Love Will Find Us

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 24

Έχουν περάσει πολλές ώρες από την ώρα που μπήκα στο αεροπλάνο. Πραγματικά δεν θυμάμαι πόσο κράτησε αυτό το ταξίδι. Μου φάνηκε αιώνας. Χιλιετία. Δεν ξέρω. Προσπάθησα να κοιμηθώ για λίγο αλλά μάταιο. Δεν έχω όρεξη ούτε για αυτό. Είναι και το άγχος που με κυριεύει επειδή θα αντικρίσω για πρώτη φορά την μητέρα μου.
Ο πατέρας μου μού είπε ότι έχω έναν ετεροθαλή αδερφό, ο οποίος γνωρίζει για την ύπαρξή μου και είναι τρία χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Περίεργο. Κάτι μου λέει πως η <εξαφάνιση> της μητέρας μου σχετίζεται με αυτό.

Βρίσκομαι στον χώρο από τον οποίο θα παραλάβω τις βαλίτσες μου. Αμάν! Ποιος θα τις κουβαλήσει αυτές; Όχι δεν είναι λόγω τεμπελιάς...Απλά είμαι μία και αυτές τρεις. Κουράγιο.

Με αρκετή προσπάθεια καταφέρνω να τις βγάλω από το αεροδρόμιο. Στέκομαι μπροστά από τις εισόδους. Ο αέρας του Λος Άντζελες είναι διαφορετικός. Έχει μία αύρα που με κάνει να νιώθω καλά. Να ξεχνιέμαι για λιγο.

Σταματάω ένα ταξί και του δείχνω την διεύθυνση της Σχολής. Την ξέρει. Λογικό. Το καλό με αυτή την Σχολή είναι πως τον πρώτο μήνα η διαμονή παρέχεται δωρεάν εκεί σε άτομα που κατάγονται από άλλον τόπο, πόλη, χώρα ώστε να μπορέσουν να βρουν κάτι σταθερό. Εμένα η κ.Σάντερς μου πρότεινε ήδη ένα μικρό διαμέρισμα το οποίο θα δω αύριο και ύστερα θα το νοικιάσω. Οπότε στην Σχολή θα μείνω μόνο μια εβδομάδα.

Φτάνω στην Σχολή και μένω με ανοιχτό το στόμα. Είναι τεράστια. Είναι....δεν έχω λόγια. Ανεβαίνω τα σκαλιά και κατευθύνομαι προς την είσοδο. Δεν ξέρω πόση ώρα ανεβαίνω. Μάλλον αρκετή αφού έχω απορροφηθεί στην πανέμορφη όψη του κτιρίου. Μπεζ, άσπρο και μαύρο είναι τα χρώματα που κυριαρχούν ενώ το εσωτερικό φανερώνεται από τα διαφανή παράθυρα και τις πόρτες. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω την εικόνα που έχω μπροστά μου.

Αφού καταφέρνω να μπω στο κτίριο, συμπληρώνω κάτι έγγραφα για την εισαγωγή μου στην Σχολή και με οδηγούν στο δωμάτιό μου το οποίο είναι μεσαίο σε μέγεθος. Ένα κρεβάτι, κομοδίνο, γραφείο, καθρέφτης κλπ. Η τουαλέτες βρίσκονται σε άλλον χώρο μέσα στην Σχολή.

Κάθομαι στο κρεβάτι μου και πέφτω προς τα πίσω να χαλαρώσω. Για λίγο κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι την μητέρα μου και τον αδερφό μου. Πώς να δείχνουν;" Τους μοιάζω;

Δυστυχώς οι σκέψεις μου παρασύρονται και με οδηγούν στον Μπράντλεϊ. Στο άτομο στο οποίο αποφεύγω τόση ώρα να αναφερθώ. Το γλυκό του πρόσωπο με τα καταγάλανα ματιά του κάνουν την εμφάνισή τους στο μυαλό μου. Ήμασταν τόσο κοντά στην ευτυχία και παράλληλα τόσο μακριά. Ήταν ερωτευμένος μαζί μου...αλλά το μετάνιωσε. Κατάλαβε ότι δεν είμαι η κοπέλα των ονείρων του. Δεν είμαι αυτό που ψάχνει. Όμως εγώ τον αγάπησα. Τον αγαπώ και ας μην είμαστε μαζί. Φτάνει να είναι καλά και ας είναι μακριά μου.