Cursed 2 {Dutch} [HP Fanfiction]

Proloog

'Lilian, je hebt een brief van de Volturi. Ze verwachtten je' klonk de bezorgde stem van Mariel.

Ik verstijfde. 'W-wat?' wist ik er uit te persen. 'De Volturi verwacht je, als jij niet komt, komen zij naar jou' zei ze. 'Ze gaan me vermoorden' zei ik. Ik hoorde hoe ze knikte. 'Perkamentus moet ook komen, we ontvingen net een brief van hem, hij zal er over een paar minuten zijn. We sturen hem wel door, hij kent Remus Lupos toch?' vroeg ze.

'Ja' zei ik in een dwaas.

Perkamentus kwam ook. Ik moest hem beschermen.

Ik hoorde vaag een deurbel op de achtergrond.

'Ah, hij is er. Ik stuur hem naar je toe. Succes' zei ze voordat ze ophing.

Ik liet mijn telefoon naar beneden zakken. Remus keek me bezorgd aan. 'Wat is er? Wie gaan je vermoorden?' vroeg hij. 'De Volturi verwacht me, ik ben een mens en weet van het bestaan van vampieren af. Dan vermoorden ze je. En Perkamentus moet ook komen' zei ik. Hij schrok duidelijk. 'Wanneer moet je er zijn?' vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. 'Geen idee, maar snel, als het voor de Volturi te lang duurt komen ze naar jou en vermoorden ze iedereen die in hun in de weg staat' zei ik. Hij schrok duidelijk. 'Perkamentus komt zo hierheen' zei ik. Ik zuchtte.

'Hé, ik kom terug. Ik beloof het, ik vermorzel ze' zei ik. Hij knikte glimlachend. 'Je lijkt op Lily' zei hij. Ik gaf hem direct een knuffel. Ik wist dat dit een pijnlijk onderwerp was. Remus was niet verliefd op Lily hoor, maar toch, ze waren zo goed bevriend.

Op dat moment ging de deurbel. Ik liet Remus los, wat ik niet wou, maar ja, Perkamentus voor de deur laten staan was ook geen optie. Ik gaf hem een meelevende blik en liep naar de voordeur. Ik zag Perkamentus staan. 'Lilian, nare gebeurtenis, nare gebeurtenis. Zullen we maar meteen gaan?' vroeg hij. Ik knikte. 'Weet je waar je moet zijn?' vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. 'Op Volterra' zei ik. Hij knikte en deed zijn arm omhoog. Ik keek naar achter en schonk Remus een "Tot-zo" blik en legde mijn hand op Perkamentus' arm. We Verschijnselden direct. Het gevoel dat je in een zilveren buis zit verscheen al snel. Ik kon geen adem meer halen. Op het moment dat ik zou stikken verschenen we op Volterra.

Ik haalde diep adem. Hij keek me bewonderd aan. 'Je doet het beter dan anderen, die geven over' zei hij. Ik glimlachte. 'Weet jij waar we moeten zijn?' vroeg hij toen. Ik knikte. 'Jasmin heeft het vaak genoeg verteld, laten we hopen dat we door de menigte komen' zei ik terwijl ik een blik wierp op de menigte in het rood.

'Waarom zijn ze zo gekleed?' vroeg Perkamentus. Mijn mondhoek kroop omhoog. 'Ze zijn aan het feesten dat de vampieren uit de stad zijn' zei ik. Hij trok zijn wenkbrauw op. 'Maar de Volturi-' '-zijn inderdaad de leiders van de vampiers, ze amuseren zich dan ook' zei ik. Hij grinnikte. 'Wat zijn Dreuzels toch soms naïef' zei hij. Ik knikte.

We begonnen met lopen, we moesten soms wel wat Dreuzels aan de kant duwen, maar we hadden het voor over. Het moest simpelweg.

'Ik wou je nog bedanken voor het tegen houden van professor Krinkel' zei hij, toen ik net een Dreuzel aan de kant duwde. 'Graag gedaan, maar ik deed het niet alleen' zei ik. Hij knikte. 'Toch bedankt, en ik heb met Severus gepraat, je krijgt geen straf omdat je hem verlamd hebt, en we straf ben je kwijt' zei hij. Ik zuchtte opgelucht. 'Dankjewel' zei ik. Severus ging me wel haten, sowieso, maar dat deed hij al.

'We zijn er' zei ik na een tijdje. Ik liep naar binnen en Perkamentus volgde. Even later kwam er een vrouw aanlopen. 'Heidi' zei ik. Ze keek me verbaasd aan. 'Hoe weet jij dat?' vroeg ze.

'Denk je dat niemand uit mijn familie verteld heeft dat er op in de Volturi een vampier "Heidi" heet en dat zij de "visser" is?' vroeg ik. Ze keek me twijfelend aan.