Three strikes you're out. (KathNiel FanFic)

CHAPTER 27 TSYO

*Kath's POV*

I turned to the sound of a familiar voice.He walked quickly beside me and stood his ground protectively.

"Ano pa bang ginagawa mo dito, Navarro?"  Daniel asked threateningly.

Hinawakan ko siya sa braso, attempting to calm him down.  "Daniel."  I whispered with a warning look. Tumingin lang din siya sakin.

Bryce scoffed.  "So, ano? First name basis na kayo ng boss mo ngayon?"  He asked me knowingly.

Hindi ko nagustuhan ang tono ni Bryce. "Excuse me?"  tanong ko. His eyes widened and he sighed.

"I-it's just..ilang araw na kitang hindi nakikita, Kath. Nag-aalala lang ako. Ayos ka lang ba?" he spoke genuinely.

I felt an arm snake around my waist. Napatingin ako sa gilid ko, nakatitig si Daniel kay Bryce, at nakatitig din ito sa kanya. They were almost waiting for a signal to pounce on each other.

"Nandito na ko. Hindi ka na niya kailangan. You can leave."  sabi ni Daniel kay Bryce. His eyes narrowed into slits, mas lalo pa niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa beywang ko.

"Aalis ako kapag sinabi ni Kath na umalis ako, Eleazar." Bryce spoke bitterly. I sighed.

"Ano pa bang pinapapel mo dito, ha?"

"Bakit, ano bang pakialam mo?"

"Nandito ako para kay Kath."

"Pwes nandito rin ako para kay Kath, may problema ka?"

"Oo, bak-"

"Tama na!"  I yelled as I cut Daniel off. Napatayo ako sa gitna nilang dalawa, holding a hand out to their chests, separating them.

I sighed.   "Alam niyo, parehas kayong hindi nakakatulong. Ang kapatid ko ang nagkasakit, hindi ako. So please, kung mag-aaway lang kayo, umalis na kayo."  I told them strictly.

They both sighed and sat down on the chairs. Napaupo na rin ako sa upuang nasa gitna nila.

"Miss Zembrano?"  A voice called out. Napatingala agad ako, isang babaeng nakasuot ng scrubsuit ang lumapit sakin.

"Miss, pwede na po kayong pumasok sa loob ng kwarto ng pasyente."  The nurse told me and I beamed happily.

Halos mapatakbo ako sa kwarto ni Michelle. My arms fell limply to my sides when I saw her state.

May nakakonektang dextrose sa braso niya, marami pang ibang mga maliliit na tubong nakatusok na karayom sa kanya. I winced at the sight. Her cheeks were hollow and she looked like she hasn't slept in days.

Tulog pa siya habang nakatayo ako sa pinto ng kwarto niya, napahawak lang ako sa bibig ko. I couldn't even breathe. Ako ang may kasalanan nito. I was off with Daniel having the time of my life, habang ang kapatid ko halos mamatay na dito.

Napatakbo ako sa gilid niya, I stood closely to her bed. Napatitig lang ako sa kanya.

"I-i..I am so sorry. Mich, kasalanan to ni Ate."  I whispered. I caressed her skin slowly and I sighed.

"Sobrang sobrang nalulungkot si Ate, Mich. Magpagaling ka ha?"  I asked her sleeping figure. Napaluha lang ako sa nangyayari.

I heard footsteps getting closer to the room, and when I turned nakita ko si Daniel sa pintuan. His expression became solemn. Kakaiba yung tingin ng mga mata niya sa kalagayan ni Mich.

Hindi siya pumapasok. Parang nadikit sa pintuan yung mga paa niya. Nakatitig lang siya kay Mich habang natutulog ito. I saw a flash of emotion in his eyes.