*Kath's POV*
"Ay kabayo!" I shrieked. Nakarinig ako ng tumatawa sa likod ko. I whipped my head back and my jaw dropped to the ground.
There he was, with his hands stuffed in his pockets and his suit crisp and firm, was Mr. Eleazar.
He smiled faintly. "What are you doing here, Kathryn?"
I gave him a sarcastic smile. "Wala lang. Naglalaro akong langit lupa dito sa rooftop. So far, panalo pa ko kasi di pa humahampas ang katawan ko sa lobby."
He chuckled. "Lasing ka na no?" He asked me. Umiling ako.
"Hindi! Hindi talaga. Nakakawala kaya ng lasing ang vodka." I took a long swig again and he chuckled.
"Sure ako pagsisisihan mo to lahat bukas." biro niya. I smirked.
"Mali ka Sir. Hindi ko to pagsisisihan bukas." I told him, I slurred while talking.
"At bakit naman hindi?" tanong niya. Napatingin ako sa langit.
I sighed. "Eh kasi kung tatalon na ko dito sa rooftop na to, patay na ko malamang. Kaya hindi ko na to mapagsisisihan, kasi huminga nga hindi ko na ginagawa pag ganun." I joked, natawa ako ng pagkalakas lakas.
Hindi siya tumatawa. He just stared at me. Hindi ko na napansin na lumuluha na pala ko. I sobbed hard and I slammed the bottle down.
Akala ko magagalit siya sa mga pinagsasabi ko, pero laking gulat ko nang kinuha niya ang bote ng vodka and he drank from it.
"Nauhaw ako dun ahh." He simply said. Napatango lang ako and I glanced at the pavement.
Alam kong kating-kati na siyang malaman kung anong problema. I'll probably regret this in the morning, but whatever. Ang sakit ng ulo ko.
Umupo ako sa isang gilid, he followed me and I sighed. "Buntis ako."
His eyes widened at napatingin siya sakin. "Ano?! What the hell Kathryn?! Sinong tatay? Fvck! At bakit ka umiinom bawal sa bata ya-"
Naputol ang sinasabi niya when I laughed loudly. Tawa ako ng tawa hanggang napahawak ako sa tiyan ko.
"Niwala ka naman." sabi ko sa kanya. He sighed at napasabunot siya sa sarili.
"Wag mo nga kong tinatakot ng ganyan. Painom nga!" he shrieked, pero natawa na rin siya.
Inabot ko sa kanya ang bote at umupo siya sa tabi ko. I closed my eyes. Magsasalita na sana ko when he spoke.
"Her name was Alexandra." he whispered.
"Lexie, Bryce at Daniel. Kaming tatlo ang inseperable trio.Four years old pa lang kami halos magkakakonekta na mga beywang namin. Hinding hindi mo talaga kami mapaghiwalay..." he trailed off.
Nanlaki ang mga mata ko. Si Bryce? Akala ko ba galit sila sa isa't isa?!
"Lexia had the most amazing eyes. Para siyang anghel, napakaganda, napakabait. She was everything a person could ever hope to be. Para sa kanya, walang taong masama. Kahit napakayaman ng pamilya nila, she was the most down-to-earth person I've ever met.."
Para akong sinasakal sa pagkakasabi niya. The way he described her, it was full of love. Hindi ako makahinga.
"And because of that, paglaki namin..I realized I didn't love her. I was inlove with her." he said with a weak smile.
"Pero hindi ko napansin na pati pala ang best friend ko na lalaki, inlove din sa kanya. How cliche right?.." Uminom siya ulit and he gulped it down. "So freaking cliche."
VOCÊ ESTÁ LENDO
Three strikes you're out. (KathNiel FanFic)
Ficção Adolescente"Please God. Give me a sign. Last na po ito. Last na last na. Pag hindi pa magmamadre na po talaga ako. Pagbigyan niyo na po ko please. Kahit ngayon lang." Si Kath, the always loyal bestfriend. Dalawang beses na siya nawalan ng true love dahil sa p...
