Pesten! (Aan het herschrijven)

Hoofdstuk 33: De martelkamer dag 1 deel 2

P.o.v Jamira
Ik voel iets kouds over mijn lichaam heen gaan en schrik wakker. 'Ik had niet gezegd dat je mocht slapen, of wel?' Ik schudt mijn hoofd en begin te rillen van de koud. Hij begint weer te grijnzen en ik zie dat hij de banden weer aan wilt gaan zetten. 'Nee ni-e-t d-o-e-n!' Maar hij had ze al aangezet. Een stroomschok ging door mijn hele lichaam en het ging sneller, doordat ik nat was. Hij kijkt mijn kant op en loopt dan weer naar de wand. De pijn word minder, omdat ik de stroomschokken nu wel gewend ben, maar het doet nog wel een beetje pijn.

Luca komt met een zweep naar me toe. Hij maakt me los en trekt me uit mijn stoel. 'Op je buik liggen en kleren uit!' 'Mijn been dan?' 'Kan me niet schelen! Opschieten.' Ik trek mijn kleren snel uit, dus trek per ongeluk ook het mes eruit. Ik begin op mijn lip te bijten om niet te schreeuwen van de pijn. Hij kijkt mij woedend aan. 'Had ik gezegd dat je het mes eruit mocht halen?' Ik schud zachtjes mijn hoofd, bang voor wat er gaat komen. Hij pakt het mes op en beveelt me om om te draaien. Ik doe wat hij zegt en draai me om. Hij wrijft over mijn been en drukt dan nog een keer het mes in mijn bovenbeen. 'Aaauuuu, f*ck!'

Tranen stromen over mijn wangen en ik kijk Luca wazig aan. Hij gaat voor mij zitten en bekijkt mijn pijnlijke gezicht. Hij zet de banden aan, maar het lijkt wel alsof hij ze hoger heeft gezet, want mijn hele lichaam begint hard te trillen en ik hap geschrokken naar adem. Mijn hele lichaam begint te branden en ik kijk hem pijnlijk aan. Na een tijdje zet hij ze weer uit en ik val snikkend neer. Het lijkt wel alsof mijn hele lichaam in de frituurpan heeft gezeten ofzo.

Hij staat op een loopt een rondje om me heen. 'Je hebt een prachtig lichaam, jammer genoeg voor jou zal niemand dat ooit nog zien. Misschien op je begrafenis over een paar weken, maar verder niet.' Ik kijk hem geschrokken aan, begrafenis! Ga ik dood. Ik slik en hij begint alleen maar harder te lachen. Hij begint op mijn rug met de zweep te slaan. Ik begin onrustig te ademen en voel mijn rug in brand staan. Hij slaat hard, te hard, want volgens mij zit hij helemaal in mijn huid ofzo. Ik begin te jammeren wanneer hij ook op mijn benen begint te slaan, precies waar het mes zit. Mijn hele lichaam word verkent door de zweep en tranen lopen over mijn wangen. De pijn is ondragelijk en we zijn nog niet eens op de helft van al die spullen.

'Draai je om!' Zegt hij wanneer hij het mes eruit heeft getrokken. Ik probeer mijn lichaam te bewegen, maar het doet zoveel pijn. Ik draai me langzaam om, maar word dan omgeduwd door Luca. 'Niet zo traag!' Mijn rug komt hard op de grond, waardoor ik omhoog schiet en naar adem hap. 'Niet zo aanstellen!' Hij slaat met de zweep op mijn buik en het begint na een paar keer te bloeden. Hij begint weer mijn lichaam te verkennen met de zweep, maar aan deze kant doet het meer pijn. Ik denk dat hij zo een kwartier bezig was en toen stopte.

Ik word aan mijn haren omhoog getrokken en de stoel ingesmeten. 'Aaauuuwh,' breng ik snikkend uit door de steken in mijn lichaam. 'Ik ben zometeen terug me wat eten, anders ga je te snel dood en heb ik geen plezier meer aan je!' Ik snik en knik.

~~~~~

De deur word geopend en ik krijg een bord met spaghetti. Ik denk niet na en eet het gewoon op, mijn buik heeft honger. Als ik eten krijg heb ik energie en als ik energie heb kunnen mijn wonden genezen. Na dat het hele bord leeg is neemt hij het mee en geeft me een glas met water. Ik drink het op en geeft het daarna terug.

Hij bind me weer vast en knielt voor me neer. 'Gelukkig hebben we nog veel dagen samen! Dit was pas dag 1 bereid je voor.' Hij lacht duivels en glijdt met zijn vingers over mijn wang. Hij duwt mijn kin omhoog en staart naar mij. Daarna loopt hij weg. 'Oh,' hij staat om het hoekje,' je mag nu wel slapen.' De deur ging dicht en ik sloot gelijk mijn ogen. Dan kon ik gelukkig weg van deze hel, op naar dromenland.

P.o,v Mathieus
'Ik ga even kijken bij Jamira.' Ze knikten allemaal en ik liep naar haar kamer. Ik deed de deur open en keek haar kamer rond. Geen lichaam van Jamira, nergens. Ik onderzocht de hele kamer en mijn oog viel op een briefje. Het was het handschrift van Jamira.

Hallo allemaal, 

Ik ben weg gegaan, omdat ik tijd voor mezelf nodig heb. Ik kom later weer terug. Zoek me niet!

Jamira

Ik kijk er met grote ogen naar, ze is weg. 'Verdomme!' De deur word open gedaan en de jongens staan in de deur. 'Wat is er?' vraagt Milan. 'Zie je dat niet dan?! Kijk om je heen!' Ze kijken de kamer rond en hun ogen vergroten zich ook. 'Waar kan ze zijn? Ze kan toch niet langs onze beveiliging, dus ze zit nog in dit gebouw.' Ik knik en begin te ijsberen.

'Heeft niemand van jullie haar nog gezien?' Ik kijk ze doordringend aan en sommige kijken weg. 'Jawel, ik heb haar gezien,' zegt Michel. 'Ik ook.' 'Waar? Met wie?' Ik kijk ze vragend aan en ik zie ze denken. Michel zijn gezicht licht op, dus hij weet het weer. 'Ik zag haar vanochtend samen met Luca.' 'Luca?' 'Ja ze liepen naar de bibliotheek, dus ik dacht dat ze zich verveelde en hij haar hielp ofzo.' Ik knik nadenkend. 'Dus waarschijnlijk heeft Luca haar als laatst gezien.' 'Dat denk ik wel Mathieus.' 'Dus waar is Luca? Want ik heb hem vandaag nog niet gezien.' 'Weet ik niet.' Niemand weet het dus. 'Dan gaan we hem nu zoeken!' 'Milan, Michel en Elvira gaan met mij naar de bibliotheek en de rest doorzoekt de rest van het gebouw! Begrepen?!' Iedereen knikt en we gaan op zoek naar hem.