Pesten! (Aan het herschrijven)

Hoofdstuk 32: De martelkamer dag 1

Ik denk na over wat er vandaag gebeurd is tot dat ik de deur hoor open gaan en een woedende Luca voor me zie.

Ik kijk verbaasd naar Luca, maar ook bang. Hij heeft er nog nooit zo eng uit gezien. Hij doet de deur zachtjes dicht en dan op slot. Hij loopt met grote passen naar mij toe en wanneer hij voor mij staat grijpt hij mijn kin strak vast. 'Je praat met niemand hierover, oké?!' 'Waarom? Waarover?' 'Over wat wij samen gaan doen net zoals vroeger met Elvira en Milan. En je doet dat als je wilt dat Nick en Isabel blijven leven. Snap je dat?' Ik knik bang. Alles voor hun! 'Je mag ook niet gillen en je moet zometeen meespelen.' Ik knik weer.

Ik word daarna hard meegetrokken aan mijn haren, maar als hij de deur opent loopt hij gewoon samen met mij naar buiten alsof er niks aan de hand. Hij loopt achter mij, zodat hij mij vooruit kan duwen. Ik knik en glimlach wat naar mensen, zodat het lijkt alsof er niks gebeurt, maar van binnen ren ik rondjes van paniek. We gaan een kamer in die hij niet op slot doet en daarna lopen we naar beneden. Het lijkt een bibliotheek ofzo.   Hij drukt een paar boeken omhoog en er verschijnt een trap. Hij duwt me nog verder naar beneden en we komen in nog meer gangen. Ik word meegetrokken een kamer in met een stoel in het midden, voor de rest is het donker.

'Weet iemand anders hier nog van?' 'Nee en nu kop dicht!' Hij duwt me de stoel in en bind mijn voeten vast aan de stoelpoten. Mijn armen laat hij los en komt dan terug met pen en papier. 'Schrijf een brief dat je bent gevlucht.' Ik knik en pak de pen trillerig vast.

Hallo allemaal,
Ik ben weg gegaan, omdat ik tijd voor mezelf nodig heb. Ik kom later weer terug. Zoek me niet!

Jamira

Ik geef het aan Luca, hij pakt het aan en leest het door. 'Oké deze is goed genoeg. Ik breng het naar je kamer toe. Ben zo terug en waag het niet om te ontsnappen.' Ik knik en hij loopt weg.

Ik probeer mijn voeten te bevrijden, omdat mijn handen nog los zaten, maar het lukt me niet. Hoe hard ik ook trek, het werkt niet. Ik ben zo bezig met het bevrijden van mezelf dat ik niet gemerkt heb dat Luca de deur opent. 'Waar ben jij mee bezig!' Ik schrik en kijk langzaam omhoog, recht in de duistere ogen van Luca. 'I-ik..' Hij komt naar me toe en zet mijn handen vast aan de stoel. 'Omdat je niet geluisterd hebt, krijg je dit om je polsen en enkels.' Hij pakt vier banden die hij om doet. Ik kijk er raar naar, wat heeft dat dan voor zin! Hij ziet hoe ik er naar kijk, grijnst dan en pakt een schakelaar. 'Elke keer als je iets doet wat niet mag, gebeurt er dit.' Hij drukt op een paar knopjes en dan voel ik een stroomschok door me heen gaan. Ik spring in de stoel wanneer hij het nog een paar keer doet. 'Stop-p,' fluister ik. Hij stopt en ik zak in elkaar in de stoel. 'Dit was leuk toch!' Ik schud mijn hoofd en blijf naar beneden kijken. 'Kijk me aan als ik tegen je praat!' Ik voel weer een stroomschok en ik schiet mijn hoofd snel naar boven.

'Goed, dan gaan we nu beginnen met je straf.' 'Nog meer?' 'Ja dit was pas de tweede straf.' Hij loopt naar de muur en doe het licht aan. Mijn ogen worden groot wanneer ik zie wat daar allemaal hangt. Er hangen messen in verschillende maten, zelfs zwaarden. Er hangen ook zwepen, pistolen, gereedschap en andere kleine dingetjes. Volgens mij zit ik in een martelkamer. De rillingen lopen over mijn lichaam en ik staar naar alle spullen.

'Wat zullen we als eerst gebruiken?' Hij gaat langs alle spullen en stopte bij de kleine mesjes. Hij pakt er twee en zwaait er wat mee. (Dat rijmde😏) Hij kijkt van de twee messen naar mij en weer terug. Dan uit het niets gooit hij het mes op me af. Ik duik ineen en het mes raast langs mijn hoofd. 'Lucky you!' Hij komt met het andere mes mijn kant op en trekt mijn hoofd omhoog. Hij slaat me en zet de elektrische banden aan. Ik schrik en kreun van de pijn. Hij lacht en zet de banden weer uit.

Ik haal opgelucht adem, maar ik had te vroeg gejuicht. Hij steekt het mes recht in mijn bovenbeen en ik schreeuw het uit. Hij stapt naar achter en laat het mes er grijnzend in zitten. Ik spartel wild en probeer bij het mes te komen wat niet lukt. Hij zet de banden weer aan en ik begin meer te spartelen. 'Wat had ik gezegd over schreeuwen.' 'Stop.....' Ik zak weer in mijn stoel wanneer de banden uit gedaan worden. 'Ik haal wat eten voor je. Ben zo terug!' Hij draait zich om en bedenkt zich dan. Hij loopt op me af en duwt het mes er dan weer verder in. Ik bijt op mijn lip om het niet uit te schreeuwen. Ik murmel wat en begin weer te spartelen. 'Waag het om weer te schreeuwen of te ontsnappen.' Ik knik braaf, hij laat het mes los en ik haal opgelucht adem. 'Tot zo, bitch!' Ik laat de tranen over mijn wangen stromen en probeer de pijn te negeren. Ik kijk naar mijn been en zie er bloed uitlopen. Ieuw, het ziet er echt eng uit.

P.o.v Isabel
Sinds Nick en ik vrij gelaten zijn blijven we de hele tijd bij elkaar. Ik ben bang dat er iets ergs gebeurd met Jamira.

'En waar zaten jullie vast, want ik neem aan dat Jamira daar ook zit.' Ik kijk de politieagent aan en kijk dan naar Nick. 'Ik weet niet echt waar het was, maar het was een groot zwart gebouw in een bos. Het was best wel afgelegen, maar meer weet ik ook niet.' De politieagent knikt begrijpend.

'Jullie zaten waarschijnlijk in een busje met iets voor je ogen ofzo.' Nick schudt zijn hoofd. 'Nou eigenlijk niet, we werden of bewusteloos geslagen of we kregen zo'n doekje met Chloroform erop.' De politieagent knikt weer en staat dan op. 'We hebben genoeg informatie, we zullen nu gaan kijken waar ze zal kunnen zitten. Het kan een tijdje duren, maar we zullen u zo snel mogelijk informeren.' 'Dankuwel meneer.'

We knikken blij en lopen dan samen weer naar buiten. 'Hopelijk weten ze het snel!' 'Ja.' Nick trekt me in een knuffel en wrijft geruststellend over mijn rug. 'Het komt goed, Isa. Ze vinden haar wel en zo erg kan ze er niet aan toe zijn. Die jongen is toch verliefd op haar.' Ik knik, maar het blijft nog steeds aan mij knagen. 'Weet je wat ik nog steeds niet snap?' 'Nee.' 'Waarom Oliver dit heeft gedaan.' 'We kunnen het aan hem vragen?' Ik knik blij en geef hem een kusje op zijn wang. Hij bloost en kijkt weg. Ik grinnik en geef hem een duwtje. We lopen lachend naar huis.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Zou Jamira gered worden door Isa en Nick? En bloeit er wat tussen die twee? Wat zou de reden zijn dat Oliver dit heeft gedaan?

Veel leesplezier!❤️
Adios potatoes🙈❤️

Moet ik vandaag nog een update doen of willen jullie die morgen pas?