Pesten! (Aan het herschrijven)

Hoofdstuk 29: De anonieme stalker

P.o.v Jamira
Ik hoor verschillende stemmen en ik vraag me af waar ik ben. Langzaamaan doe ik mijn ogen open. Ik zie allemaal mannen zitten die gezellig aan het praten zijn. What the f*ck. Ik word hier gewoon ontvoerd en hun lachen gewoon vrolijk met elkaar! Mijn ademhaling versnelt en ik kijk bang om me heen. 'Ik weet dat je wakker bent.' Rillingen glijden over mijn rug door de adem van iemand achter mij. 'Dus?' Probeer ik zo zelfverzekerd mogelijk te zeggen. Ik hoor de mannen grinniken en probeer dan rechtop te gaan zitten. 'Waar gaan we naartoe?' 'Dat zijn jou zaken niet! Dus wees stil en wacht.' 'Hoezo dat zijn mijn zaken niet!? Ik zit hier toch niet voor de gezelligheid verdomme.' Als antwoord voel ik een harde klap tegen mijn wang. 'Stil!' Ik wrijf over mijn pijnlijke wang en kijk de mannen boos aan.

Ik wil weer wat vragen wanneer we naar voren worden gebeukt. 'Rijdt die man wel voorzichtig!' 'Kop dicht!' Ik word overeind getrokken en mijn armen worden achter mijn rug vastgebonden. De deuren worden geopend en ik word er ruw uitgeduwd. Struikelend over mijn voeten loop ik achter de mensen aan. Ik wil rondkijken, maar het is te donker. Ik zie twee grote gespierde mannen voor de deur staan. Ontsnappen word dan wel moeilijk. We lopen het gebouw in en ze duwen me een donkere, muffe kamer in. Mijn handen worden vastgebonden aan kettingen en dan knalt de deur weer dicht.

Zouden mensen mij al gaan zoeken? Nee natuurlijk niet! De enige die nog om mij geven zijn Isabel, Nick en Oliver. Althans dat denk ik. Zal de politie ingelicht zijn? Of zou ik zelf moeten ontsnappen aan deze enge gasten. Misschien is dit wel de plek waar de anonieme stalker is.

Ik probeer lekker te gaan liggen, maar dat gaat moeilijk door de kettingen en het dunne matras. Ik zucht en kijk de kamer rond, misschien kan ik iets vinden om de kettingen los te maken ofzo. Ik knijp mijn ogen samen om in het donker te kunnen kijken en zie alleen twee deuren. Een deur ben ik al door heen geweest, maar die andere niet. Misschien is het een badkamer.

Ik kruip op mijn knieën naar de deur, wanneer ik er bijna ben word ik naar achteren getrokken door de kettingen. Ik begin te trekken aan de kettingen, maar het begint alleen maar meer te snijden in mijn polsen. Ik probeer het opnieuw, maar word dan aan mijn haren naar achteren getrokken. Ik kijk omhoog en zie dat de deur open is en er een vieze man voor me staat. Ik deins achteruit, maar word hardhandig weer naar voren getrokken. Ik word losgemaakt en meegenomen. Ik laat mijn hoofd zakken en hoor een deur open en dicht gaan.

'Kijk! Daar is mijn Jamira.' Ik verstijf van die stem en kijk langzaam omhoog. Dit kan niet waar zijn. Laat dit een droom zijn, alsjeblieft! Ik slik een kijk recht in de mooie, glinsterende blauwe ogen van Mathieus. Hij kijkt me grijnzend aan en geniet can dit moment. 'Wa-at doe i-ik hie-er?' Hij kijkt geamuseerd naar mij. 'Jij kent Luca, Milan, Elvira en Oliver toch wel?' Ik knik bang bij de eerste drie namen. 'Nou hun hebben ervoor gezorgd dat je hier kwam.' 'Oliver ook?' Vraag ik zachtjes terwijl ik mijn tranen probeer in te houden. 'Ja Oliver heeft ervoor gezorgd dat je nu nog leefde, omdat ik je dan kan gebruiken. Hij heeft mij goed geholpen.' Gebruiken?!

'Iedereen eruit!' Ik word losgelaten en blijf over met Mathieus. Hij komt richting mij toe, waardoor ik stappen naar achteren zet. Hij begint te lachen en drijft mij in een hoekje. Ik krijg het benauwd en probeer ergens anders naartoe te gaan, maar hij zet zijn handen aan allebei de kanten van mijn gezicht. Hij streelt met zijn vingers mijn wang en komt steeds dichterbij. Ik druk mezelf verder de muur in en haal sidderend adem. 'Ik kan alles met je doen,' fluistert hij zachtjes. 'Je blijft voor altijd bij mij, want niemand geeft om je.' 'We-el,' breng ik moeilijk uit. 'Oh ja? Wie dan?' 'N-nick of-f Isabel-l.' Hij begint te lachen en bonkt drie keer op de deur. Ik kijk hem vragend aan en hij krijgt een grijns.

'Bedoel je deze Nick en Isabel?' De deur word geopend en er komen twee mensen binnen. 'Laat me los, eikels!' Ik schrik van die stem dat is Isabel. 'Haal de zakken van hun hoofd af. En zo gezegd, zo gedaan. 'Omg! Isa en Nick!' Ik wil naar ze toe rennen, maar word vast gegrepen door Mathieus. Ik stribbel tegen, maar het haalt niks uit. Ze kijken me met tranen in hun ogen en ik doe hetzelfde bij hun. 'Laat ze gaan! Ze hebben hier niks mee te maken! Dat ik het met je heb uitgemaakt betekent niet dat je iedereen waar ik om geef van mij af kan pakken.' Hij kijkt me geschokt aan, maar dat veranderd snel in woede. 'Jij houd je mond!' Hij slaat me op mijn wang en ik draai mijn hoofd weg.

Nick en Isabel staren mij verbaasd aan en dan Mathieus. 'Jullie hebben met elkaar gehad?' Vragen ze allebei verbaasd. Ik knik en tranen stromen over mijn wangen. 'Waarom doe je dit Mathieus? Heb je al niet genoeg geschade aangericht door mij te pesten op school en mijn anonieme stalker te zijn.' Ik kijk hem verdrietig aan, maar hij kijkt me staalhard aan. 'Nee, want je bent nooit terug gekomen bij mij!' 'Ik doe alles voor je als je hun laat gaan.' Ik kijk hem smekend aan en ik zie dat hij nadenkt. 'Nee Jamira dat moet je niet doen!' schreeuwt Nick. 'Ik hou van jullie!' 'Laat ze gaan!' Schreeuwt Mathieus dan. 'Mag ik nog afscheid nemen?' Hij knikt en ik sprint naar ze toe. 'Zorg alsjeblieft goed voor jezelf,' fluister ik in hun oren en geef ze allebei een knuffel. 'We houden van je.' 'Ik ook van jullie.' Ik geef ze nog een knuffel en fluister in Isa haar oor dat Oliver hier aan mee heeft gewerkt. Ze knikt dat ze het heeft begrepen en dan gaan ze weg.

Ik draai me om en zie Mathieus grijnzen naar mij. 'Dus jij doet alles wat ik wil?' Ik knik twijfelend, omdat ik niet weet wat hij van plan is. 'Dus waar waren we gebleven?'

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik zal morgen weer een hoofdstuk plaatsen! Ik hoop dat je jullie het een leuk hoofdstuk vonden☺️. Votes en comments zijn altijd welkom. Nog niet nagekeken op fouten.

Adios Potatoes!🙈