Love Will Find Us

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 30

Έφτασα Επεισόδιο 30; God :))

Είμαι ένα ράκος. Με έκανε να νιώσω ένα τίποτα. Για άλλη μια φορά με ξεγέλασε. Δεν είναι γραφτό μου να είμαι μαζί του. Δεν έχουμε μέλλον εμείς οι δυο. Πρέπει να το πάρω απόφαση. Τελειώσαμε οριστικά.

Πηγαίνω στο σαλόνι και κοιτάζομαι στον καθρέπτη. Πώς δείχνω έτσι; Τα μάτια μου ολοκόκκινα από το κλάμα... Αξίζει όλο αυτό που περνάω για εκείνον; Αξίζει να πονάω τόσο πολύ για κάποιον που δεν είναι ολοκληρωτικά δικός μου;

Κι όμως. Η αίσθηση των χειλιών του πάνω στα δικά μου, μου έχει ήδη λείψει. Η ζεστή αγκαλιά του μου έχει γίνει απαραίτητη. Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι όλη σου η ζωή; Όχι το άλλο σου μισό. Όχι. Γιατί δεν είναι μισός.

Πηγαίνω στο σαλόνι και δακρύζω ακόμα πιο πολύ. Η απουσία του με πνίγει. Αλλά προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη...δεν ωφελεί άλλο να κλαίω.

Ξαφνικά ακούω τον ήχο κλήσης που άκουσα νωρίτερα και συνειδητοποιώ ότι χτυπάει το κινητό του Μπράντλεϊ. Το ξέχασε; Πλησιάζω πιο κοντά στον ήχο και το βλέπω πεταμένο στην είσοδο. Η αδερφή του τον καλεί. Δεν γίνεται να επέμβω. Αλλά από την άλλη...όχι δεν είναι δική μου δουλειά. Ας έρθει να το πάρει.

Το κινητό χτυπάει κάθε δύο λεπτά εδώ και μισή ώρα. Κάτι μου λέει πως έχει αρχίσει να ανησυχεί η Ιζαμπέλ, αλλά και οι γονείς του που επίσης τον καλούν. Τι να κάνω;

Ξαναχτυπά και το πιάνω στα χέρια μου. Περίεργο που δεν έχει γυρίσει να το πάρει. Αποφασίζω να το σηκώσω.

"Πού ακριβώς είσαι παιδάκι μου; Κοντεύουμε να τρελαθούμε από την αγωνία μας" λέει η Ιζαμπέλ και αρχίζω να ανησυχώ και εγώ.

"Εμμ...βασικά ο Μπράντλεϊ ξέχασε το κινητό του σπίτι μου" της λέω

"Νάταλι; Εσύ;" με ρωτά

"Ναι, εγώ είμαι--"

"Πες μου ότι είστε επιτέλους μαζί..."μου λέει φανερά ενθουσιασμένη πράγμα που με κάνει ακόμα πιο στεναχωρημένη

"Ήμασταν για λίγες ώρες"την διορθώνω και αναστενάζω. Έπειτα της εξηγώ όσα συνέβησαν και είναι έτοιμη να χτυπήσει το κεφάλι της στον τοίχο.

"Τώρα εξαφανίστηκε δηλαδή; Και το κινητό του;" με ρωτά

"Δεν ξέρω. Το έχω εδώ"

"Καλά κάτσε να περιμένουμε 24 ώρες και ύστερα καλούμε την αστυνομία για την εξαφάνισή του" μου λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου. Έπειτα χαιρετιόμαστε και το κλείνουμε.