάξω και παρατηρώ ότι τα μάτια του είναι κατακόκκινα από το κλάμα. Η κόρη του είναι σε κώμα. Η κολλητή μου!

"Λόρεν...Εγώ φταίω. Εγώ δεν ήμουν εντάξει απέναντί της. Μόνο εγώ" μου λέει και αρχίζει να κλαιει ασταμάτητα και ανεξέλεγκτα.

"Εάν η Νάταλι δεν ανοίξει ξανά τα μάτια της, να είστε σίγουρος πως θα την ακολουθήσω" του λέω και νιώθω να πιέζεται το στομάχι μου.

"Όχι...όχι Λόρεν μη λες τέτοια πράγματα. Θα γίνει καλά...Πρέπει να είμαστε δυνατοί" μου αποκρίνεται φανερώνοντας στον τόνο του μία δόση ελπίδας.

ΜΑΚΑΡΙ

"Θα καλέσω τον Άλεξ" του λέω και νεύει

"Λόρεν;"