Cursed 2 {Dutch} [HP Fanfiction]

❤14❤

Ik werd langzaam wakker. Ik voelde een pijnscheut in mijn buik komen.

Ik keek omlaag en zag dat ik helemaal bebloed was.

Waarom had Ismene dit gedaan?

De laatste tijd deed ze niks.

Maar lang kon ik er niet over na denken. Ik verloor teveel bloed. Ik toverde een doek die ik tegen de wond in mijn buik duwde. 'Godver' vloekte ik zacht.

Het leek een kogelwond, min dat hij niet door mijn lichaam ging. Dus de kogel zat er nog in. Als het überhaupt een kogel was die dit gedaan had. Ik keek met mijn röntgen ogen maar zag niks. Ze had gewoon een recht gat gemaakt met haar nagels. Ik begon het bloed van mijn lichaam af te halen.

Ik had mijn bovenlichaam (behalve mijn buik) schoon toen madam Pleister binnen kwam. 'Hemel!' riep ze verschrikt. Ik glimlachte zwak en depte nog meer bloed af. 'Doet het geen pijn?' vroeg ze verbaasd. Ik huiverde. 'Echt wel, maar het helpt niet als ik ga zeuren dat het zoveel pijn doet, dat is alleen maar tijdverspilling' zei ik. Ze glimlachte zwak. 'Je bent sterk'. Ze toverde een brandcard onder me en liet hem zweven. 'Waarom is Perkamentus er eigenlijk niet?' vroeg ik nieuwsgierig. Ze glimlachte. 'Je vertelde dat er een boek op de normale afdeling was waar een bladzijde uit was gescheurd. Hij is het boek en de bladzijde aan het zoeken' zei ze.

Ik knikte, gelukkig had ik het papiertje met alle mogelijke spreuken beveiligd. Hij zou er niet bij komen.

Ik kwam bij de Ziekenzaal, waar Hermelien nog steeds was. 'Lili!' riep ze verschrikt. Ik glimlachte zwak. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze bezorgd. 'Tja, eigenlijk weet ik dat niet, ik werd zo wakker en madam Pleister vond me. Gelukkig maar' zei ik, eigenlijk was het niet gelogen. Maar een deel van de waarheid verscholen.

Ik ging in een bed naast Hermelien liggen. 'Weet je echt niet wat er is gebeurd?' vroeg ze verbaasd. Ik schudde mijn hoofd. 'Geen idee'.

Ze knikte. 'Wel vreemd hé? Met de Geheime Kamer, Harry en nu jij' zei ze. Ik knikte. 'Heel vreemd' beaamde ik.

'Ik heb Ginny verteld dat je hier ligt' ze Marten.

En inderdaad, op dat moment kwam Ginny binnen. Ze liep bezorgd naar me toe. 'Ik heb gehoord dat je gewond bent' zei ze bezorgd. 'En ik weet dat het Volle Maan was' fluisterde ze daarna, ik glimlachte zwak en deed de gordijnen dicht met een stokzwaai. 'Murmelio' fluisterde ik. 'Inderdaad, ik snap er niks van. De laatste paar maanden deed ze niks' zei ik schouderophalend.

Ze keek me bezorgd aan. 'Ik weet dat je onder een vloek bent' fluisterde ze ineens. Ik keek haar verbaasd aan. 'Marten vertelde het me, via het dagboek dat je me gaf' zei ze. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ze gaf me een knuffel.

'Jij kan er niks aan doen Lili, je moest het geven. En ik heb het weggegooid' zei ze.

Ik voelde hoe elk vezel in mijn lichaam zich aanspande. 'Weggegooid?' vroeg ik. Ze keek me bang aan en knikte. Ik dwong mezelf rustig te blijven.

'Laten we hopen dat ik er niet dood om ga' zei ik luchtig. Ik ging weer liggen, ze grinnikte zacht. 'Ik weet ook dat Marten jou overneemt en dan de kinderen Versteend' zei ze. Ik zuchtte. 'Ik weet het ook niet' zei ik zuchtend. 'Ik wil er gewoon van af, maar ik wil ook niemand vermoorden. Maar ik kan niet anders'.

Ik merkte dat ik geen pijn kreeg, ik mocht er over praten met Ginny.

'En is het echt waar dat jij zijn half-nichtje bent?' vroeg ze. Ik knikte langzaam. 'Ik heb de stamboom bekeken, ik vond het raar dat ik ook de Basilisk kon verstaan' zei ik. Ze knikte.