Pesten! (Aan het herschrijven)

Hoofdstuk 41: Ziekenhuisbezoek

P.o.v Oliver
De dag ging weer gewoon verder, maar iedereen keek vijandig naar Elvira. Isabel kreeg meelevende blikken van verschillende mensen.

Ik denk nog steeds aan wat ze heeft gezegd tegen Elvira. Jamira was gewoon bijna dood! Ik ga vanmiddag naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met haar gaat. Ik kan dat denk ik het beste doen door Nick en Isabel te volgen en dan te wachten totdat hun weggaan. Ja dat ga ik doen.

Ik schrijf snel de aantekeningen weer over van het bord en wacht totdat de bel gaat. Hierna moet ik namelijk nog een uur en dan kan ik mijn plannetje uitvoeren.

~~~~~~

Ik snelwandel naar mijn kluisje om op tijd te zijn. Ik pak snel mijn jas en de juiste boeken en ren dan door naar mijn auto. Ik steek de sleutel in het slot en zet de motor aan. Ik rij achteruit en kijk om me heen.

Ik zie Isabel en Nick al bij de uitgang rijden en rijd snel erachter aan. Ik zet de muziek aan en tik op het ritme tegen mijn stuur. Ik volg ze tot bij het ziekenhuis, dan rijd ik rechtdoor zodat het lijkt alsof ik daar niet heen moet.

Ik rij een rondje en zet mijn auto dan op een parkeerplek dichtbij het ziekenhuis waar hun de auto niet snel kunnen zien. Ik loop nonchalant naar de klapdeuren en kijk of ik ze nog zie, wat niet zo is dus loop ik door.

Ik kom bij de balie aan en tik op het belletje. De vrouw achter de balie kijkt mij chagrijnig aan en ik glimlach. 'Zou u mij kunnen vertellen waar Jamira Klabt verblijft?' Ze tikt wat in op haar computer en kijkt mij dan aan. 'Wat ben je van haar?' 'Haar vriendje.' Ze knikt langzaam. 'Ze ligt in kamer 4.06. Dat is de vierde verdieping en dan aan de linkerkant kamer 6.' Ik knik begrijpend en wandel dan richting de lift. Ik druk op een paar knopjes en de lift gaat langzaam omhoog.

Ik stap uit de lift en ga de bocht om. Ik ga gelijk weer terug en wacht om het hoekje. Isabel en Nick lopen langs me richting zo'n waterding. Ik blaas mijn adem uit waarvan ik niet wist dat ik die inhield en wacht tot ze terug gaan.

'Zou Oliver ons daar echt naartoe gebracht hebben?' Isabel kijkt Nick vragend aan en hij haalt zijn schouders op. 'Ik weet het niet Isa. Maar als Jamira zei dat ze daar was gekomen door hem zou het wel zo zijn.' Ze knikt bedenkelijk en hij slaat zijn arm om haar heen. 'We hadden nog naar hem toe moeten gaan.' Zucht ze dan. Ze lopen weer langs me heen en ik duik wat naar achteren.

Dus ze denken dat ik alles gedaan heb? Daarom mocht ik natuurlijk niks weten en negeerde ze mij de hele tijd. Ik kijk om het hoekje en zie ze de kamer in gaan waar Jamira zit. Ik kijk naar links en rechts en loop dan richting de wachtkamer. Ik ga daar zitten en wacht dat ze weer naar huis gaan.

~~~~

Na een half uur gaan ze eindelijk weg en loop ik de kamer binnen. 'Jullie zijn net al hier geweest. Wat kom..' Ze stopt midden in haar zij wanneer ze mij ziet. Ze kijkt mij bang aan en deinst achteruit. Ze wilt op de rode knop drukken, maar ik ren er snel naartoe. Ik duw haar armen naar beneden en houdt ze daar vast. Ze krijgt waterige ogen en ik kijk verschikt naar haar.

'Ik weet niet wat ze tegen je gezegd hebben, maar ik heb echt niks gedaan.' Ik laat haar handen los en ga zitten in de stoel naast haar bed. 'Jij hebt me daar gebracht! Hoezo heb je niks gedaan? En hoe kom je hier überhaupt binnen?' 'Degene die dat gezegd heeft liegt, want ik heb het echt niet gedaan! Vraagt het degene anders. Ik weet namelijk echt niet wat ik heb gedaan.' Mompel ik het laatste. Ze kijkt mij boos aan en wil weer op de knop drukken. Ik hou haar weer tegen en kijk haar verdrietig aan.

'Wat heb ik fout gedaan?' 'Je hebt gezegd dat mijn ex loog tegen mij terwijl hij dood is. Ik kan het hem niet meer vragen,' sist ze met opeengeklemde kaken. Ik schrik van haar woorden en kijk haar medelevend aan. 'Het spijt me dat je dit had mee moeten maken, maar ik weet echt van niks Jamira, alsjeblieft geloof me.' Ik kijk haar smekend aan, maar ze kijkt nog steeds hetzelfde. Ik zucht. 'Ik snap het al. Je gelooft hem wel en mij niet, omdat ik een harteloze zak ben en om niemand geef. Dat is wat je denkt toch? Je denkt dat ik om niemand geef en alleen aan mijn reputatie denk. Dan heb je dat fout gedacht, want ik geef wel om iemand alleen degene zeker niet om mij.' Ik veeg een traan weg en sta op. Ik loop naar de deur en draai me dan nog een keer om. 'Ik kwam hier trouwens binnen, omdat ik zei dat ik je vriendje was en ik hoopte dat dat ook zo was.' Fluister ik het laatste.

Ik open de deur en loop weg naar buiten. Weg van Jamira en weg van mijn problemen. Ik stap in de auto en rij snel weg. Ik weet niet waar naartoe, maar in ieder geval niet naar huis. Ik laat de tranen over mijn wangen stromen en zet de muziek aan. Misschien zie ik haar nog een keer, maar voor nu probeer ik haar te ontlopen en mijn gedachtes naar iets anders te brengen.

---------------------------------------------------
Hier is eindelijk weer een hoofdstuk! Hopelijk vinden jullie het een beetje leuk?!☺️