Külkedisi Depresyonda #Wattys2017

□BÖLÜM 23□

Arkadaşlar biliyorsunuz size çok önem veriyorum ama siz de beni kırmasanız.. 😞 Yani bakıyorum 154 görüldü var 15 vote.. Yani lütfen emeğe saygı olarak vote atın. Sizi çooook seviyorum. Sonuçta siz olmasanız yazma hevesim kalmazdı sanırım. 💓💓
MULTİMEDİA: Taş erkeklerimizden bir derleme - Emre Aydın Belki birgün özlersin

...

Gözlerimi açmaya çalıştım. Açamıyordum. Sanki gücüm tükenmişti. Nefes alırken bile canım acıyor, kalbim sıkışıyordu. Şuan tam ihtiyacım olan Savaş ın yanındayken hissettiğim güven duygusu, Bora nın samimiyeti yada Kaya nın nefesiydi. Keşke biri yanımda olsaydı. Ne kadar kötü bir insandım... Kimi seveceğime, kime yakın duracağıma karar bile veremiyordum. Ama Kaya ile yaşadıklarımız unutulmazdı. Ona iki kere inanmamıştım, ve iki kerede pişman olmuştum. Acaba şuan neredeydim? Anlayabilmek için gözlerimi açmam şart değildi. Duymaya ve koklamaya çalıştım. Kulaklarım çınlıyordu. Hiçbirşey duyamıyordum. Koku ise.... Çok ağırdı. Serumun ağır kokusu muydu yoksa rutubet mi anlayamamıştım.. O pezevenk beni nereye götürmüştü? Bunu anlamanın tek bir yolu vardı. Gözlerimi açmalıydım. Kendimi topladım ve gözlerimi açmaya çalıştım. Başardım da. Bir hastane odasındaydım. O pislik büyük ihtimal benim kriz geçirdiğimi görünce beni hastaneye getirmişti. Ölme ihtimalimi göze alamamıştı demek ki. Etrafı bulanık görmeme ramen nesneleri seçebiliyordum. Gözlerimi açabilsemde kıpırdamak için enerjim yoktu sanki.. Sadece ufak bir panik atak kriziydi. Allah aşkına ne diye serum takıyorlardı?!

Gücümü topladım ve ayaklarımı yatağın yanından sarkıtarak oturur pozisyona geçtim. Gözlerimi kısarak serumun ucunu bulmaya çalıştım. Kolumdaki ucu görünce tutup çektim. Eve gidip dinlenirsem geçecektir diye düşündüm. Acaba Egemen neredeydi? Emre nin kaçırıldığımdan haberi var mıydı? Bunları düşünürken bir taraftan ayağa kalktım. Penguen yürüyüşüm ve hastane önlüğüm ile kapıya ilerleyip odadan çıktım. Çıkmam ile birlikte odanın karşısındaki lacivert koltuklarda oturan Kayayı, Emreyi, Gizemi, Borayı veeeeeeeeee SAVAŞı gördüm.

Emre beni görünce birden ayağa kalkıp yanıma geldi. Kaya afallamış gibi bakakaldı. Savaş telefonundaki gözlerini üstüme dikti ve Bora hafifçe dudağını havaya kaldırdı. Bir anda herkesten bir ses çıkmıştı.
-Ahsen!
-Yavrum..
Emre nin koluna tutunup destek aldım ama belli etmemeye çalıştım. Herkesin mırıldanmalarını kesmesinden yararlanarak konuşmaya başladım. "Mmm şey ben iyiyim. Bilen bilir ben hastane odalarından nefret ederim. Mmm. Buradan eve geçip dinlenirsem geçecektir. Sizde isterseniz bizim eve gelin. Sizi orada ağırlamış olalım."

Ve konuşmamı yaptıktan sonra fark ettim ki Kaya bana karşı soğuk davranıyordu ve sinirliydi. Ama haklıydı. Burada, bu halde olmamın sebebi Kayayı dinlememiş olmamdı. Odaya girerken seslendim. "Kaya, benimle gelir misin?" Kaya iç çekerek ayağa kalktı ve arkamdan odaya girdi. Yüzüme hiç bakmadan ikili koltuğa oturdu. Oldukça sinirli görünüyordu. Hızlıca cebinden sigara paketi çıkarttı ve bir sigara yaktı. Bir eli ile sigarayı tutarken diğer eli dizinin üstündeydi. Bu hali ile çok erkeksi göründüğünün farkında mıydı? Yavaşça yanına ilerledim ve koltuğa oturdum. Elimi dizinin üstündeki elinin üstüne koydum. "Kaya ben.. Ben çok üzgünüm. Böyle olsun istememiştim."
Ve aramızda şöyle bir diyalog geçti.

+Seni birşey hakkında uyarıyorsam bunun bir sebebi vardır. Boktan şeyler yüzünden seni uyarmam Ahsen.

-Sana inanmalıydım. Biliyorum..

+Birdaha ben birşey söylediğimde uyacaksın. Herkese sert kız olabilirsin ama bana, benim küçük kızım olacaksın.

-Olacağım.