Cursed 2 {Dutch} [HP Fanfiction]

❤15❤

Het was kerstvakantie, en ik lag nog steeds in de Ziekenzaal.

Mijn familie verbaasde zich erover. Maar ik had ze het uitgelegd, en gezegd dat ik met een vriendin zou zijn. Wat ook waar was, Hermelien mocht ook niet terug.

Ze hadden het jammer gevonden. Ik vond het eigenlijk alleen maar fijn, ze zouden niet kunnen ontdekken dat ik onder invloed was van een vloek.

'Lili?' vroeg Hermelien. Ik keerde me naar haar toe. 'Mm?' vroeg ik. Ze glimlachte zwak.

'Ben jij niet bang dat nouja, het monster naar ons komt? Er zijn nu niet veel mensen dus het is minder veilig, en ik ben een Dreuzeltelg' zei ze, een traan liep over haar wang. Ik glimlachte ook zwak. 'Je gaat niet Versteend worden, ik blijf gewoon 24/7 bij je' zei ik. Ze glimlachte. 'Ook als ik naar de wc ga, bij Jammerende Jenny?' vroeg ze. 'Vooral dan' zei ik grinnikend, zij grinnikte ook.

Ik draaide me om, om mijn bleke gezicht te verstoppen. Ze had dicht bij de waarheid gezeten. Als ze daar heen ging, was ze zo goed als Versteend.

'Hermelien?' vroeg ik. Ik draaide me om en zag haar knikken. 'Je moet me beloven niet naar het toilet van Jammerende Jenny te gaan' zei ik. Ze keek me vreemd aan. 'Waarom niet?' vroeg ze. Ik glimlachte.

Ik moest snel een smoes verzinnen. 'Nou kijk, ik heb net gezegd dat ik je zou volgen, maar ik mag Jenny niet zo' zei ik grinnikend. Ze glimlachte. 'Natuurlijk kapitein' zei ze grinnikend.

Ik glimlachte en keek naar het plafond. 'We liggen hier nog wel een tijdje' zuchtte ik, oke, Hermelien moest nog een week langer dan ik, maar toch, ik moest noch 3 dagen.

Ze knikte. 'Inderdaad, maar ondertussen kunnen we zoeken naar wat het monster is' zei ze.

Ik verbleekte. 'Wat is er Lili?' vroeg Hermelien. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik ben gewoon bang dat iemand weet dat jij weet wat het monster is en dan word vermoord. De vorige keer is er ook iemand vermoord' zei ik.

Ze zuchtte. 'Ik ben er ook bang voor, maar ja, dan heb ik tenminste iets gedaan'.

Ik knikte. 'Wie is er trouwens vermoord? Jij weet het' vroeg ze toen. Ik zuchtte. 'Je mag het niet verder vertellen. Jenny is vermoord toen' zei ik. Ze knikte, maar werd bleek.

'Wat als ze nooit van haar sterfplaats is weggegaan?' vroeg ze zich hardop af. 'Dan is in het toilet van Jammerende Jenny de ingang naar de Geheime Kamer' zei ik. Ze knikte. 'We moeten daar gaan kijken- Madam Pleister!' riep ze. Madam Pleister kwam aangelopen. 'Mogen we heel even weg? Even iets kijken' zei Hermelien. Ze keek haar vreemd aan. 'Waar wouden jullie heen gaan? Het is niet veilig in het kasteel, zeker niet voor u juffrouw Griffel' zei ze. Ik schraapte mijn keel. 'We zullen zo snel mogelijk terug komen mevrouw' zei ik.

Ze knikte twijfelend. 'Over een halfuur zijn jullie terug!' riep ze voordat ze verdween, Hermelien en ik sprongen uit bed. 'Oke, pak me vast' zei ik. Ze knikte en pakte mijn hand.

Ik maakte ons onzichtbaar en samen liepen we naar het toilet.

'Wat doe je?' sneerde Marten.

'Zorgen dat ik niet word verdacht van de Kamer openen, als ze gaat praten zorg ik wel dat ze niks meer weet' zei ik terug. Ik hoorde hem zuchtten.

'We zijn er' fluisterde Hermelien. Ik knikte en opende de deur. Samen liepen we naar binnen. Ik maakte ons weer zichtbaar. 'Jenny?' vroeg ik, ik hoorde wat geluid en al snel vloog Jenny voor ons.

'Wat is er?' vroeg ze. Ik glimlachte. 'We wouden weten hoe je gestorven bent' zei ik. Ze kreeg tranen in haar ogen. 'Het was vreselijk' snikte ze. 'Het gebeurde hier, in dit toilet. Olivia Spork pestte me weer met mijn bril, ik was aan het huilen. Toen kwam er opeens een jongen binnen en begon in een vreemde taal te spreken. Ik ging uit mijn hokje en zei dat hij moest opdonderen.

En toen ging ik dood' zei ze smalend. 'Gewoon zomaar?' vroeg Hermelien verbaasd. 'Inderdaad, ik weet nog dat ik 2 grote gele ogen zag daar bij die wasbak' zei ze en ze wees naar een wasbak.

We draaiden ons om en we onderzochten de wasbak. Ik vond een slangetje op een kraan. 'Hier is het Hermelien, de opening' zei ik. Ze knikte. 'Maar we kunnen het niet openen'.

Nu knikte ik, ik draaide me om naar Hermelien. 'Mientje, je moet beloven dat je niks tegen iemand zegt' zei ik. Ze keek me vreemd aan. 'Waarom niet?' vroeg ze.

Ik zuchtte. 'Begrijp je het niet? Als je het iemand verteld komen Harry en Ron erachter! Die gaan het willen openen, en Harry kan dat. Maar hij weet niet wat het monster is. Hij zal waarschijnlijk sterven!' zei ik.

Ze kreeg grote ogen. 'Je hebt gelijk, maar mogen we het vertellen aan Perkamentus?' vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. 'Laten we dit tussen ons laten. Anders weet Perkamentus waar we mee bezig zijn. Ik denk niet dat hij dat op prijs zal stellen' zei ik. Ze knikte. 'We gaan uitzoeken wat het monster is' zei ze. Ik knikte. Samen renden we weer terug naar de Ziekenzaal.

'Zijn jullie daar eindelijk? Ik begon ongerust te worden' zei madam Pleister. Ik keek even op mijn horloge en schoot in de lach. 'We zijn tien minuten weg geweest, maar we mochten dertig minuten weg blijven' zei ik. Madam Pleister kreeg rode wangen.

'Tja'.

Ik grinnikte en ging weer in bed liggen.