Love Will Find Us

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 17

Σήμερα παίρνω εξιτήριο. Οφείλω να πω ότι ανυπομονώ. Δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα. Κουράζομαι και μόνο που κάθομαι.
Από την άλλη όμως, νομίζω πως το να μείνω εδώ μέσα για πάντα δε θα ήταν και τόσο άσχημη ιδέα. Ξαφνικά βρέθηκα με μία μητέρα κάπου εκεί έξω της οποίας την ύπαρξη αγνοούσα όλα αυτά τα χρόνια άθελά μου, μου έχει δοθεί η ευκαιρία να πάω στο Λος Άντζελες να σπουδάσω αυτό που αγαπώ όσο τίποτα άλλο και σαν να μην έφταναν αυτά, έπεσα στα δίχτυα του πιο λάθους ανθρώπου που θα μπορούσα να ερωτευτώ. Και ειδικά αυτό το τελευταίο με πονά πολύ. Με κάνει όλο και πιο αδύναμη. Τον θέλω ακόμα...τον έχω ανάγκη...να τον αγκαλιάσω και εκείνος να μου ψυθιρίσει γλυκά πώς όλα θα πάνε καλά. Πώς θα τα καταφέρουμε μαζί.

Όλο αφήνομαι στην φαντασία μου. Όσα έχω ονειρευτεί μαζί του, είναι καταδικασμένα να παραμείνουν όνειρα, ανεκπλήρωτα και ξεχασμένα. Η Ραχέλ έχει κλέψει την καρδιά του. Εκείνην σκέφτεται και θέλει να έχει δίπλα του. Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Μακάρι να ένιωθε όσα νιώθω εγώ για εκείνον.

Χτυπά η πόρτα του δωματίου. Πρέπει να είναι ο πατέρας μου. Έφτασε η ώρα να φύγω και πλησιάζει η στιγμή που θα τους ανακοινώσω την απόφασή μου. Είναι οριστικό και δεν θα δεχτώ καμιά αντίρρηση. Οφείλουν να αποδεκτούν και να σεβαστούν αυτό που θέλω να κάνω.

"Ναι;" ρωτώ

"Εγώ είμαι Νάταλι" μου αποκρίνεται ο πατέρας μου

"Πέρασε" του λέω και ανοίγει την πόρτα

"Πώς είσαι; " με ρωτά

"Καλά...Εσύ; " ανταποδίδω την ερώτηση

"Αν εσύ είσαι καλά, είμαι και εγώ" μου απαντά και κρατιέμαι να μην κλάψω. Γιατί ρε μπαμπά μου κράτησες κρυφό κάτι τέτοιο;  Γιατί;

"Όταν είσαι έτοιμη μπορούμε να ξεκινήσουμε για το σπίτι" μου λέει

"Ναι, παμε. Πού είναι η γιαγιά;" τον ρωτώ

"Αισθάνθηκε λίγο κουρασμένη και έφυγε νωρίτερα....αλλά ανυπομονεί να επιστρέψεις. Όπως και εγώ" μου αποκρίνεται και φεύγουμε.

Μόλις φτάσαμε στο σπίτι. Σπίτι μου σπιτάκι μου...μου έλειψε. Τουλάχιστον αυτό έχει και λίγο χρώμα, όχι όπως τα κάτασπρα δωμάτια του Νοσοκομείου.

Μπαίνουμε μέσα και αφήνουμε τα πράγματά μας. Η γιαγιά μου έρχεται γρήγορα να με αγκαλιάσει. Εε αυτό ήταν. Λίγο ήθελα για να δακρύσω και τα κατάφερε.

"Θέλω να σας μιλήσω. Τώρα" τους ανακοινώνω και εκείνοι γνέφουν. Ξέρουν γιατί θέλω να συζητήσουμε.