Love Will Find Us

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 16

Ακούω κάποιον να μιλάει. Να μιλάει σχεδόν ψιθυριστά. Ποιος είναι; Αισθάνομαι ότι αγγίζει το χέρι μου απαλά και χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου αλλά αδυνατώ. Νιώθω σαν να πέρασε από πάνω μου νταλίκα.

Προσπαθώ αργά αργά να τα ανοίξω. Όταν τελικά τα καταφέρνω, το πρώτο πράγμα που αναρωτιέμαι, είναι <πού βρίσκομαι>. Ξαφνικά ακούω και πάλι το αγόρι που άκουσα πριν από λίγο, να μιλάει πιο δυνατά από ό,τι πριν.

'ΤΙΙ;" τον ακούω να ρωτάει, καθώς τα μάτια του έχουν εστιάσει στα δικά μου. Ο Νάιαλ.

"Θεέ μου δεν μπορεί! Τα κατάφερες! Γύρισες Νάταλι" λέει απευθυνόμενος σε εμένα. Γιατί πού είχα πάει; σκέφτομαι.

"Περίμενε, πάω να φωνάξω τον γιατρό! " μου λέει φανερά ευτυχισμένος. Μα πού νομίζει ότι θα μπορούσα να πάω δηλαδή; Εδώ μετά βίας άνοιξα τα μάτια μου. Ειλικρινά πονάω σε όλο μου το σώμα. Προσπαθώ να καταλάβω που είμαι: άσπροι τοίχοι, άσπρα κρεβάτια, αναπνευστικά σωληνάκια και μυρωδιά <υγιεινής> όλα αυτά με βοηθούν να συνειδητοποιήσω ότι είμαι στο Νοσοκομείο.

Και τότε αρχίζουν αλλά ερωτήματα να με βασανίζουν. Τι κάνω εδώ; Γιατί ο Νάιαλ πήγε να φωνάξει τον γιατρό και γενικότερα γιατί είναι εδώ στο Νοσοκομείο; Αμέσως, αρχίζουν να ξετυλίγονται οι εικόνες των γεγονότων μπροστά μου: τσακωνόμουν με τον πατέρα και τη γιαγιά μου γιατί....γιατί μου κράτησαν κρυφό ότι η μητέρα μου είναι ζωντανή. Εγώ άρχισα να τρέχω γρήγορα χωρίς ξεκάθαρο προσανατολισμό και ένα αυτοκίνητο έτρεχε με πολύ γρήγορη ταχύτητα προς το μέρος μου. Μετά όλα κενά. Δε θυμάμαι τίποτα. Μόνο το ότι ξύπνησα εδώ μέσα.

Κάποιος μπήκε στο δωμάτιο . Πρέπει να είναι ο γιατρός που πήγε να φωνάξει ο Νάιαλ.

"Νάταλι! Είσαι μαζί μας και πάλι! " μου λέει ο γιατρός

Κάνω προσπάθεια να μιλήσω. Είμαι σοκαρισμένη. Πόσον καιρό είμαι έτσι; Σε κώμα...

"Ν-νιώθω....πολύ κουρασμένη" του λέω φανερά με δυσκολία

"Ναι Νάταλι....είναι λογικό. Μπορείς να ηρεμήσεις τώρα. Δεν θα μπουν επισκέπτες ακόμη" με βεβαιώνει και εγώ γνέφω. Αλλά προτού γυρίσει να φύγει, ανοίγει η πόρτα διάπλατα και μπαίνει μέσα ο άνθρωπος που πια δεν αναγνωρίζω.

"Νάταλι! " μου φωνάζει

"Μπαμπά; " του λέω

"Κύριε Γουίνστον, θα σας παρακαλούσα να βγείτε έξω, καθώς η κόρη σας αναρρώνει. Ειναι κουρασμένη βλέπετε" του λέει και εκείνος του γνέφει