Pesten! (Aan het herschrijven)

Hoofdstuk 46: Opnieuw en uitgepraat

P.o.v Luca
Ze ligt zo rustig te slapen, alsof er niks kan gebeuren, maar ik weet wel beter en zij zeker weten ook. Ik loop rustig naar haar toe en wrijf met mijn vinger over haar wang. Ze heeft het overleeft de eerste keer, maar de tweede keer gaat ze het niet overleven. Ik ga op het bed zitten en zet mijn benen aan allebei de kanten van haar lichaam. Ik kruip richting haar gezicht en haal het mes uit mijn zak. Ik ga op haar zitten, zodat ze me niet kan trappen. Ik hou een hand op haar mond, waardoor ze niet kan schreeuwen en sla haar dan hard op haar gezicht.

Ze schrikt wakker en kijkt mij met grote ogen aan. Ik leg een vinger op mijn mond, dat ze stil moet zijn. Ze knikt bang en ziet dan het mes in mijn hand. Tranen beginnen over haar wangen te lopen en ik kijk haar met een grijns aan. 'Zo snel ben je niet van me af, schat. Maar het duurt nog even voordat je dood gaat door mij, eerst wil ik genieten van de pijn die ik jou geef.' Ik druk het mes tegen haar nek op de plek van het litteken en zie bloed naar beneden glijden. 'Oh en als je het tegen iemand zegt zal ik ervoor zorgen dat de pijn langer duurt.' Ze knikt zachtjes, waardoor het mes over haar nek heen schaaft. 'Je bent niet meer zo slim zie ik.' Ik druk weer het mes tegen haar nek, maar nu op een andere plek en bloed sijpelt naar beneden.  De sneeën zijn in een L vorm, een aandenken aan mij. 'Je hoort nog van mij.'

P.o.v Jamira
'Je hoort nog van mij.' En weg is hij, ik weet niet hoe, maar hij is weg. Ik ga met mijn vingers over mijn nek en voel het bloed uit mijn nek lopen. Het was dus geen droom. Ik loop snel naar de badkamer en dep het bloed weg. Het is niet heel diep dus het zal snel weer helen. Ik zucht en loop weer terug naar mijn kamer. Hoe laat is het eigenlijk? Ik kijk op mijn wekker en zie dat het pas 12 uur in de avond is. Ik ga snel in bed liggen en probeer weer in slaap te vallen, wat na een tijdje lukt.

~~~

*Piep piep piep*

Ik gaap en zet mijn wekker uit. Ik loop naar de badkamer met wat kleren en lingerie. Ik stap snel onder de douche en laat de warme stralen over mijn lichaam glijden. Ik doe shampoo in mijn haar en was mijn lichaam schoon met zeep. Na ongeveer tien minuten stap ik de douche weer uit en droog me af. Ik doe snel mijn kleren aan. (Zie bovenaan) En laat mijn haren los. Ik doe snel wat foundation op mijn nek, zodat de sneeën van gisteravond niet de zien zijn en loop naar mijn kamer. Ik pak snel mijn schooltas, telefoon en oortjes. Ik loop naar beneden en eet een broodje chocopasta en drink wat water. 'Heyy zussie!' Ik word in een knuffel getrokken door Nick en glimlach. 'Hey broertje.' Hij kijkt sip, maar daarna gelijk weer vrolijk, want Isa komt de kamer inlopen. Ze geeft hem een kusje en loopt dan door om wat te eten. 'Je moet nog heel even wachten, we kunnen zo vertrekken.' Ik knik en wacht op hun.

~~~~

We komen aan op school en ik stap de auto uit. Iedereen kijkt naar mij en ik voel me ongemakkelijk. Ik draai me om naar Isabel en Nick en kijk ze vragend aan. Ze halen hun schouders op en kijken er ook raar naar. Ik draai me weer om en loop langzaam door de starende mensen heen. Er komt een meisje op mij afrennen en stopt precies voor mij. 'Is het waar?' 'Is wat waar?' 'Is het waar dat je bijna dood was en je nu met Oliver hebt.' Ik kijk om me heen en zie iedereen wachten op antwoord. 'Euhm, ik was bijna dood ja, maar ik heb niet met Oliver.' Ik hoor een paar mensen opgelucht adem halen, maar ik weet niet waarom. 'Oh gelukkig maar, de meeste meisjes zouden anders heel jaloers op je zijn.' fluisterde ze toen en wees naar een groepje meiden.

Ik zag Elvira ertussen staan en mijn adem stokte in mijn keel. 'W-wat doet Elvira hier?' Ik keek bang naar haar en greep het meisje voor me vast. Sommige mensen keken mij medelevend aan. Elvira zag mij en liep naar voren. Ik liep langzaam naar achteren en iedereen keek geïnteresseerd naar mij en Elvira.  'Wat doe je hier!? Hoor je niet in de gevangenis te zitten?' Ik begon weer te hyperventileren en Nick hield Elvira tegen. Oliver zag mij toen en rende gelijk naar me toe. Ik werd rustig en zag dat Elvira mij verdrietig aankeek. 'Ze is veranderd Jamira, ze wil met je praten.' Ik knik. 'Maar ik weet niet of ik het kan.' Hij gaf me een knuffel. 'Het lukt je wel, ik blijf bij je.' Ik knikte en hij seinde het door naar Nick. Elvira kwam naar me toe rennen en ik greep Oliver vast.

'Het spijt me zo erg! Ik snap echt als je niet met mij wil praten of dat je bang voor me bent, maar ik zou je alleen willen helpen. Ik weet dat wat ik gedaan heb verkeerd is en dat ik het niet ongedaan kan maken, maar ik zou het heel erg waarderen als je me zou kunnen vergeven. Ik weet dat het tijd nodig zal hebben, maar dat maakt mij niet uit.' Ik knik langzaam. 'Je hebt gelijk het heeft tijd nodig.'

Ze kijkt opgelucht en kijkt dan naar Oliver en mij. Ze wiebelt me haar wenkbrauwen en ik begin te grinniken. 'Jaja, later.' Ze knikt en loopt weg. 'Dat was niet zo erg toch?' 'Klopt, zullen we nu maar naar de les gaan.' Hij knikt en pakt mijn hand vast. Ik trek hem mee en samen lopen we de school binnen.

---------------------------
Eigenlijk heb ik niet zoveel te vertellen. Hopelijk vinden jullie het nog een leuk boek? Ik weet niet hoeveel hoofdstukken er nog komen, maar ik heb een nieuw idee en dat kan wel een aantal hoofdstukken in beslag nemen, dus jullie zijn nog niet van me af😏