Love Will Find Us

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 13

Ένας μήνας έχει περάσει από τα γενέθλια της Νάταλι. Ο Νάιαλ και η Νάταλι ,παρά την εξομολόγησή του για τα συναισθήματά του, είναι πολύ καλοί φίλοι και πιο δεμένοι από ποτέ. Η Νάταλι νιώθει πραγματικά τυχερή, καθώς ο Νάιαλ είναι πάντα δίπλα της και τη νοιάζεται.

Ο Μπράντλεϊ από την άλλη, είναι με τη Ραχέλ. Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό δεν τα πηγαίνουν πολύ καλά και συνεχώς τσακώνονται με το παραμικρό. Η Ραχέλ τον πιέζει πολύ και αυτό εξαγριώνει τον Μπράντλεϊ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΜΠΡΆΝΤΛΕΪ

Γιατί με προκαλεί έτσι η Ραχέλ; Δεν καταλαβαίνω...συνεχώς αρπάζεται και θυμώνει μαζί μου. Τσακωνόμαστε χωρίς λόγο και αιτία. Από τη μία μου αρέσει και νιώθω για εκείνη πράγματα αλλά από την άλλη με κάνει να έχω άγχος και να μην μπορώ να ηρεμήσω.

"Μπορείς να μου εξηγήσεις τι σε πιάνει και πάντα κάτι σε ενοχλεί; " ρωτώ τη Ραχέλ

"Ξέρεις αγόρι μου, η σημασία που μου δίνεις αυτούς τους μήνες είναι μηδαμινή...συνεχώς είσαι στην κοσμάρα σου και δε σε νοιάζει αν είμαι καλά ή όχι! " μου λέει εξαγριωμένη. Σοβαρά έτσι αισθάνεται;

"Στα αλήθεια πιστεύεις ότι δεν ενδιαφέρομαι για εσένα;" τη ρωτώ

"Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι με βαρέθηκες" μου απαντά και πάει να φύγει αλλά την κρατάω από τον καρπό και τη σταματάω

"Α ναι;" τη ρωτώ και πριν προλάβει να πει λέξη κολλάω τα χείλη μου με τα δικά της, αρχίζω να τη φιλάω και εκείνη ανταποκρίνεται

"Μην ξαναπείς κάτι τέτοιο! " της λέω μόλις σταματάμε κοιτάζοντάς την έντονα στα μάτια και εκείνη με αγκαλιάζει σφιχτά. Βλέπω και πάλι τη Ραχέλ που κάποτε ερωτεύτηκα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΝΑΤΑΛΙ

Νομίζω πως έφτασε η στιγμή να μιλήσω στον πατέρα και τη γιαγιά μου για την ευκαιρία να σπουδάσω στο Λος Άντζελες. Ήδη καθυστέρησα πολύ να το πάρω απόφαση...αλλά είμαι πεπεισμένη ότι αν φύγω από εδώ θα καταφέρω να ξεπεράσω τον Μπράντλεϊ μια και καλή και να προχωρήσω επιτέλους παρακάτω. Δεν γίνεται να περιμένω μια ζωή ένα θαύμα να αισθανθεί κάποτε έλξη για εμένα. Ήταν ξεκάθαρος άλλωστε όταν ήρθε να μου μιλήσει...δεν θέλω να το κάνω πιο δύσκολο. Το να πάω στο Λος Άντζελες θα με βοηθήσει να κάνω μια νέα αρχή. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι θα είμαι μακριά από τους δικούς μου και τους φίλους μου.

Καθόμαστε στο σαλόνι, έχοντας ήδη φάει και συζητάμε διάφορα με τον πατέρα και τη γιαγιά μου. Θα μου λείψουν...πάντα είναι εκεί για εμένα, και στα εύκολα και στα δύσκολα. Τους λατρεύω!

"Μπαμπά και γιαγιά...Έχω κάτι πολύ σημαντικό να σας πω..." τους λέω και βλέπω την αγωνία στα μάτια τους. Γιατί να μου το κάνουν πιο δύσκολο;!

"ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΑΙ;" με ρωτά ο πατέρας μου έχοντας γουρλώσει τα μάτια του. Αυτό το χιούμορ του!!

"Δε θα το έλεγα" του αποκρίνομαι γελώντας και ξεφυσάει ανακουφισμένος

"Λοιπόν...ξέρω ότι θα έπρεπε να σας το είχα πει νωρίτερα...αλλά...πριν από πέντε μήνες...η κ.Σάντερς μου πρότεινε να πάω στο Λος Άντζελες στο τέλος της σχολικής χρονιάς, καθώς μου είπε ότι έχω ταλέντο στη Μουσική και θα μπορούσα να σπουδάσω στην περίφημη Σχολή Μουσικής του Λος Άντζελες. Η αλήθεια είναι ότι δε σας ενημέρωσα νωρίτερα γιατί δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να πάω εκεί. Είναι μακριά από εδώ και θα είμαι μακριά από εσάς και τους φίλους μου. Κατάλαβα όμως ότι είναι μεγάλη ευκαιρία να δεχτώ την πρόταση" τους λέω και οι δυο τους έχουν μείνει άφωνοι

"Σοβαρολογείς τώρα; το Λος Άντζελες είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ! Δεν γίνεται απλά να πας εκεί...έχεις τη ζωή σου εδώ. Άλλωστε έχει τόσες σχολές Μουσικής εδώ....δεν γίνεται! Τι θα πει η μητέρα σου όταν το μάθει; --" μου λέει με μια ανάσα και ξαφνικά αρχίζω να ζαλίζομαι! Τι μου είπε μόλις;

"Πώς...πώς είπες;; Η μητέρα μου είναι ζωντανή; Δεν είχε πεθάνει όταν ήμουν μικρή; Έτσι δεν μου είχατε πει; ΕΕ;" τους ρωτάω εξαγριωμένη. Πώς μπόρεσαν να μου πουν ψέματα και να μου κρύψουν κάτι τόσο σημαντικό; Χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου!
"Τα ξέρατε όλα και με αφήνατε να ζω μέσα στο ψέμα; Πώς μπορέσατε; Πώς;" συνεχίζω νιώθοντας πολύ θυμωμένη ενώ δάκρυα αρχίζουν να κυλούν από τα μάτια μου χωρίς να έχω το κουράγιο να τα σταματήσω

"Νάταλι! σου ζητώ συγνώμη...η μητέρα σου μας άφησε μια μέρα και δεν ξανά επέστρεψε. Νόμιζα ότι ήταν καλύτερα να μην ξέρεις ότι ζει τη στιγμή που εκείνη μας παράτησε" μου λέει και αισθάνομαι ακόμα μεγαλύτερο θυμό

"Μου αρέσει που σας εμπιστεύτηκα! ΣΑΣ ΜΙΣΩ!" τους αποκρίνομαι και χωρίς να περιμένω λεπτό τρέχω έξω από το σπίτι. Νιώθω να πνίγομαι...η μητέρα μου ζει! και το μαθαίνω τώρα!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΜΆΘΙΟΥ (ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΝΑΤΑΛΙ)

Δεν έπρεπε να το μάθει! Όχι με αυτόν τον τρόπο. Δε θα μας συγχωρήσει ΠΟΤΕ.
Την βλέπω να τρέχει έξω από το σπίτι εξαγριωμένη. Τρέχω από πίσω της να την προλάβω "Νάταλι! " φωνάζω αλλά δεν γυρίζει....Ξαφνικά ακούω ένα δυνατό <μπαμ> και προσεύχομαι να μην είναι αυτό που νομίζω...

ΤΕΛΟΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 13

ΛΙΓΗ ΑΓΩΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ...Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΝΑΤΑΛΙ ΖΕΙ.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ :))♡♡