YOU ARE MY FIRST AND LAST

CHAPTER 46 (FINAL CHAPTER)

I can't believe I'm done with it :"( Tears!

Enjoy the last chapter!

Thank you readers! #PeeSyongStaysForever

CHAPTER 46 (Final Chapter)

Shirlyn's POV

"Shirlyn, ready for your finale?"

"Yes sir", tango ko kay direk.

Umapak na ko ng stage at nagsimula nanamang mag hiyawan ang mga tao. Mula sa kinatatayuan ko, pinipilit kong ngumiti at itago lahat ng lungkot na nararamdaman ko.

Malungkot ako.

Malungkot akong isipin na ito na ang huling pagkakataon ko nanamang masilayan ang mga Pinoy. Nalulungkot akong isipin na bukas na bukas din at balik America nanaman ako. Kahit ilang taon na kong nanatili sa U.S at sobrang ganda ng buhay ko doon, wala parin pala tagang tatalo sa saya ng nararamdaman ko pag nasa Pilipinas ako. Tama nga ang kasabihan na "There's no place like home".

Nagsimula nang iplay ang song ko.

"Before I sing my final song, I just want to take this opportunity to thank each and every one of you who came here tonight. You don't have any idea how happy I am to see the whole Araneta filled up. Sobrang thank you mga kapamilya. Last day ko na po ito dito sa Pinas, cuz I'll be going back to U.S to finish my 3 years contract there, I'm gonna be missing all of you guys! But no worries kasi babalik ako. I will surely come back."

Naghiyawan ang mga tao. Hindi ko maexplain ang nararamdaman ko. Masyadong mixed emotions. Masaya naman ako kasi grabe ang suporta nila sakin. Pero nalulungkot talaga ako na huling beses na ito.

Pinipilit kong pigilan ang mga luha ko. Mahirap na. Sayang ang make up ko.

"My last song is dedicated for you. You may not be hearing this, but this song is for you. You may not be here with me tonight, but in my heart... nag iisa ka lang", I said then giggled on my last sentence. Hindi ko kasi agad narealize na ang korny pala ng sinabi ko.

(SONG: Stay by Carol Banawa)

"I want you to stay and never go away from me, stay forever

And now, now that you're gone... All I can do is wait for you

To be here beside me again"

When I started singing the song, my real emotions bursted out.

As I sing, nagbalik lahat ng mga nangyari for the past few days.

After that emotional scene I had with Daniel..

Hindi na ulit kami nagkita pa.

Lumipad na sya papuntang Bangkok noon and hindi na sya tumawag.

I tried to contact him, pero wala e.

Ganun atah talaga kapag ayaw kang makausap.

Wala kang magagawa.

2 days after, umuwi ulit sya dito sa Pinas. Akala ko magiging okay na kami. But I was wrong. Hindi sya nagpakita sakin. The next thing I knew, wala na ulit sya ng bansa at lumipad nanaman papuntang Hongkong.

I have no idea kung anong mararamdaman ko. Hindi ko nadin alam pa kung anong gagawin ko. Bakit ba paulit ulit nalang nangyayari samin ito?

Iyak ako ng iyak ng kinagabihan noon. Sobrang nasasaktan nanaman kasi ako. Hindi ko alam kung kailangan ko bang kaawaan ang sarili ko. Pakiramdam ko kasi ang tanga tanga ko.