Kasımın Hediyesi: KAR
Kışın doğaya verdiği değer ağaçlara giydirdiği gelinliklerde saklıydı. Ve en büyük hediyesi kesinlikle avuçlarımdaki kartopuydu.
Küçük bir çocuğun avuçlarına sığabilecek en büyük kartopunu sıkıca kavradım ve hızla hedefe doğru attım. Abim sırtına hızla çarpan kartopunun etkisiyle başını arkaya doğru çevirdi. Bakışlarının beni bulması uzun sürmemişti. Göz göze geldiğimizde kartopunun intikamını alacağını belli eden hain gülümsemesi yüzünde yeşermeye başlamıştı bile. Hızlı adımlarla bana doğru yürüdü. Belimde hissettiğim ellerle ayaklarım yerden kesildi. Abim beni havaya kaldırmış ağır adımlarla yürüyordu. Ayak izleri, kuşbakışı baktığım kar örtüsüne gölge sürmüştü. Bir beyaz kuğudan dökülen tüylerin geride bıraktığı izleri andırıyordu. Henüz ayak basılmamış, benim boyumda olduğunu rahatça söyleyebileceğim bir kar yığınına abim ilk adımı attı ve beni karın içine attı. Kara saplanmıştım ve çıkamıyordum. Ağlamaya başladım. Canım yanmamıştı ama korkmuştum. Hareket ettikçe daha çok batıyordum. Kendim çıkamayacağımı anladığımda kollarımı havaya kaldırıp abimden yardım istedim. O ise onu oldukça eğlendiren bu anı ölümsüzleştirme çabasındaydı. Eminim yıllar sonra bu kareye bakarken kahkahalarla boğulacaktık. Yani ikimiz bakabilecektik, beraber...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kum Saatinin Çocukları
Teen FictionBir savaş verdim bu sayfalarda. Ölenler de oldu hayatta kalanlar kadar. Kaçmak isteyenlerin boğazına sarılan dikenler oldu kaybolanların iniltilerini bastıracak kadar. Alınan her nefesin gölgesinde büyüyen çocuklar oldu. Ölüm kurşunlarla yazıldı kad...
