Love Will Find Us

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 18

Την Παρασκευή θα πάω και πάλι στο σχολείο. Μου έλειψε. Ναι ναι ξέρω, μόνο ένας τρελός θα έλεγε κάτι τέτοιο.
Κάθομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και ακούω μουσική με τα ακουστικά μου. Νωρίτερα είχε έρθει η Λορ με την Ιζαμπέλ να με δουν. Χαίρομαι πολύ που τις έχω στη ζωή μου. Ενδιαφέρονται για εμένα.

Χωρίς να το θέλω αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο να ταξιδεύει. Τι να κάνει άραγε ο Μπράντλεϊ; Δεν νομίζω καν να ξέρει για το ατύχημα....γιατί με νοιάζει ακόμα; Γιατί; Τόσα αγόρια υπάρχουν σε αυτόν τον πλανήτη και εγώ κόλλησα μαζί του; Γιατί δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου; Μόνος του μου είπε ότι δεν είναι για εμένα και ότι έχω κάνει λάθος...

Αλλά θα φύγω. Σε λίγο καιρό θα τα αφήσω όλα πίσω μου και θα κάνω μια νέα αρχή στο Λος Άντζελες, όπου δε θα υπάρχει κανένας Μπράντλεϊ να με αποσυντονίζει. Θα τον ξεπεράσω και θα είναι όλα μια χαρά. Άλλωστε δεν αξίζει άλλο να τον σκέφτομαι...αφού δεν εκτίμησε την παρουσία μου, ούτε και την απουσία μου θα εκτιμήσει. Δεν μπορείς να αναγκάσεις τον άλλον να σε ερωτευτεί. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν και είναι αμοιβαία.

Παρά την υψηλή ένταση της μουσικής, καταφέρνω να ακούσω την πόρτα να χτυπά. Βγάζω αμέσως τα ακουστικά και ρωτώ ποιος είναι...

"Ναι;" ρωτώ

"Νάταλι, γλυκιά μου, εγώ είμαι" ακούω τη γιαγιά μου να μου απαντά

"Εμμ, πέρασε γιαγιά" της λέω και ανοίγει αργά την πόρτα, την οποία όταν μπει, κλείνει πίσω της

"Πώς νιώθεις σήμερα; " με ρωτά

"Αρκετά καλά" της αποκρίνομαι θέλοντας να την καθησυχάσω

"Χαίρομαι πολύ γι'αυτό" μου λέει και χαμογελώ μετά από πολύ καιρό

"Λοιπόν...με ήθελες κάτι; " την ρωτώ και γνέφει θετικά

"Ηθελα μονάχα να σου πω, πως σε στηρίζω και θα σε βοηθήσω να βρεις την μητέρα σου. Έχεις το δικαίωμα άλλωστε να πας" μου λέει

"Σε ευχαριστώ πολύ γιαγιά" της αποκρίνομαι

"Και κάτι ακόμη: ο πατέρας σου σε αγαπά περισσότερο από κάθε άλλο και πίστεψέ με θέλει μονάχα να είσαι ασφαλής και ευτυχισμένη...δεν φταίει εκείνος για αυτό που έκανε η μητέρα σου...μην είσαι τόσο θυμωμένη μαζί του. Εκείνη του ζήτησε να πει αυτό το ψέμα. Εκείνος ήταν πάντα εκεί για εσένα" μου λέει και αναστενάζω

"Το ξέρω...και μισώ τον εαυτό μου για όσα σας είπα...ήμουν πολύ θυμωμένη. Δεν εννοούσα όμως όσα είπα. Συγνώμη" της λέω