Cursed 2 {Dutch} [HP Fanfiction]

❤23❤

Ik deed mijn ogen open, het eerste wat ik zag, was wit. Heel veel wit.

Ik stond op en zag dat ik in een compleet witte ruimte was.

Ik keek naar mijn lichaam en zag dat ik een prachtig wit jurkje aan had.

'Hallo?!' riep ik.

Niemand reageerde.

Op dat moment hoorde ik gezang. Ik spitste mijn oren en liep op het geluid af. Het leek alsof ik door een poort liep, opeens was ik in een compleet wit bos. 'Is daar iemand?' riep ik nog een keer.

Alweer geen antwoord. Het gezang werd met elke stap die ik deed harder. Ik begon sneller te lopen, tot ik op het moment bij een meer aankwam. Ik keek er in en zag niet het spiegelbeeld van mijzelf maar ik zag Roxanne en mij, samen lopend over een berg, luid kletsend. Met rugzakken van leer op onze rug.

Tranen vulden mijn ogen. Op dat moment verdween het gezang en ik zag gewoon mezelf.

Ik hoorde van verder weer gezang komen. Het was ander gezang, het klonk hoger en langzamer, maar nog steeds was het prachtig.

Ik volgde het. Ik kwam weer bij een poort. Ik stond in een huis, ik herkende het. Ook al was het helemaal wit. Ik liep naar de kraan, die open stond. In het water zag ik mezelf alweer, voor de tv, met Remus naast me. Ik zag dat ik iets zei, waarop we beiden in de lach schoten.

Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Ik herkende het moment.

Op dat moment ging de weerspiegeling uit. De kamer vervaagde en voor ik het wist stond ik in een bos, dat ik maar al te goed kende. Ik liep iets verder en zag mezelf zitten.

Ik zat op een bankje, die ik zelf had gemaakt en de Cullens kwamen langs gerend, net op het moment dat ik waterfiguren maakte. Ze stopten bij mij en begonnen te praten, hoewel ik er maar twee meter vandaan stond maakten ze geen geluid.

Het was een aparte ontmoeting. Ik weet nog dat ze vroegen: 'Heb je geen huis?'

Waarop ik luchtig 'Nee, niet meer,' antwoorde.

Ik glimlachte en het beeld vervaagde, ik stond naast mezelf in de Grote Zaal. Ik zag hoe Hermelien werd gesorteerd en daarna ikzelf. Het beeld vervaagde weer en ik stond naast Harry, Hermelien en Ron en mezelf bij een driekoppige hond. We gilden tegelijk.

Ik glimlachte en ik voelde hoe weg werd getrokken van de beelden. Ik stond naast mezelf terwijl ik een coma lag, hoe Edward zich ergerde en de rest van de familie er geen snars van snapte.

Het voelde alsof ik Verschijnselde. Ik stond ineens naast Harry en mezelf, bij de spiegel van Neregeb. Krinkel stond er voor, geluidloos te mompelen.

Ik liep naar de Spiegel en keek er in, maar in plaats mezelf te zien zag ik Perkamentus en mijzelf. We vielen vampieren aan, ik liep dichterbij de Spiegel, toen ik er tegen op zou botsen ging ik er door heen en kwam in een tuin terecht, ik stond naast mezelf, ik werd aangevallen door tuinkabouters.

Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Toen werd ik verliefd op Carlo.

Op dat moment verdween de grond onder mijn voeten en viel ik. Ik viel in een Kamer, ik zag mezelf in een soort roes zitten. Marten sprak toen tegen me. Ik liep er van weg. Ik wou het niet zien.

Ik deed de deur van de kamer open, maar in plaats dat ik op de overloop terecht kwam stond ik ineens naast Carlo, tijdens het duelleerclubje.

Sneep vuurde een Ontwapeningsspreuk af en Smalhart vloog naar achter, op het moment dat hij neer zou komen werd het zwart.