Love Will Find Us

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 15

Εννιά μέρες μετά το ατύχημα, η Νάταλι βρίσκεται ακόμη σε κώμα...Τίποτα δεν έχει αλλάξει, εκτός από το γεγονός ότι όλοι είναι στεναχωρημένοι και απελπισμένοι.
Πηγαίνουν στο σχολείο και δεν μπορούν καν να συγκεντρωθούν. Πόσο δύσκολο είναι αυτό; Προφανώς είναι οδυνηρό...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΛΟΡΕΝ

Δάκρυα συνεχώς πέφτουν από τα μάτια μου. Έχουν περάσει εννέα ολόκληρες μέρες και η Νάταλι...είναι ακόμα στάσιμη. Δεν μπορώ άλλο. Δεν αντέχω να ξέρω ότι ίσως να μη γυρίσει. Ήταν ανάγκη να της συμβεί αυτό; Έπρεπε; Μακάρι να ήμουν στη θέση της, για να μην υποφέρει. Μακάρι.

"Ηρέμησε γλυκιά μου, σε παρακαλώ. Εδώ και τόσες μέρες δεν έχεις σταματήσει να κλαις. Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου" μου λέει ο Άλεξ

"Δεν καταλαβαίνεις; Η κολλητή μου είναι πάνω σε ένα κρεβάτι και παλεύει με τον θάνατο. Παλεύει να μείνει στη ζωή. Και αν μείνει έτσι για πάντα; Αν δεν γυρίσει ποτέ; Δε θα το αντέξω...αλήθεια σου λέω" του αποκρίνομαι και ο Μπράντλεϊ, που βρισκόταν μπροστά, έτριψε το χέρι του στο σβέρκο του. Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά πρέπει να είναι και αυτός σε περίεργη κατάσταση. Ο Άλεξ ανέφερε πως τις τελευταίες μερες δε μιλιέται...Είναι σαν να βρίσκεται στον κόσμο του.

"Πάω να βρω τη Ραχέλ. Τα λέμε" μας λέει ο Μπράντλεϊ και γίνεται καπνός προτού του απαντήσουμε. Σίγουρα περνάει μια φάση...δεν εξηγείται.

"Είναι ακόμα μαζί; " ρωτάω τον Άλεξ

"Ναι, είναι ακόμα ζευγάρι. Ωστόσο όπως σου είπα τις προάλλες φαίνεται αναστατωμένος. Αμφιβάλλω αν πηγαίνει τώρα σε εκείνη" μου απαντά

"Άλεξ...μου είχε φανεί πολύ παράξενο...ότι ήθελε να δει τη Νάταλι στο Νοσοκομείο" του λέω και σκέφτεται για λίγο

"Πράγματι! Εγώ δεν περίμενα καν να με ακολουθήσει εκείνη τη μέρα" μου λέει

"Μήπως...μήπως είχε αρχίσει να νιώθει πράγματα για εκείνη; " τον ρωτώ και παίρνει μια έκφραση αμφιβολίας

"Και τότε γιατί να είναι ακόμα με τη Ραχέλ; Δεν ξέρω...δεν μου πολυμιλάει πια για τη σχέση του με τη εκείνη" μου αποκρίνεται

"Δίκιο έχεις....θα την είχε χωρίσει" του λέω

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΙΖΑΜΠΕΛ

"Έχουμε κανένα νέο για αυτήν την κοπέλα- τη Νάταλι Ιζαμπέλ;" με ρωτάει η μητέρα μου

"Όχι...δυστυχώς είναι ακόμα στάσιμη" της απαντώ και αισθάνομαι απαίσια

"Η Νάταλι σας χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά...Πρέπει να είστε ψύχραιμοι και να παραμείνετε δυνατοί" μου λέει φανερά συμπονετικά

"Ναι, το ξέρω. Η Νάταλι είναι πολύ καλός άνθρωπος και σίγουρα της αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό..." προσθέτω

"Είμαι σίγουρη ότι είναι" μου λέει.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΜΑΘΙΟΥ

Αυτή η αναμονή με σκοτώνει. Με σκοτώνει να ξέρω ότι η κόρη μου δεν έχει συνέλθει. Εγώ φταίω. Μόνο εγώ. Η μητέρα της έφυγε χωρίς να νοιαστεί αλλά δεν έπρεπε να της πω ψέματα! Πίστευα ότι ήταν πιο σωστό. Αλλά το μόνο που κατάφερα είναι να την καταστρέψω και να την πληγώσω. Ποια; την κόρη μου, το σημαντικότερο άτομο στη ζωή μου.

"Γιε μου...πήγαινε σπίτι...είναι τρελό! Έχεις να κοιμηθείς μέρες και να φας ώρες. Θα μείνω εδώ εγώ για τη Νάταλι" μου λέει η μητέρα μου

"Αποκλείεται! Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω! Θα περιμένω τη Νάταλι να ξυπνήσει! " της λέω

"Καλησπέρα σας! Είστε ο κύριος Γουίνστον σωστά;"

"Ναι εγώ είμαι...έχουμε κάποιο νέο για τη Νάταλι; " ρωτάω τον γιατρό

"Δυστυχώς είναι στάσιμη. Θα σας ενημερώσουμε αν αλλάξει κάτι" μου λέει και απογοητεύομαι

"Σας ευχαριστώ. Μπορώ να την δω;" τον ρωτάω

"Ναι, βεβαίως." μου λέει και φεύγει.

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο αργά και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Η Νάταλι είναι ακριβώς όπως την άφησα την τελευταία φορά που μπήκα στο δωμάτιο. Μου λείπει. Νιώθω απαίσια. Το ψέμα μου προκάλεσε πόνο σε πολλούς. Γιατί να είμαι τόσο επιπόλαιος;

"Καρδούλα μου...μου λείπεις πολύ. Σε όλους μας λείπεις! Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο εκτός από εσένα...Είμαι ο χειρότερος πατέρας...το ξέρω. Έπρεπε να σου είχα μιλήσει. Να σου είχα πει την αλήθεια και όλα όσα συνέβησαν. Ήθελα μονάχα να σε προστατεύσω...αλλά μόνο αυτό δεν έκανα. Ξέρω ότι μπορείς να με νιώσεις τώρα. Σε παρακαλώ...μείνε μαζί μας. Μη φύγεις. Οι φίλοι σου κλαίνε συνεχώς και τίποτα δεν είναι το ίδιο. Είσαι όλη μου η ζωή. Να το θυμάσαι...Σε αγαπώ πολύ..."λέω χαμηλόφωνα καθώς κλαίω και εκείνη τη στιγμή ανοίγει η πόρτα.

"Ωχ συγνώμη! Δεν ήξερα ότι είσαστε μέσα"

"Όχι εντάξει μην αγχώνεσαι Νάιαλ...Μπορείς να την δεις" του λέω

"Να είστε δυνατός κ.Μάθιου. Η Νάταλι θα τα καταφέρει" μου λέει

"Ναι...ναι το ξέρω" του αποκρίνομαι και βγαίνω έξω.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΝΑΙΑΛ

Βρίσκομαι στο δωμάτιο που είναι η Νάταλι. Αισθάνομαι την ανάγκη να της μιλήσω...να της δώσω κουράγιο να μείνει.

"Γεια σου Νάταλι" τη χαιρετώ σαν να περιμένω απάντηση. "Πώς νιώθεις; Όλοι ρωτούν να μάθουν ποτέ θα έρθεις μαζί μας. Δε βαρέθηκες να είσαι συνεχώς αλλού; Έλα πίσω. Σε χρειαζόμαστε. Λείπεις σε όλους μας τρομερά πολύ. Ξέρεις ότι--

ΤΙΙΙ;;"

ΤΕΛΟΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 15

ΝΕΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ :))